Fragment

Voorwoord

 “De mensen die het meest tot onze ontplooiing kunnen bijdragen, zijn degenen die de sterkste gevoelens in ons oproepen en tot wie we ons onweerstaanbaar aangetrokken voelen.”
Robin Norwood

Keerpunt; terug naar jezelf.
Als je een navigatiesysteem gebruikt in je auto om van A naar B te rijden en je rijdt in een tegenovergestelde richting, dan nodigt het systeem je uit: 'Probeer om te keren, Probeer om te keren'. Of je op je geplande route zit voor jouw huidige leven geven je emoties aan. Simpel gezegd; als jij je goed voelt dan zit je op je pad, als jij je niet goed voelt dan ga je er van weg. Als je die signalen langdurig niet opvolgt dan kun je steeds verder weg raken van jouw weg. Soms komen mensen, die ver van hun pad zijn geraakt, een andere persoon tegen die hun inspireert om snel om te keren, terug naar hun oorspronkelijke levensroute. Deze persoon zou wel eens je soulmate kunnen zijn.

Zielsliefde is een levensveranderend fenomeen
Zielsliefde is een fenomeen dat je met iemand kunt ervaren; een combinatie van ultieme liefde en ultieme confrontatie die beiden ervaren. Het fenomeen is vooral bekend onder de noemer 'soulmates'. De diepe liefde voelt als “thuiskomen” en als “het mooiste wat mensen mee kunnen maken”, volgens de mensen die het ervaren hebben. “Het is de diepste liefde die op aarde mogelijk is” zeggen velen. De omgang met elkaar is meestal tijdelijk en varieert vaak van een periode van enkele weken tot enkele jaren. De ontmoeting is veelal een levensveranderende ervaring, die de personen meer in verbinding met zichzelf brengt, waardoor ze weer dichter bij hun oorspronkelijke levenspad komen. Je krijgt de ultieme verleiding om te kiezen voor de ander, maar het doel van een zielsliefde ervaring is juist om weer te leren kiezen voor jezelf en diezelfde diepe liefde weer in jezelf te ervaren.

Liefde over levens heen
Zonder uitzondering spreken mensen die zielsliefde ervaren van ‘onvoorwaardelijke liefde’ die er meestal ‘ineens’ is. Eigenlijk al voordat je elkaar hebt ontmoet. Stel; je zou onvoorwaardelijke liefde in twee soorten indelen:

1. onvoorwaardelijke liefde die je in één leven met iemand meemaakt, zoals misschien met een levenspartner of met eigen kinderen.

2. Een onvoorwaardelijke zielsliefde opgebouwd in vele levens met een zielspartner of soulmate. Beide kan je onvoorwaardelijke liefde noemen.

De energie van deze twee soorten onvoorwaardelijke liefde is echter heel verschillend. Een zielsliefde is vele malen intenser en dieper. Dat komt doordat zielsliefde onlosmakelijk verbonden is met reïncarnatie. Een zielsliefde kan je in je huidige leven ontmoeten en dan kun je als het ware direct ‘inpluggen’ op de eeuwenoude liefdesband op zielsniveau. Hier komt het gevoel van herkenning vandaan. Van de liefde die er is over levens heen.

Confrontaties met jezelf
Soulmates halen het beste in elkaar naar boven. Om de ander het beste in jou naar boven te laten halen moet je soms eerst je eigen belemmeringen overwinnen. Dit gebeurt vaak door grote confrontaties met jezelf. Bij zielsliefde hoort het typische gelijktijdige aantrekken en afstoten is om heel snel, heel veel te kunnen groeien. Een dergelijk intense confrontatie is vaak alleen te doorstaan als er ook een mooie kant aan zit; namelijk die diepe liefde. Deze liefdeskant van zielsliefde is veelbesproken en het is een wens van velen om een soulmate te ontmoeten. Het zijn van soulmates van elkaar gaat echter niet zo zeer over romantiek. Door het enorme contrast van de heftige confrontaties in combinatie met de diepe liefde en de keuzes die daarmee samenhangen is een snelle en grote bewustzijnsgroei mogelijk.

Leeswijzer
De 75 ervaringsverhalen in dit boek zijn overwegend geschreven in een formule van 15 interview vragen. Doordat de verhalen ook door 75 verschillende mensen zijn opgeschreven zijn de verhalen erg wisselend van schrijfstijl. De originele stijl is zoveel mogelijk behouden. Soms is ‘verhalend’ geschreven, soms meer in MSN-stijl, ook zijn er Belgische schrijvers. Kortom; ieder verhaal is een persoonlijke en unieke vertelling.

