Fragment

Een fragment waarin hoofdpersoon Jacob Jobse (werknemer 473844) op eigen houtje op bezoek gaat bij de CEO van het bedrijf:

‘Goedemiddag, u komt voor mij?’ – ze klonk enthousiast in haar verbazing. ‘U bent helemaal naar de vijftigste etage gekomen om de CEO te spreken? Dat is al maanden niet meer voorgekomen. Wat leuk, wacht!’ – ze stond op en liep luid galmend op haar stilettohakken naar het glazen bureau om op een knopje te drukken.
‘Samantha? Twee koffie graag. U drinkt koffie?’
Jacob knikte.
‘Neemt u plaats’ – ze wees uitnodigend naar één van de twee designstoelen aan haar glazen bureau. Zelf ging ze achter het bureau zitten, haar benen gekruist, haar handen gevouwen.
‘Wat kan ik voor u doen, meneer eh…?’
‘Werknemer 473844. Ik ben van etage twaalf.’
‘Etage twaalf, eens even denken… Ah! De dagelijkse berekening van de fluxus, een etage in het hart van ons bedrijf. Hoe gaat het met de berekening? Ik hoor eigenlijk nooit meer iets over de fluxus. Mijn motto is altijd: ‘een goede manager zorgt dat hij zichzelf overbodig maakt’. Dat motto heb ik bijzonder goed toegepast. Dit bedrijf heeft haar CEO niet langer nodig. Het bedrijf is als een organisme geworden, het houdt zichzelf in stand. Sinds enkele jaren kom ik mijn kantoor niet meer uit. Ik geloof niet dat het iemand is opgevallen. Is het u opgevallen?’
Jacob schudde van nee.
‘Het is een experiment ziet u. Ik hou van experimenteren met managementtechnieken. De techniek die ik nu hanteer is ‘niets doen’. Als leidinggevende behoor je niet in de weg te staan bij professionals. Die weten zelf het beste hoe het werk ingericht kan worden, vindt u ook niet meneer 473844?’
‘Uh, ja..’

Ze keek op het scherm van haar laptop.
‘U bent een zevenenveertignummer. Dan bent u een afdelingshoofd. Is mijn visie op management goed doorgekomen in uw laag van de organisatie? Ik bedoel, ik ga natuurlijk niet de etages langs, dat zou haaks staan op mijn filosofie om onzichtbaar te blijven.’
‘Mijn etage is opgeheven.’
‘De twaalfde is overbodig? Uitstekend! Dan is het bedrijf rond. Als de kerntaak niet meer hoeft te worden uitgevoerd, dan runt de organisatie daadwerkelijk zichzelf.’
‘Ik denk dat het toch iets anders zit’, zei Jacob aarzelend. ‘Er is een fout gemaakt. Daar wilde ik u over spreken.’
‘Een fout? Dat is toch zeker al niet voorgekomen sinds… eh, sinds ik ‘niets meer doe’. Ach, maar dat is prachtig nieuws. Van fouten leert een organisatie, we moeten er transparant mee omgaan. Wat is de fout precies? Bent u daar al achter?’
‘Heeft u het nieuws dan niet gevolgd?’
‘Oh nee, al jáááren niet meer. Ik word er altijd zo treurig van. Al die hongerige kindjes in Derde-Wereldlanden, al die oorlogen. Van de beursberichten word je ook al niet vrolijk. Waar blijft Samantha trouwens met de koffie?’ – ze drukte nerveus een paar keer op de knop op haar bureau.
‘Samantha, twee koffie graag.’ ×