Fragment

In de verte zien we een boot langs varen. Een grote boot met op het voordek een helikopter. Mijn hart gaat sneller kloppen. Deze boot ken ik. Er bestaan foto’s van mij met een duckface op die boot. Ik bid dat het een droom is. De donkere boot hoort niet bij dit moment. Het is de duisternis die langs komt varen en ik weet dat het alles zal opslokken dat in de buurt komt. Snel draai ik me om naar Leatitia. Ze kijkt ook naar de boot maar gelukkig zie ik geen herkenning in haar ogen. Voor haar is het een overdreven luxe jacht van misschien wel een oliesjeik ofzo. Mijn meisje weet niet dat daar een crimineel en zijn vrouw wonen. Leatitia weet niet dat ik daar ben geweest. Dat ik op diezelfde boot werd versierd door Catharina en dat ik daar Vienna in haar lingerie heb gezien. Gelukkig weet ze niet dat op die verdomde kutboot Vienna de jurk die zij nu draagt heeft aangehad en dat mag ze ook nooit te weten komen. Portinatx en Ibiza stad zijn twee verschillende werelden en dat moet ook zo blijven.
‘Waar denk je aan?’
Dat zijn de engste woorden die er bestaan. Helemaal nu de boot nog niet helemaal uit het zicht is verdwenen. Ik kan pas antwoord geven als die boot is gezonken.
‘Je bent ineens zo stil.’ vraagt ze terwijl ze mijn hand vastpakt. Haar hand is klein. Ik kan haar hele hand opslokken in mijn hand.
‘Ik overdenk vandaag, vanavond en de afgelopen dagen.’ Het is niet eens gelogen. Ik denk continu aan de afgelopen dagen. Het komt door mijn gevoel. Aan de ene kant wil ik blijven maar aan de andere kant moet ik de boot die ons net heeft gepasseerd achterna gaan omdat ik het mijn opa heb beloofd. Vanavond was top. De mooiste avond van mijn leven en daar lieg ik geen woord aan. Het eten was goed maar het gezelschap maakte het pas echt bijzonder. Jij, lieve Leatitia, jij hebt daar een groot aandeel in maar ook Roberto en Maria. Ik heb me thuis gevoeld sinds we de haven zijn uitgevaren en ik heb gezien hoe Roberto naar jou keek. Toen voelde ik me op mijn eindstation. Jij brengt de belofte die ik mijn opa heb gedaan aan het wankelen. Het was geen toeval dat Sergos met zijn jacht langs kwam varen. Dat moet een signaal van mijn opa zijn. Een reminder dat ik niet moet vergeten waarom ik hier ben. Hij kan ons zien weet je? Mijn opa zweeft ergens waar hij kan zien wat wij hebben. Onder andere omstandigheden, als ik geen belofte had gedaan om legendarisch te worden, dan had hij in zijn handjes geknepen met een vrouw als jij voor mij. Hij zou van je gehouden hebben voordat hij zijn koffie op had. Dat weet ik zeker. Dat die boot dwars door ons geluk is gevaren is geen toeval. Mijn opa wist me altijd te leiden als ik de draad kwijt was en door jou ben ik de draad volledig kwijt. Hij wilde me alleen weer het juiste spoor laten zien. Niets persoonlijks.
‘Je kijkt bezorgd?’
Het lukt me niet om gelijk antwoord te geven. Ik speel met de kurk van de laatste fles Champagne die we hebben gedronken. Achter ons klinkt een harde plons. Snel draaien we ons om en we zien hoe een dolfijn een sprong maakt en daarna het witte spoor dat de maan achterlaat op het water volgt.
‘Dat is mijn lievelingsdier, ’ fluistert ze hees. Hoe schattig wil je het hebben? Mijn meisje heeft een lievelingsdier. Heb je ook een lievelingskleur? Nee, echt ik bedoel het niet sarcastisch. Ik vind het echt mooi. Vanaf nu zijn dolfijnen ook mijn lievelingsdieren.
‘Dat vind je stom hè?’ ze lacht verlegen. Zo kwetsbaar. Lieve Leatitia, je bent zo kwetsbaar als je zo naar me kijkt. Dan moet ik je beschermen. Tegen alles. Ik kan niet anders.
‘Nee, dolfijnen zijn de meest intelligente dieren op aarde. Waarom zouden dat niet jouw lievelingsdieren zijn?’
‘Wat is jouw lievelingsdier dan?’
Een wolf in schaapskleren, Jaws of dat geitje bij ons in de kinderboerderij. Die heeft een afwijking en bonkt de hele dag met zijn hoofd tegen het schuurtje van de boer. Die vind ik kicken!
‘Weet ik eigenlijk niet. Welk dier vind jij dat bij me past?’
‘Een kameleon!’ roept ze lachend. Ze ziet aan me dat ze het moet toelichten.
‘Die kan zich aan iedere omgeving aanpassen en dat kun jij ook.’
Nu kan ik ook een glimlach niet onderdrukken. Voor mij is het een groot compliment maar ze kan niet verder van de waarheid zitten. Jouw werkgever ziet me het liefst als een gerecht op zijn menukaart. De ware intenties van Lenny en David heb ik geen moment doorgehad. Pas toen David het me vertelde gingen mijn kameleonogen open. Ik heb drugs moeten gebruiken om ook maar enigszins iemand te worden die zich kon aanpassen aan zijn omgeving. Hier op deze boot heb ik heel even gedacht dat ik één van hen was maar dat was omdat ik onbewust GHB heb gebruikt. Als je mij vergelijkt met een kameleon dan is het wel de slechtste kameleon die er bestaat.
‘Denk je dat?’ vraag ik. Ze knikt.
