Fragment

Hoofdstuk 3
Mark: “Negen maanden na onze aanmelding werden we gebeld. Een vrouw had ons gekozen en gevraagd om een ontmoeting. Wij naar Amerika. Iedereen was vreselijk zenuwachtig. Gelukkig was er meteen een goede klik. Ze vertelde dat ze al een dochter heeft, die in een pleeggezin opgroeit. Ze zat in een lastig parket: de verwekker van het kind was buiten beeld en haar eigen moeder kon ook niet bijspringen. Wij zouden haar kind beter kunnen opvoeden, dacht ze.
We hadden voor de bevalling een appartement gehuurd bij het ziekenhuis. Christian is geboren op 11 augustus 2008. Een uur na de bevalling lag hij bij ons. De eerste melk heeft hij van zijn moeder gehad, maar daarna moesten wij hem verzorgen. En dan ben je ineens vader! De verantwoordelijkheid – overweldigend. Gelukkig was hij een makkelijke baby. Als hij een huilbaby was geweest…
Na drie weken konden we naar huis. Op Schiphol stond een groot welkomstcomité van ouders en vrienden. Ze hadden het hele huis versierd en mijn moeder had geboortekaartjes gemaakt.”

Mark: “Nine months after our registration we received a phone call. A woman had chosen us and asked for a meeting. So we went off to the States. Everybody was terribly nervous. Fortunately, we hit it off from the start. She told us that she already had a daughter growing up with a foster family. She was in an awkward position: the child’s natural father was out of the picture and her own mother was not able to chip in either. We would be better parents to her child, she thought.
Just before she gave birth, we rented an apartment near the hospital. Christian was born on 11 August 2008. One hour after delivery he was lying with us. His mother gave him his first milk, but after that we had to take care of him. And then, you are a father, just like that! The responsibility – overwhelming. Fortunately, he was an easy baby. If he would have been a crybaby…
We could go home after three weeks. At Schiphol Airport, parents and friends formed a large welcoming party. They decorated the entire house and my mother made birth announcements.”


Hoofdstuk 4
Joeri: “Ik vond het heel normaal dat ik geen vader had. Je kan toch geen kinderen maken zonder vader, zeiden vriendjes. Ik ben het bewijs van wél, zei ik dan. Ik heb vaak moeten uitleggen hoe het zat, de hoeveelheid moeders, de scheidingen en alles. Toen ik een jaar of zeven, acht was begon ik het een beetje te snappen. Of ik toen het idee kreeg dat het anders was? Nee, eigenlijk niet. Ik dacht dat het normaal was en dat denk ik nog steeds. Ineke en Jos hadden een verdeling: Ineke was meer het verzorgende type en Jos ging met me voetballen, stoeien. Daarnaast heb ik Hans als vaderfiguur gehad, waardoor ik nooit behoefte aan een vader had.”

Joeri: “To me, it was normal that I did not have a father. Friends would say you can’t get children without a father. I am the proof that you can, I’d reply. Often, I have had to explain the situation, the number of mothers, the divorces, the whole lot. At the age of seven or eight, I began to get an idea of the situation. Did I begin to see then that things were different? No, not really. I believed everything was normal and I still think so. Ineke and Jos had their different roles: Ineke was the caring type, and Jos and I played football, had playful fights. In addition, Hans was a father figure to me, so I never needed a father.”


Hoofdstuk 6
Monique: “De geboorte van Melle was echt geweldig. Jeetje ja, ik zie het zo weer voor me. Een groot ding is dat. Zo’n mooi baby’tje. De bevalling was heel zwaar – voor de rest van je leven heb je respect voor degene die baart.
Je bent gelijk verliefd. Mensen zeggen wel: is het niet anders, als het niet je eigen dochter is? Ik zou niet weten hoe het anders voelt. Ze voelt als mijn dochter. Ik weet niet hoe het zou zijn als ze uit mij gekomen was. Ze vragen ook: is je gevoel anders voor Melle dan voor Jonah? Ja, het is anders, omdat het twee heel verschillende meisjes zijn, maar ik spring voor allebei voor de trein of uit het vliegtuig. Ik was de tweede die Jonah zag toen ze geboren was. Ik ben net zo’n moeder voor de een als voor de ander. Dat kan ook niet anders. Je houdt van ze.
Gisteren zit ik via FaceTime een hele tijd met Melle te kletsen. Jonah roept: ‘Hai mam, kus,’ en dat is het. Zo is Jonah. Kinderen, het is echt het leukste speelgoed van de hele wereld. Je voelt je gelukkig en je wilt het beste voor ze. Zo simpel is het.”

