Fragment

De tweede ronde

‘Kijk eens, er ligt een cadeau.’ Mijn collega Alice wijst enthousiast naar mijn bureaustoel wanneer we terugkomen uit de fabriek. Het is een prachtige platte donkerblauwe doos met een grote glimmende donkerblauwe strik er omheen. Wat leuk! Ik loop er met grote stappen heen en til het nieuwsgierig op. Ik pak het kaartje dat aan de strik hangt en draai het om.
Alice wiebelt ongeduldig op haar benen en trekt het kaartje nog net niet uit mijn handen. ‘Wat staat erop?’
‘Voor Eva van de kerstman,’ lieg ik tegen haar. Als ze even niet kijkt trek ik snel het kaartje van de doos af en stop het met een schuldig gevoel in mijn bureaula. Het is niet mijn gewoonte om te liegen. Ik hoop dat ze niet ziet dat ik het erg warm gekregen heb. Mijn wangen gloeien.
‘Het is eind november. Die kerstman is er al vroeg bij dit jaar.’
Mijn kerstverrassing heeft het formaat van een grote legpuzzel. Wanneer ik voorzichtig met de doos schud klinkt het anders.
Zonder haar ogen los te maken van de doos, wappert Alice ongeduldig met haar handen. ‘Maak nou toch open.’
De verpakking voelt heerlijk glad in mijn handen. Voorzichtig draai ik de doos om, zodat ik hem open kan maken. Ik ben dol op cadeaus. Mijn hart gaat een beetje sneller kloppen. Alice hangt nieuwsgierig over mijn schouder heen. Wanneer de doos open is blijkt het een Rituals adventskalender te zijn. Hij is in de vorm van een kerstboom, in een prachtig donkerblauwe kleur met gouden accenten. Het is een simpel bouwpakket. Wat ontzettend leuk en ook nog eens één van mijn favoriete merken.
'Nou Eva, jouw secret santa, weet duidelijk waar je van houdt.'
Wanneer Alice aan een deurtje voelt, trek ik haar hand weg. Nonchalant zeg ik: ‘Miss ongeduld, het is nog te vroeg,’ maar mijn eigen handen kriebelen eveneens.
‘Zal ik eens googelen wat het gekost heeft?’ Alice heeft het al snel gevonden. Ik fluit wanneer ik de prijs hoor. Ze moet om me lachen. ‘Adventskalenders maak je open vanaf één december.’
Dan moet ik helaas nog een paar dagen wachten bedenk ik me. ‘Ik heb geen flauw idee van wie het kan zijn.’ Met blozende wangen denk ik weer aan de verrassende tekst op het kaartje.
Alice gaat op haar bureaustoel zitten en pakt een stapel enveloppen. ‘Het moet van iemand op kantoor zijn of uit de timmerfabriek.’
‘Ja, maar wees eens eerlijk, wie zou mij zo’n mooi en duur cadeau willen geven?’
Alice haalt haar schouders op. ‘Eva, jij onderschat jezelf altijd veel te veel. Mensen vinden je aardig. Je werkt hier al meer dan drie jaar als directiesecretaresse en kijk eens wat je allemaal veranderd hebt.’
‘Dat is toch gewoon mijn werk?’
‘Luister, door jou is het wel wat leuker geworden om hier te werken.’ Alice haar blik gaat even snel naar de deur van onze directeur.
Ik volg haar blik. Tot mijn opluchting is de deur dicht.
‘Jij besteedt tijd en moeite aan de verjaardagen van iedereen en aan jubilea. Er zijn nu veel leukere kerstpakketten. We hebben eindelijk een fatsoenlijke koffiemachine en jij zet er elke week ook nog lekkere dingen bij. Moet ik nog doorgaan?’ zegt Alice met een vragende blik in haar ogen. Haar kennende komt er vast nog meer. ‘Wanneer er overleg is met al het personeel worden er sinds jij er bent notulen gemaakt en jij controleert of alles wat afgesproken is ook gebeurt. Ik vind de werksfeer daardoor echt een stuk beter geworden.’ Misschien heeft ze wel een beetje gelijk. De hitte kruipt weer naar mijn wangen nu van haar complimenten en enthousiasme. ‘Zelfs Janssen jr. heeft een beter humeur sinds jij er bent. Hij liep voor jij kwam ’s morgens altijd maar te klagen over de koffie uit onze vorige automaat. Hij haalt ook meer orders binnen.’
Alice pakt een doosje met allerlei soorten chocoladekerstkransjes die we van onze bakker hebben gehad. Ik kies er eentje en neem meteen een grote hap. ‘Dank je.’ De witte kruimeltjes die zijn gevallen sla ik van mijn spijkerbroek. ‘Dat goede humeur komt volgens mij omdat hij nu af en toe een paar uur meewerkt in de fabriek, wanneer er een deadline is voor een grote dakkapellen order. Hij vindt dat veel leuker dan ze verkopen.’
‘Je ziet er leuk uit. Je zou zo een zusje van Maxima kunnen zijn.’
Ik zet grote ogen op. ‘Maxima?’ Dat heeft nog nooit iemand tegen me gezegd.
‘Nou, je hebt exact dezelfde soort haarkleur en stijl. Je bent ook blond met bruine ogen. Je kleedt je natuurlijk veel relaxter, maar toch.’
Nu ze het zo zegt. Ik wilde dat ik Maxima haar kledingbudget had.
‘Van wie zou jouw kerstverrassing toch zijn? Alle blind dates waar ik je aan gekoppeld heb zijn het in ieder geval niet. Die heb je weggejaagd met jouw huisje boompje beestje gedoe.’
Irritatie borrelt meteen bij me omhoog ‘Dat is niet waar. Ik wil niet gebruikt worden voor een snelle wip. Als mannen afknappen, omdat ik later vier kinderen wil, dan zoeken ze maar iemand anders.’ Ik buig over mijn bureau heen en pak nog een chocoladekransje. Nu eentje van witte chocolade zonder spikkeltjes erop. ‘Denk maar niet dat ik jouw actie op het laatste bedrijfsfeest al heb vergeven.’ Alice moet meteen grinniken wanneer ik dat zeg. ‘Ja, lach jij maar. Dankzij jou vliegen de kindernamen me nog steeds om de oren. In de kantine ben ik niet veilig voor de collega’s die menen zogenaamd grappig te zijn. Dat weet je best. Je stond er vorige week zelf nog bij.’
‘Ik vond het juist een geniaal idee om het hele bedrijf namen voor jouw vier aanstaande kinderen te laten bedenken,’ Alice haalt haar schouders op. ‘We kunnen niet altijd alleen maar serieus zijn.’
Ik geneerde me dood op dat moment, toch zal ik Alice nooit vertellen dat ik bij het opruimen van het feest de blaadjes met de namen heb meegenomen, want er zaten een paar hele leuke bij.
Alice begint met het adresseren van de enveloppen. ‘Volgende week dinsdag mag het eerste deurtje open. Ik ben benieuwd.’ Eerlijk gezegd ben ik zelf ook heel nieuwsgierig wat er allemaal achter die deurtjes zal zitten. ‘Laat je hem hier of neem je hem mee naar huis?’
Ik twijfel even en zeg dan: ‘Ik laat hem hier,’ en zet hem bovenop mijn archiefkast recht achter me.

*****
×