Fragment

Maandagmorgen om half tien met de Trirail (trein) vertrokken vanuit Tamarac naar Miami International Airport. Niet lang in de rij gestaan, en de schoenen hoefden niet eens uit. En ik ben ook gelukkig niet door een mannelijke beambte bevoeld. Het vliegtuig vertrok op tijd en kwam keurig op tijd aan. 's Middags om drie uur zaten we heerlijk aan de Hondurese espresso in de luchthaven van San Pedro Sula. Maar het vliegtuig naar La Ceiba ging helaas niet. Het vliegveld was ondergelopen. Het was er noodweer. Gelukkig konden we om zes uur 's avonds een luxe bus pakken die ons 's avonds om negen uur in La Ceiba zou afzetten. Hij moest alleen een klein stukje vanaf de luchthaven de stad in naar het hoofdbusstation. Daar moesten we overstappen op de juiste bus. Geen probleem. Om kwart over acht zaten we nog steeds op die verbinding te wachten. Maar niets aan de hand want 1 minuut later kwam de bus binnen. Ze vonden hem zo vies aan de buitenkant, dat ze hem eerst maar gingen wassen. Intussen werden we allemaal op de foto gezet, maar ik had een beetje moeite mijn normaal gebeitelde grijns tevoorschijn te toveren. Daarna werden we allemaal gefouilleerd en alle handtassen en rugzakjes werden leeggegooid. Dat was allemaal voor de veiligheid. Enfin, we gingen onderweg. Het ging steeds harder regenen en af en toe werd de bus weer opnieuw gewassen, met golven die over de bus heen gingen. Gelukkig hadden we een chauffeur die van opschieten hield, want om vijf over elf stond de bus in het busstation van La Ceiba. Aangezien de laatste boot naar Utila 's middags om vier uur was vertrokken, moesten we nog even een hotel zoeken. Gelukkig kent broer Jan La Ceiba als zijn broekzak en met behulp van een taxi waren we tien minuten later bij Hotel Rotterdam. Jan aan het hek rammelen, en jawel hoor: Er werd opengedaan en we hadden een keurige kamer met douche en toilet voor tien dollar per nacht. Dat kwam goed uit dat het zo goedkoop was, want de volgende dag na een hartelijk afscheid van de hotelier, bleek er geen ferry aan de kade te liggen. Nu hadden we dat kunnen weten, want het stortte nog steeds en de zee had witte kopjes op de golven. Inmiddels was het dinsdag geworden en na een hartelijk welkom van de hotelier konden we onze kamer weer betrekken. Dat hebben we twee dagen kunnen doen, totdat er donderdagochtend plotseling een boot lag. Wij waren echter niet de enigen die dat gezien hadden