Fragment
Met goedgevulde maag verlaat ik de bar en loop ongetwijfeld vele kilometers door de stad. Ik geniet van de sfeer en al het moois dat Granada te bieden heeft. Bij Plaza Nueva blijf ik hangen. Op dit plein zit je midden in de stad, maar de relatieve rust is heerlijk. Een heel aparte combinatie. Op een terras zie ik dat het hier heel goed toeven is. Een kind van een jaar of twee speelt enthousiast met zijn moeder en verderop zit een stelletje van een jaar of zestien, zeventien, elkaar onophoudelijk te strelen en kussen. Aan hun rechterkant blowt een groepje.
Ik denk terug aan de periode dat ik dit zelf ook deed, met die foute vrienden, en ben blij dat het bij die taakstraf is gebleven. Wat was ma ontzettend boos en teleurgesteld. Haar enige zoon, veertien jaar jong, die wekenlang onkruid moest wieden na een mislukte greep in de kas van het buurtwinkeltje. Godzijdank kwam ik voor de eerste keer met de politie in aanraking en was de kinderrechter heel coulant. Dan kun je maar beter van rijkelui stelen. Daar krijg je immers een bonus van.
* * *
Bij het vliegveld kijken we elkaar aan. Net als hij, zal ik een blik in mijn ogen hebben die zowel angst als hoop aangeeft.
“Zie ik je binnenkort weer?”, probeer ik een min of meer positief einde aan ons samenzijn te maken.
“Voor jou zou dat waarschijnlijk geen goed teken zijn”, merkt hij op. “Maar zodra ik meer weet over het hoe en wat in Puerto Rico, laat ik van mij horen. Ik houd in de gaten wanneer je bent geland, zodat ik je kan bellen. Ik heb trouwens nieuwe lenzen voor jou besteld, daar bij de benzinepomp. Op Puerto Rico krijg je die overhandigd. Pas goed op jezelf.”
We geven elkaar een knuffel, waarop ik naar de vertrekbalie sjok. Ondanks dat 'ze' naar mij op zoek kunnen zijn, loop ik vrij rustig in de vertrekhal. Misschien omdat ik in korte tijd al aardig bedreven ben geraakt in liegen en bedriegen. Het lijkt de normaalste zaak van de wereld geworden. Zou het bij Carlo eveneens zo zijn begonnen? Iemand een gunst willen verlenen, in een web van intriges terechtkomen, op de vlucht slaan en vervolgens overal je hachje proberen te redden?
Ik slik en denk terug aan hoe het bij Carlo is geëindigd. Zou het niet beter zijn mijzelf bij de politie aan te geven? Ze zullen mij vast langdurig verhoren, maar wat heb ik te verliezen? Wat heb ik misdaan? Of zullen ze mij als medeplichtig zien, omdat ik een relatie met hem had? Maar ik wist van niets. Dat moet toch te geloven zijn?
×
Thuiswinkel Waarborg