Fragment

Het was een koude winterochtend. De wind blies tussen de spleten van de dakpannen een griezelig lied. Tessa werd bibberend wakker. Wat was het koud. Ze keek verkleumd door het kleine zolderraampje naar buiten en zag dat de hele straat bedolven was onder een dikke laag sneeuw. Het lijkt net een zacht, wit donsdeken, dacht Tessa. Ze glimlachte bij die gedachte.
Snel trok ze haar kleren aan en op de toppen van haar tenen sloop ze de steile trap af naar beneden. Ze wist perfect waar ze moest stappen om de treden zo weinig mogelijk te laten kraken. Onderaan de trap wachtte ze enkele seconden. Bang voor wat misschien komen zou. Was mama wakker geworden of was het Tessa deze keer gelukt om haar niet te wekken?
Er kwam geen geluid. Opgelucht haalde het meisje adem. Heel langzaam schuifelde ze langs de oude zetel. Ze zag haar moeder liggen. Ze bewoog niet. Alleen haar borstkas ging rustig op en neer. Tessa had haar de vorige avond niet horen thuiskomen. Dat was ze ondertussen al wel gewoon geworden.
Het meisje sloop verder naar de keuken. Vol verwachting deed ze het keukenkastje open. Toen ze zag wat er in de kast lag, maakte haar hart een sprongetje van blijdschap. Ze zag een verfrommelde broodzak liggen met daarin nog twee sneedjes brood, helemaal voor haar alleen. Ze nam de sneedjes heel voorzichtig uit de krakende zak en legde ze op de keukentafel. Vol verwachting keek ze naar de koelkast. Ze droomde van heerlijke sneedjes ham of pikante salami en trok stilletjes de deur open. Een zucht van teleurstelling ontsnapte uit haar mond toen ze alleen maar een sneedje beschimmelde kaas en een halve pot mayonaise zag. Tja, je kan ook niet alles hebben hè, pepte ze zichzelf op. ×