‘Jij hebt Roberto en Maria leren kennen en dat zijn bijna de bekendste mensen in Spanje. Door jou voel ik me hier op mijn plek. Dat komt door jouw vermogen om je aan te passen.’
Voordat ik antwoord kan geven zie ik dat ze voorover buigt en haar ogen sluit. Als ze vlak voor me is doe ik haar na. Op het moment dat onze lippen elkaar raken beginnen mijn vingers te tintelen. Dit moment mag nooit meer over gaan. Ik koop morgenochtend een boot en we gaan elke avond in een andere baai slapen voor de rest van ons leven. Op het dek in de boze blote buitenlucht. Voorzichtig probeer ik de jurk van haar schouders naar beneden te trekken. Dit is het moment. Ik hoor haar zachtjes kreunen. In het Spaans. Het is een melodie. Een Symfonie van Bach ofzo. Dit is de mooiste kreun die ik ooit heb gehoord en ik weet dat het slechts de voorbode is op wat gaat komen. Opnieuw ruik ik haar. Zoeter en zouter dan anders. Haar handen zoeken mijn riem maar die heb ik niet om. Even schrik ik van de behendigheid waarmee ze met één hand mijn broek losknoopt. Dit is niet de eerste keer dat mijn heilige maagd dit doet. Ik trek wat harder aan haar jurk en ik hoor iets scheuren. Zij hoort het ook. Meteen trekt ze haar hand terug en probeert haar jurk om haar middel te draaien. De scheur. Godverdomme! Lieve Leatitia, het is maar een overbodig stuk textiel. Net zoals mijn Bjorn Borg boxershort dat mijn bloedsomloop afknelt op dit moment. Het maakt niet uit als het kapot gaat want aanhouden staat gelijk aan zelfmoord. We zullen eerst duizelig worden. En moe. Daarna zal een lichaamsdeel afsterven en het tekort aan zuurstof in onze hersenen zal ons lichaam doen pauzeren en uiteindelijk vergeet ons hart het bloed rond te pompen. We moeten alles uittrekken. Snel. Voordat we doodgaan! Het duurt even voordat ik me realiseer dat ze huilt. Ooit heb ik gelezen dat er vrouwen zijn die huilen als ze klaarkomen maar je bent te vroeg. Een vroegtijdige huilbui. Eerst moet het gaan tintelen tussen je benen en dan gaan we samen huilen. Ok? Ze kijkt me smekend aan.
‘Die is kapot,’ merk ik op. Geen goede opmerking voor een begripvolle kameleon.
‘Dit vind ik zo erg,’ snottert ze.
‘Morgen koop ik tien nieuwe voor je.’ Ik ben een hele rijke kameleon.
‘Je begrijpt me niet. Dit vind ik echt heel erg.’
Ik heb de kleren van je lijf gescheurd en de symboliek en letterlijkheid ervan is prachtig. Dat wilde ik al dagen bij je doen.
‘Ik heb nog nooit een cadeau van iemand gekregen. Deze jurk is speciaal omdat jij hem hebt gegeven.’
Het eindsignaal klinkt. Geen buzzerbeater vanavond. Het was een airbal en deze wedstrijd heeft geen winnaars. Ik leef met haar mee. Op een jongensachtige manier kan ik meegaan in haar verdriet. Ik begrijp het niet helemaal. Dat geef ik eerlijk toe maar ik kan het niet aanzien dat ze huilt. Ik sla een arm om haar heen en trek haar tegen me aan. De jurk houdt ze met twee handen vast en ze huilt nog even door. Zachtjes. Met een klein piepje in haar stem. Ik neem haar mee naar onze kajuit en geef haar een kus op haar voorhoofd. Daarna ga ik naast haar liggen en streel haar haren tot ze in slaap valt. Heel even snikt ze nog door en dan hoor ik haar ademhaling vertragen. Ze slaapt. Ik lig naar het plafond te staren tot het weer licht wordt want ik moet een lastige keuze maken. In gedachten voer ik een gesprek met mijn opa. Het gesprek verloopt zoals het altijd verliep. Mijn opa luistert en lacht op de juiste momenten. Zijn ogen beginnen te stralen als hij hoort dat ik weer een meisje heb geregeld. In het gesprek werk ik toe naar de climax. Ik weet dat ik hem ga teleurstellen maar ik moet het hem vragen. Opa? Vind je het goed als ik het hierbij laat? Dat ik bij Leatitia blijf tot mijn geld op is? Aan zijn gezicht kan ik zien dat hij het er niet mee eens is. Hij zit op de rand van het bed. Naast Leatitia die op dat moment in een andere droom van me zit gevangen. ‘jongen, ik dacht dat je meer in je mars had! Het eerste de beste meisje dat net even te lang en lief naar je lacht en jij bent gelijk hopeloos verliefd. Dat is meer iets voor die ouwe van je. Niet voor jou!’
‘Maar opa, kijk naar haar. Ze is geweldig,’ zeg ik smekend om hem te overtuigen. Mijn opa blijft bij zijn standpunt.
‘Ik dacht altijd dat jij en ik één waren,’ zegt hij monotoon. ‘Jij lijkt meer op je ouwe heer dan op mij. Ik had allang op dat jacht van Vienna geschiedenis geschreven. Jij vindt het blijkbaar belangrijker om een briefje in de jaszak van een meisje te stoppen waarin je verkering vraagt,’ hij begint te lachen ‘ze is niet eens de mooiste van de klas!’
Daarna verdwijnt hij weer uit mijn droom. Mijn opa is weg en ik kijk naar Leatitia die in foetushouding ligt te slapen. Na een diepe zucht kijk ik naar haar en veeg de lok achter haar oren. Ik buig voorover en fluister in haar oor.
‘Sorry, lieve schat. Ik moet het doen.’ ×