Fragment

Papa stond vol verwachting naar de deur te staren. Merel stak haar hoofd even naar buiten en zei: ‘Hier is de verrassing!’

Trots als een gieter stapte Ruben met Sloeber de tuin in. Toen de hond alle genodigden zag, werd hij wildenthousiast. Hij begon als een jong geitje bokkensprongetjes te maken en trok zichzelf los. Michèle stond als een standbeeld aan de grond genageld. Ze keek naar Sloeber alsof ze een spook zag. Het beest ging ondertussen alle kanten op. Hij wilde iedereen begroeten maar door zijn enorme omvang was hij ook heel erg lomp. Hij liep eerst naar papa toe en sprong met zijn voorpoten op hem zodat hij hem een natte lik in zijn gezicht kon geven. Papa’s hemd was bij deze gezegend met twee vuile hondenpoten. Michèles moeder en haar tante begonnen te gillen. Dat vond Sloeber supertof! Hij liep op de dames af en groette hen met enkele ferme likken op hun benen. Hierdoor gingen ze nog harder krijsen. Dat was voor Sloeber het teken om even met zijn voorpoten tegen tante op te springen. Het kleine, tengere dametje kon dit gewicht duidelijk niet houden en tuimelde achterover, recht in de rozenstruik. Michèles moeder probeerde haar recht te trekken maar toen ze gebogen over tante stond, rende Sloeber voorbij en raakte haar achterwerk waardoor ook zij haar evenwicht verloor en tante ging vergezellen tussen de prikkende rozen.

De kinderen deden het allemaal bijna in hun broek van het lachen. Het leek net een scène uit één of andere Mister Bean-film.

Plots ontwaakte Michèle uit haar standbeeldhouding en keek papa woedend aan.
‘Noem je dit een verrassing, Frank?’
‘Euh, gelukkige verjaardag, schat,’ zei hij stilletjes.
‘Van welke planeet komt dat mormel?’ krijste ze.
‘Euh, van het asiel. Ik dacht dat je dat wel leuk zou vinden.’
‘Grijp NU dat beest en je brengt hem NU direct terug! Begrepen?’
‘Euh, dat gaat niet...’
‘En waarom dan wel niet?’
‘Het is zondag. En hij is echt wel lief hoor!’
‘Oké, zet hem in de garage tot morgen en dan vertrekt hij. Punt uit!’

Ondertussen stond Sloeber doodbraaf bij Michèles vader. Hij aaide het grote beest over zijn hoofd.
‘Geweldig beest, Frank!’
‘Dank je. Ik vind hem ook geweldig!’ zuchtte hij.

Teleurgesteld greep papa Sloeber bij zijn leiband en nam hem mee naar de garage. De auto stond toch buiten dus hij had ruimte genoeg.

Humeurig probeerde Michèle haar feestje verder te zetten maar dat was buiten haar zoon gerekend.
‘Wie gaat er mee wandelen met Sloeber?’ riep hij luid genoeg zodat iedereen hem kon horen.
Ricky en Sanne staken onmiddellijk hun vinger op en ook Merel knikte.
‘Ik ga ook mee,’ zei papa kortaf.
‘Dat zie ik wel zitten, Ruben!’ zei ook Michèles vader. Ook de twee zussen van Michèle, haar schoonbroer en haar neefje wilden meegaan.
‘Euh, hallo? Het is hier wel MIJN feestje hé!’ brieste Michèle.
‘Geniet ervan schat!’ riep papa. ‘Kom jongens, we gaan wandelen!’

Meer dan de helft van Michèles gasten stond recht en verliet de feesttafel. Met z’n tienen vertrokken ze om Sloeber uit te laten. Om beurten mocht iedereen zijn leiband even vasthouden. Alleen Sanne mocht niet van papa met een grote huilbui en stampende voetjes tot gevolg. Maar toen ze even later op de rug van Sloeber mocht “rijden” terwijl papa haar vasthield, voelde ze zich weer in haar nopjes.

Enkele straten voorbij Michèles huis was een prachtige grote vijver met een mooi wandelpad errond. En het interessantste... het was verkeersvrij. Alleen voetgangers en fietsers waren er toegelaten.

‘Misschien kan je hem hier gewoon los laten lopen?’ stelde Michèles vader voor. ‘Het ziet er een doodbraaf beest uit. Die loopt heus niet weg hoor!’ Papa knikte en maakte de lijn los. De eerste minuten bleef Sloeber inderdaad in hun buurt maar plots zag hij in de verte een wild konijntje het wandelpad over huppelen. De kolos spitste zijn oren en vloog erop af. Hoe iedereen ook riep en in zijn handen klapte, de hond was niet meer te zien.

