Fragment

Toen Anne vijftien jaar was had haar lichaam een metamorfose ondergaan. Van het spichtige meisje was niets over. Ze was een slanke jonge vrouw geworden met prachtige kleine ronde borsten en mooi gevormde billen. Owen had haar als model gebruikt voor enkele reclameopdrachten. Dat had als gevolg dat ze gevraagd werd als model bij een modefotograaf. Twee maanden had ze daarmee flink bijverdiend, tot de man met zijn vingers niet van haar borsten af kon blijven. Ontdaan was ze thuisgekomen en Owen was met haar naar de politie gegaan om aangifte te doen. Daarna had ze alle aanbiedingen resoluut afgewezen.

De eerste twee jaren op de HAVO had ze goed doorlopen, maar in het begin van het derde jaar werd ze stapelverliefd op Brendon, een man van eenentwintig jaar, die er nogal extreme ideeën op nahield. Hij vond dat de maatschappij niet deugde en was dan ook niet van plan zich naar de wetten en normen te richten. Werken was niet goed voor de vrijheid van de geest. Gebrek aan geld had hij niet en Owen vermoedde dat hij rijke ouders had. De kleding van Anne vond hij tuttig en al gauw liep ze, net als hij, geheel in het zwart gekleed. Ze droeg een zwarte lange jas, waaronder een minuscuul topje en een zwart rokje dat net tot over haar billen reikte. Grote zwarte laarzen tot aan de knie vervolmaakten het geheel. Owen durfde er niet te veel over te zeggen, bang dat ze zich dan tegen hem zou verzetten. Hij liet daarom maar toe dat de man bij hem over de vloer kwam. Ze had twee maanden verkering toen ze om raad kwam vragen. Brendon wilde dat ze bij hem kwam wonen. Ze had dat geweigerd omdat ze vond dat ze Lotte niet in de steek kon laten. Daarna had hij gedreigd de vriendschap te verbreken.

‘Als ik eerlijk ben, vind ik de man geen partij voor jou,’ zei hij. ‘Toch moet je zelf beslissen wat je doet. Voor mij en Lotte hoef je het niet te doen, maar ik zou het heel plezierig vinden als je hier bleef wonen.’

‘Dus je houdt mij niet tegen als ik ga?’ vroeg ze nogal provocerend. ‘Volgens Brendon kun je het ons wettelijk erg moeilijk maken.’

‘Lieve Anne,’ zei hij. ‘Weet dat ik van je houd als van een dochter. Ik wil voor jou het allerbeste. Je hebt talent en het zou jammer zijn als dat verloren ging. Je zult mij niet geloven als ik zeg dat die vriend jouw liefde niet waard is. Ik vraag je alleen om goed na te denken voor je een beslissing neemt.’

Anne kon geen beslissing nemen. Ze wilde wel bij Owen blijven, maar Brendon had nogal aangedrongen dat ze bij hem kwam wonen. Hij had een mooi huis dat was ingericht met de meest moderne apparatuur.

‘Ik heb bijna alles,’ had hij gezegd, ‘alleen jij ontbreekt.’

Ze moest er niet aan denken dat ze hem kwijt raakte. Hij was zo lief voor haar en ze voelde zich helemaal warm worden als ze bij hem was. Elke keer als ze in zijn huis was had hij een cadeautje voor haar. Ze had een prachtige gouden ketting met een diamantje gekregen en een bijbehorende armband met enkelbandje. De kleding die ze droeg had hij persoonlijk voor haar uitgezocht. Drie keer waren ze in een duur restaurant uit eten geweest, waarbij hij speciaal voor haar een man met een viool haar lievelingsmelodie had laten spelen. Vorige week had hij haar meegenomen naar een musical en later op de avond hadden ze in zijn huis wijn gedronken. Dat was de eerste keer dat ze alcohol had gedronken en ze was er wat licht van in haar hoofd geworden. Ze hadden gedanst op pianomuziek en hij had haar gekust. Hij had tijdens het dansen haar blouse losgeknoopt en ze was spontaan uit haar rokje gestapt toen hij de knoopjes had losgepeuterd. Zijn handen hadden haar naakte borsten gestreeld en er was een golf van opwinding door haar lichaam gegaan toen hij met zijn tong een nat spoor had getrokken vanuit haar nek tot in haar navel. Toch schrok ze toen ze zijn hand in haar broekje op haar billen voelde. Het werd haar te gevaarlijk en ze had zijn hand zachtjes weggeduwd.

‘Je bent er nog niet aan toe,’ had hij gefluisterd. ‘Ik waardeer dat en zal je beschermen.’

Op dat moment vond ze dat zo lief van hem dat ze het niet erg had gevonden als hij verder was gegaan, maar hij was opgehouden met dansen en zij had zich weer aangekleed. Samen hadden ze op de bank nog wat gedronken en hij had opnieuw gevraagd of ze bij hem in wilde trekken.

‘Ik vraag het niet nog een keer,’ zei hij nogal dwingend. ‘Als jij niet bij mij komt vind ik wel iemand anders.’

Ze was er van geschrokken en had ten einde raad aan Owen gevraagd wat ze moest doen. In stilte had ze gehoopt dat hij het haar zou verbieden, maar hij had de beslissing helemaal aan haar overgelaten.