1.         Loslaten is de mooiste vorm van liefde

Als je verliefd bent op iemand, dan voel je dat met een ‘klik’ en een verliefd gevoel. Deze klik voel je bij zielsverwanten ook, maar dan honderd keer zo hevig. Het is bijna onverdraagzaam. Ik heb mijn partner ervan op de hoogte gebracht, maar ik vertelde dat ik verliefd was. Zonder dat ik het besefte, was ik niet zomaar verliefd, dit was diepgaande liefde.

We zijn kort maar krachtig samen geweest. Deaantrekkingskracht was groot. Te groot beseften we uiteindelijk, dus gingen we uit elkaar. Zo’n verliefdheid had ik ook nog niet eerder meegemaakt, op den duur besefte ik dat dit niet normaal was.

Ik miste hem constant en wilde steeds weten waar hij zat, terwijl ik helemaal niet bezitterig of jaloers ben van karakter. Eigenlijk was het niet leefbaar, zo veel dachten we aan elkaar. We wilden continu bij elkaar zijn. Ik kreeg al snel het gevoel dat mijn leven nog maar om één ding draaide: om hem. Ons sociale leven viel in duigen, werken was niet meer leuk, we wilden enkel samen onze tijd spenderen. Alleen dan voelden we ons compleet, rustig, in onze veilige cocon, weg van alles.

Er was geen enkel obstakel in onze relatie, maar het besef kwam stilletjes dat deze situatie niet 'gezond' meer was. We waren geobsedeerd door elkaar en hadden totaal geen oog meer voor iets of iemand anders. In het begin was het héél moeilijk om van elkaar af te blijven. Als er anderen bij waren, konden we niet wachten tot we weer alleen zouden zijn. De aantrekkingskracht was absurd en onleefbaar. Na een tijd kwam bij ons alle twee het besef dat we zo niet verder konden. We hebben er in samenspraak een einde aan gemaakt.

Je kunt je voorstellen hoe pijnlijk dit was voor ons allebei, maar we kregen hoe langer hoe meer het gevoel dat dit niet de bedoeling was. Ons leven draaide alleen nog om elkaar en als we elkaar niet zagen, dan dachten we aan niets anders. Ik kon niet meer buiten komen zonder dat hij twintig keer belde: “Alles in orde, ben je oké?” We hebben het contact met elkaar verbroken, maar toch voelen we elkaars aanwezigheid en vinden we allebei troost in het feit dat we van elkaar weten dat we bestaan en dat het goed gaat.

Al voel je soms na een ontmoeting zeer intense gevoelens, het is niet altijd verliefdheid. En als je verliefd bent, is het niet altijd de ‘hogere’ bedoeling om een relatie aan te gaan. Soms is de grootste vorm van liefde elkaar loslaten. Dat hebben we gedaan. We hebben afstand genomen van elkaar, na een lange periode van afzien, weet en voel ik nu dat het oké is.

Het meest bijzondere van zielsliefde vind ik dat we hetzelfde voelden en dat we wisten wat we wilden zeggen, zonder woorden. Het intense oogcontact was fenomenaal, niet te beschrijven. Misschien was het een voorteken van het feit dat het voor ons niet de bedoeling was een relatie op te starten, maar het seksueel contact was niet zo fenomenaal. Zielsliefde kan je niet omschrijven of uitleggen, dit moet je voelen. De woorden die er het dichtst bij komen zijn ‘ondraaglijk intens'.

Nu ik terug bij mijn vriend ben, voel ik me rustiger. Ik kan genieten van de liefde. Ik zoek niet opnieuw naar zielsliefde. Ik denk niet dat ik dit nog eens ga meemaken, gelukkig maar eigenlijk. Toch ben ik wel enorm dankbaar dat ik hem ben tegengekomen en dat ik mag weten dat hij er is. Spijtig genoeg was de situatie voor beide partijen ondraaglijk. Ik denk dat ik vooral duidelijk wil maken dat het dikwijls niet de bedoeling is om verliefd te worden op een soulmate. Het is belangrijk te genieten van de positieve gevoelens die de ziel bij jou naar boven laat komen. Het is niet altijd de bedoeling om op deze gevoelens te reageren, maar wel om te genieten van de gevoelens die vrijkomen als je denkt aan je zielsliefde of als je zijn foto ziet in je hoofd. En wat ik zeker weet: loslaten is de sterkste en minst gemakkelijke vorm van liefde.