Ricky en Sanne begonnen onmiddellijk te huilen. Merel deed haar best om ze te troosten maar dat lukte niet. Ze moesten gewoon Sloeber terugvinden. In de verte hoorden ze mensen krijsen. Daar was hij dus. De hele groep zette het op een lopen. Onderweg struikelde Ricky waardoor zijn mooie witte broek plots twee grote gaten had ter hoogte van zijn knieën. Maar hij had zich niet bezeerd en holde verder.

Honderd meter verder kwamen ze twee joggers tegen. Ruben vroeg of ze soms een grote hond hadden gezien.
‘Is die van jullie? Ja, bij het strandje loopt inderdaad een groot gevaarte rond. Hij rent achter alle ballen aan van de kinderen die daar aan het spelen zijn. Het is daar een hectische boel! Kinderen aan het huilen, moeders aan het krijsen, vaders die hem proberen te pakken en ga zo maar door! Hang hem maar snel terug aan de leiband.’

Ze bedankten de heren voor de informatie en renden verder richting strand. Hoe dichter ze kwamen hoe luider het gegil en gehuil klonk. Bij het strandje aangekomen, zagen ze iedereen wijzen in de richting van de vijver. Daar kwam boven het water een groot hondenhoofd piepen met een tennisbal in zijn muil.

‘Sloeber, kom hier!’ riep papa zo luid hij kon. Als een speer kwam het beest uit het water gehold en rende recht op papa af.
‘Braaf beest!’ zei hij en aaide zijn kop. Sloeber legde zijn “gevonden” tennisbal voor papa’s voeten en schudde al het water van zich af. Iedereen zat nu onder het eendenkroos en vijverwater. Ruben probeerde de leiband vast te maken aan de halsband van de hond maar net op dat moment vlogen er een tiental eenden over. Sloeber keek omhoog, rechtte zijn oren, gaf Sanne een grondige lik en zette de achtervolging in. Daar ging hij weer! Als een raket vloog hij over de zandkastelen en de zonnekloppers. En hups, daar ging iedereen weer aan het lopen.

‘Ik had nooit gedacht dat ik vandaag zo zou sporten!’ lachte Michèles vader en hij knipoogde naar zijn kleinzoon. ‘Ik vind dit zo veel leuker dan die saaie feestjes van je moeder,’ vertrouwde hij Ruben toe.
Na een flinke spurt hoorden ze Sloeber blaffen in de struiken. Het was geen gewone blaf. Hij leek heel boos te zijn. Ruben, papa en Merel aarzelden geen seconde en baanden zich een weg door de struiken. Het was geen eenvoudig parcours. Het waren blijkbaar allemaal struiken met ferme doornen. Merel voelde hoe de doornen scheuren maakten in haar jurk. Maar daar trok ze zich niets van aan. Ze ging Sloeber redden!

Toen ze hem eindelijk gevonden hadden bleek hij piekfijn in orde te zijn. Hij was blijkbaar enorm kwaad op een rood petje dat in de struiken hing. Als een echte pittbull wilde hij de “indringer” wegjagen. Maar de rode pet bleef hardnekkig op zijn plaats hangen. Ruben aarzelde deze keer niet en deed Sloeber snel zijn leiband om.

Apetrots stapten Merel, Ruben en papa als de drie musketiers naar de rest van de bende die op het wandelpad stond te wachten. Kleine Sanne had ondertussen een modderpoeltje gevonden en amuseerde zich te pletter met kleine takjes en steentjes.
‘Wat ben jij aan het doen?’ wilde papa weten.
‘San bakt taajtjes!’
‘O, doen ze dat met modder tegenwoordig?’ lachte haar vader. Hij tilde haar op zijn schouders. Haar jurkje leek net een camouflagepak van het leger.

Als een bende landlopers met natte, vieze en gescheurde kleren keerden ze weer huiswaarts. Ze zetten Sloeber in de garage en stapten de tuin in.
‘Frank! Waar hebben jullie zo lang gezeten? En hoe zien jullie eruit?’ Het leek net of er stoom uit Michèle haar oren en neus kwam. Een echte draak zou bang voor haar zijn op dit moment.
‘Maak je niet druk kindje! We hebben ons geamuseerd. Waarschijnlijk veel meer dan jullie hier! Gaan we nu eten?’ zei Michèles vader en zette zich aan tafel.
‘Vraag dat maar aan de traiteur!’ brieste de vrouw en ze stampvoette de trap op naar boven.
Haar vader haalde zijn schouders op en besloot om naar zijn dochter te luisteren. Fluitend verdween hij in de keuken.

Enkele seconden later weerklonk er een gil die door merg en been ging. ×