niet beschikbaar
niet beschikbaar
Informatie
Herroepingsrecht is uitgesloten voor eBooks. Een download van een eBook of luisterboek is niet meer te herroepen op het moment dat u, na aanschaf van het e-book, de download heeft gestart.
Dinsdagmiddag
“Je tulp staat nog steeds mooi. Ik vraag mij nu dus af: uit welke tuin heb je hem gejat?” Ramon begint te lachen, zijn aantrekkelijke en heerlijke lach.
“Bij mijn overbuurman, die heeft een kleine 'Keukenhof' in zijn tuin gemaakt, dus volop keus.” Hij blijft grinniken. Ik lach schaapachtig mee.
“Ben jij nog met Mister Rich Guy?” Ramon blijft plagerig. Ik voel mij alweer beledigd.
“Ik ben nog steeds erg gelukkig met EDWIN" (Kwam dat er hard genoeg uit?)
"Ja, weet je, hij is meer dan alleen RIJK. Dat sommige mensen zo oppervlakkig en oordelend zijn, is niet mijn probleem, maar ik vind het dan nog wel knap irritant!” (Heel subtiel gezegd, Amber..)
“Okay, boodschap ontvangen, het ligt erg gevoelig! Excuses maar weer aangeboden Amberto!” AMBERTO! AMBERTO! Gaat hij die stomvervelende troetelnaam van jaren terug nu weer in de strijd gooien? Hij weet dat ik er een gruwelhekel aan had! Ik vond het een stomme troetelnaam. Hij had die naam verzonnen omdat feit dat ik nooit graag naar sport op te televisie keek en hij juist wel en als die Humberto Tan dan van alles zat op te sommen over uitslagen, ere divisies en andere voetbal ellende. Dan zat ik mijn nagels maar wat te verzorgen en te balen dat ik weer mijn favoriete series op zondagavond missen moest, omdat Ramon Humberto wilde horen spreken en ik had dus één keer (het was verdomme maar één fucking keertje) de fout gemaakt Humberto Tan daarop aan te vallen en Ramon vond het meteen een geweldige inspiratie om mij Amberto te noemen. Strontvervelend vond ik het. Ramon vond het zelf reuze leuk en nu nog. Ik niet, nog steeds niet. Nu vind ik Humberto wel een schat, sinds hij aan de desk zit van RTL Boulevard.
“Je hebt dus nog steeds een erg grappig gevoel voor humor en kijkt nog erg graag naar Humberto Tan?” Ik wil hem de lol van mijn irritaties niet gunnen.
“Vertel eens, noem je jouw vriendin nu ook Verano?” God! Dat floepte er weer uit, niet de bedoeling! Ramon schiet nu helemaal in een schaterlach en hoe bizar: ik geniet van zijn lach, alsof ik het jaren heb gemist. Nou ja zeg. Ik moet weer snel even normaal gaan doen geloof ik.
“Neeeh, neeeh joh, die noem ik gewoon Vera. Ze heeft niet dezelfde humor die wij samen hadden.” Ramon lacht plots ook helemaal niet meer, alsof hij een erg vies zuurtje in zijn mond heeft.
“Ik ga maar weer eens verder, hou jou ook niet langer op.” Ramon loopt bijna zwijgend naar de deur, draait zich dan nog even om. We kijken elkaar eventjes raar aan.
“Amber, je moet waken over je leuke gevoel voor humor. Word alsjeblieft geen verzuurde oude truttige veertiger!” Hij doet de deur zachtjes achter zich dicht en verdwijnt..
×