2.         Jezelf terugvinden

Ik heb hem 'weer' leren kennen op een reünie. Ik kende hem van vroeger. Volgens hem waren we toen een jaar of 11. Ruim 35 jaar hebben we elkaar niet gezien of gesproken. Toen ik hem zag, sloeg de bliksem in bij ons allebei. Niets anders bestond meer, alleen wij. Ik kreeg het gevoel van; hé, hé, ben je daar eindelijk? Het voelde zo goed en vertrouwd, maar wat wist ik van hem en hij van mij? Ik vertelde dat ik in scheiding lag, maar ik wist op dat moment niet dat hij een relatie had. Aan het eind van de avond zei hij dat hij me mee uit eten wilde nemen zodra hij terug was van vakantie. Ik had twijfels wat betreft zijn belofte. We hadden allebei misschien iets teveel gedronken. Ik was dan ook blij verrast dat hij me een aantal dagen later had opgezocht via Hyves. We hebben de dagen daarna veel contact gehad via MSN, het was goed en het voelde goed, maar hij had een relatie. Ik hield me voor dat dat niet goed was. Niet voor hem en ook niet voor mij.
Het was goed toen hij op gegeven moment op vakantie ging. Lekker genieten en uitrusten, over zijn relatie nadenken en over ons. Want dat we elkaar graag weer wilden zien, was inmiddels overduidelijk. Ik kreeg die week diverse sms’jes vanuit Amerika dat hij aan me dacht en naar onze date uitkeek. Ook belde hij nog een keer. Ik was nog steeds sceptisch tot het moment dat hij weer voor me stond en me kuste. Toen wist ik het: ik was thuis, hier hoorde ik, bij hem. Ik kan niet goed omschrijven wat ik voelde, ik was verdoofd van liefde, dit had ik nog nooit ervaren. Ik wist dat ik het niet meer kwijt wilde en hem niet meer kwijt wilde. Nooit meer.

We hebben een heftige tijd gehad, wilden elkaar heel vaak zien. Dit was lastig, ook vanwege zijn vriendin. Hij bleef zich schuldig voelen naar zijn vriendin en heeft uiteindelijk daarom met mij gebroken. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken. Ik wilde een liefdesrelatie en hij in eerste instantie ook. Hij is zelfs even bij me ingetrokken om een paar dagen later weer terug te gaan naar zijn vriendin. Hij ging kapot van schuldgevoelens en wilde er alles aan doen om zijn relatie weer op orde te krijgen. Ik begreep het wel, maar god, wat deed dit pijn. Helaas voor mij kon hij niet anders. Hij is nog twee keer tijdelijk bij mij teruggekomen, maar tot op de dag van vandaag is hij bij haar. Nu hebben we geen contact meer. Ik probeer het wel met sms’jes, vooral als ik het moeilijk heb. Ik krijg geen reactie, maar ik zou het graag anders willen.

Zielsliefde heeft mij liefde voor mezelf gebracht. Ik was mezelf kwijt. Dankzij hem heb ik mezelf weer gevonden. Hij hield mij een spiegel voor, waardoor ik mezelf weer zag. Het meest bijzonder vond ik het gevoel dat we ‘bij elkaar thuiskwamen’.

Zielsliefde voelt als onvoorwaardelijke liefde. Ik wist nooit wat het inhield, maar nu ik het heb mogen beleven, weet ik wat het is. Het is iets wat je nooit meer meemaakt, zo intens en zo vol liefde. Ik heb het me vaak afgevraagd: “Er moet toch iemand zijn zoals ik?” Ik weet nu dat hij er is en al is hij niet meer in mijn leven, hij zit in mijn hart en zal daar mijn hele leven blijven.

Ik voel me vaak alleen en verdrietig, hoewel het een stuk beter gaat nu ik meer te weten ben gekomen over tweelingzielen. Ik wist niet dat het bestond, maar ben gaan zoeken op ‘soulmates’, omdat ik ergens wel wist dat hij mijn soulmate was. Dat het zoveel dieper ging had ik niet door. De tekst op internet: het was allemaal zo herkenbaar, de uitleg, de verhalen van andere mensen. Het stelde me gerust te weten dat hij mijn tweelingziel is. Was ik deze informatie maar eerder tegengekomen, dan had ik hem kunnen vragen of hij hetzelfde voelde.

Het heeft geen zin om te zoeken naar een nieuwe zielsliefde, want zoiets gebeurt maar één keer in je leven. Ik heb er nu 'vrede' mee, maar god, wat zou ik hem graag weer willen ontmoeten, even weer het gevoel van ‘samen één zijn’. Ik weet het zeker; ooit kom ik hem weer tegen, hier of in een volgend leven, en dat is voor mij op dit moment genoeg.

3.         Een completer mens

Ik ken mijn zielsliefde al vanaf de lagere school. Van mijn 14e tot mijn 16e jaar hadden we verkering.Toen hij het uitmaakte, voelde dat toen al ‘als te zijn geamputeerd’. De omgeving gaf het de naam kalverliefde en in al mijn onwetendheid heb ik dat verstandelijk aangenomen, maar gevoelsmatig wist ik dat deze liefde verder ging dan alles wat ik kende. Nu, jaren later, weten we allebei dat wat we toen hadden, wel heel bijzonder was. Ik was hem nooit vergeten en bij alles wat ik deed, was hij in gedachten bij mij. We zijn allebei getrouwd, maar we zijn elkaars leven blijven volgen, ook al was er geen contact.