Monique: “Melle’s birth was really amazing. Oh yeah, I can relive all of it easily. It is a massive thing. Such a beautiful baby. The delivery was very difficult – you have respect for the person that does the delivery for the rest of your life.
You fall in love instantly. Sometimes people ask if it’s different that she’s not my biological daughter. I wouldn’t know how it would feel different. She feels like my daughter. I don’t know how it would have been if she had come out of me. They also ask if my feelings for Melle are different than for Jonah. Yes, they are different, because the girls are very different. But I’d jump in front of a train or throw myself out of an airplane for either of them. I was the second one to see Jonah after she was born. I’m the same mother for both of them. There are no two ways about it. I love them.
Yesterday, I was talking to Melle on FaceTime for a long time and Jonah called out: ‘Hey mom, kiss.’ And that was it. That’s Jonah. Children are really the best toys in the entire world. You feel happy and you want the best for them. It’s that simple.”


Hoofdstuk 13
Marco: “Toen we adoptie en pleegkinderen hadden losgelaten, kwamen we terecht bij de stichting Meer dan gewenst. Er was al heel snel een speeddate-bijeenkomst. Ik zag nog helemaal niet voor me hoe we met co-ouderschap een gezin konden vormen. Welke vrouw zit daar nou op te wachten? Maar Chris zei: we gaan.
We hebben ons laten verrassen en het was geweldig. Zoveel open-minded mensen, het voelde net als bij Smashing Pink. We hebben op die ene avond tien gesprekken gevoerd om te kijken of er een klik ontstond. Het was ontzettend leuk om wensen uit te wisselen en ideeën van anderen te horen. Daar hebben we Marije ontmoet.”
Chris: “We hadden er een goed gevoel bij, over het gesprek en over de energie die we ervan kregen. Er waren direct punten die we leuk vonden aan elkaar.”
Marco: “Ik had het gevoel dat ze dezelfde waarden had als wij. Een vorm van respect, zorg voor je omgeving. Het was bijna liefde op het eerste gezicht. In de pauze hebben we verder met elkaar gesproken. Wij vonden het belangrijk dat er vertrouwen ontstond.
Binnen drie dagen kregen we een e-mail. Het was haar goed bevallen, ze wilde ons nog eens ontmoeten. We zijn toen een kennismakingstraject ingegaan. Koffiedrinken, eten, bioscoop, weekendje weg. Een soort daten. Praten over hoe we het wilden, maar ook over dingen als geloof, politieke voorkeur, waarden. Hoe sta je in het leven, wat vind je belangrijk, hoe zie je de toekomst, wat betekent een kind voor je?”

Marco: “When we had dismissed the options of adoption and foster children, we went to the ‘Meer dan gewenst’ Foundation. Before long, a speed dating event was announced. I wasn’t quite sure how a family could be started on the basis of co-parenting. Which woman would want such a thing? But Chris said, let’s go.
We were open to surprises, and the event turned out to be a fantastic experience. There were so many open-minded people; it felt like being at Smashing Pink. We had ten interviews that night to see if we felt a click. It was very much fun to exchange desires and to hear about other people’s ideas. That’s where we met Marije.”
Chris: “It felt good, the interview we had with her, and the energy it gave us. Right away, there were things we liked about each other.”
Marco: “I felt we shared the same values. A type of respect of and care for one’s environment. It was almost love at first sight. During the break we continued our conversation. We thought it was important to create trust.
Within three days, we received an email. She had liked meeting us and wanted to see us again. So we started the process of getting to know each other better. Going out for coffee, food, cinema, and weekend trips. Like dating. We spoke about how we wanted things to be, but also about themes such as religion, politics, values. What is your view on life, what is important to you, how do you see the future, what does having a child mean to you?”



Hoofdstuk 14
Mart: “Soms verbaast het me dat heterocollega’s hun kinderen zo weinig delen met vrienden of vriendinnen, ze vallen alleen op familie terug. Het blijft zo statisch in die kerngezinnen, terwijl er zo veel mensen zijn die iets willen betekenen in de opvoeding. Het is zo’n rijkdom voor een kind. Ook een last, als je het Dorian vraagt. Ze zegt: ik ben voor heel veel mensen speciaal. Dat is fijn, dan word ik gezien en er wordt van me gehouden, maar er zit ook de kant aan van: gaat het met iedereen wel goed en moet ik daarvoor zorgen?”

Mart: "Sometimes I wonder why heterosexual colleagues barely ever share their children with friends; they just fall back on family. In those core families everything remains so static, while there are many people who want to lend a helping hand in the upbringing. It is such an enrichment for a child. But also a burden, if you ask Dorian. She says that she is special to a lot of people. That is nice because she is seen and she is loved. But the downside is that she worries whether everybody is doing okay and whether it is her job to take care of that.” ×