Fragment
Uit: AAN ELKAAR GEWAAGD
‘En weet je nog hoe we ons eerste huis kochten? Vijf jaar nadat we getrouwd waren.’
‘Zeker, zeker, dat herinner ik me nog heel goed.’
‘Jij was meteen weg van dat huis, terwijl ik mijn aarzelingen had. Maar toch wist je me op slinkse wijze over de streep te trekken. Weet je ook nog hoe?’
‘Nee, nee, dat weet ik niet meer zo precies. Dat is trouwens ook al vijfendertig jaar geleden. Maar eh, hoe trok ik jou dan over de streep?’
‘Wel, ik aarzelde. Zoveel geld voor dat kleine huisje. Ik stelde voor nog maar eens verder te kijken, de woningmarkt nader te verkennen. Maar jij was zo enthousiast, jij wilde meteen toehappen.’
‘Maar hoe heb ik jou dan over de streep getrokken? Waarschijnlijk de enige keer in mijn leven dat me dit gelukt is.’
‘Weet je wat jij toen zei? Waar die makelaar nota bene bij was!’
‘Nee, dat weet ik niet meer, dat ben ik kwijt.’
‘Je zei letterlijk: als ik, toen ik jou leerde kennen, ook gezegd had ‘’laat ik nog maar eens verder rond kijken, de markt verkennen’’, dan waren we waarschijnlijk nooit getrouwd, schat. Dat zei je waar die makelaar bij was.’
Alleen is die bloedmooie vrouw aan mijn zijde vervangen door een taart van tegen de zeventig, die zich zorgen maakt over rimpels, een vrouw die als maar klaagt dat ze de trappen tegenwoordig steeds steiler maken en die erover zeurt dat de kranten steeds kleinere letters gebruiken en die de opticien ervan verdenkt tegenwoordig tweedehands brillenglazen te leveren waar je nauwelijks nog door zien kunt en die...’
‘Ja, zo kan ie wel weer, jongen, zo is het wel genoeg. Alsof jij nooit iets te klagen hebt. Je rug en je stoelgang.’
‘Dat is heel iets anders, dat weet je best, dat is allemaal echt. Maar dat van jou is alleen maar gezeur. Daar moet ik niks van hebben. Dan smeer ik ‘m nog liever.’
‘Nou, dan weet ik het goed met je gemaakt. Als jij echt op mij uitgekeken bent, dan wissel je me toch gewoon in voor een jonger exemplaar.’
×
Thuiswinkel Waarborg