Vijf jaar geleden kwamen we elkaar weer tegen. Ik ben hem gaan zoeken en hij voelde op dat moment dat ik eraan kwam. Het was weer net als vroeger, de omgang, het gevoel, alles.

We waren allebei getrouwd en tja, dan kan en mag er eigenlijk niets. We konden ons niet inhouden en begonnen een langdurige mail-, sms-, bel- en date-relatie. We hebben de eerste vier van de afgelopen vijf jaar alles stiekem gedaan en verborgen gehouden. Onze wederzijdse partners wisten van niets, totdat wij het thuis toch hebben opgebiecht.

Toen begon alle ellende pas echt. Het was een tijd met pieken en dalen. Honderden keren hebben we overwogen ermee te stoppen, omdat de confrontaties met onszelf en de spiegels waar we constant in moesten kijken te heftig waren. Ik ben een tijd overspannen geweest en heb mezelf hierdoor leren kennen. Hij leefde al jaren met een masker op en kwam zichzelf gigantisch tegen. De leuke momenten werden schaarser en de dalen dieper. Het maar niet kunnen stoppen met elkaar en het geheimzinnige gedoe was om kapot aan te gaan.

De wederzijdse gevoelens bleken niet weg en zullen ook nooit meer overgaan. De pijn en het verdriet, alleen al bij het idee elkaar weer kwijt te raken, ging door merg en been. Uiteindelijk is het door toedoen van mijn ex-man noodgedwongen gestopt, maar in gedachten en gevoelsmatig voelt het alsof we nog steeds bij elkaar zijn.

Hij zit nu totaal aan de grond; onder de pillen en in zware gesprekken met een psychiater. Zijn vrouw schijnt nog wel een rol te hebben, maar op welke manier weet ik niet. Hij heeft me verteld zelfmoordgedachten te hebben gehad. Dat ging dus heel ver. Onze relatie was te betitelen als een pure liefdesrelatie. Ik begreep hem met één woord en zoals hij het ooit beschreef; "door jou ben ik een completer mens geworden". Hiermee is werkelijk alles gezegd.

Wij zijn heel veel obstakels tegengekomen. De buitenwereld, de verantwoordelijkheid voor ons gezin, het vreemdgaan, het schuldgevoel, het niet willen en kunnen kiezen, het niet willen accepteren van de liefde voor elkaar. Tot op heden is het einde van die weg nog niet bereikt. Ik weet dat ik hem wil, maar hij is daar nog niet aan toe en of hem dat ooit gaat lukken weet ik niet.

We hebben nooit tegen elkaar uitgesproken dat we voor elkaar ‘huis en haard’ zouden verlaten. Als je het uitspreekt, wordt het ook zo echt. Gevoelsmatig hebben we het nooit hoeven zeggen, we voelden het toch, het was er gewoon.

Op dit moment hebben we alleen een geestelijke relatie. Ik voel precies aan wanneer hij aan mij denkt. Ik leef sinds kort gescheiden en neem de totale rust om alles te verwerken. Hij zit klaarblijkelijk in zak en as en heeft me gevraagd om hem met rust te laten omdat hij er niet meer tegen kan. Nee, voor mij is het absoluut niet bevredigend, maar ik probeer zijn wil te respecteren.

Ik zou bijna willen zeggen dat zielsliefde me niets dan slechts heeft gebracht, maar dat zou zijn gelogen. Het heeft me namelijk heel, heel dicht bij mezelf gebracht. Eén groot leerproces dat nog niet voorbij is voor hem en mij. Voor mezelf is het nu de grote uitdaging om hem los te laten en te bedenken dat dit nodig is. Ook om hem vooruit te laten gaan in zijn wordingsproces, met natuurlijk wel de hoop op een uiteindelijk leven samen. Mijn gevoel geeft me aan dat we nog niet klaar zijn, dus hoop doet leven. Hij moet nu door diepe dalen moet om bij zichzelf te komen en om erachter te komen wat hij wil in dit leven. Ik heb hem daar al vanaf het begin voor gewaarschuwd. Ik heb me daar al die tijd voor weten te behoeden en heb keuzes gemaakt die goed waren, puur en alleen voor mezelf. Dit is hij nu aan het leren, hoe moeilijk het ook voor hem is.

Voor mij is het ‘zielsliefdegevoel’ een puur, intens, compleet, warm, tintelend, alles omarmend en alles omschrijvend, onbeschrijfelijk gevoel voor iemand die daar niets voor hoeft te doen. Het is er gewoon.