Fragment

Renée liet zich op de bank vallen, moe en slap. Maar ze was evengoed voldaan, haar leven was weer op orde, bijna. Ze kon zich vol richten op het inrichten van het nieuwe huis, haar droom, een drive-in woning wat ze altijd al gewild had, al sinds haar halfzus zo’n woning gekocht had jaren geleden. Het was Francois die het nooit wilde. Niet eens het type woning maar überhaupt een woning kopen. Hij bleef altijd maar roepen dat hij nergens aan vast wilde zitten en dat dat niet goed was. Met een huurwoning was je flexibeler en met een enorme schuld zoals een hypotheek kwam je alleen maar in de problemen. Maar die zwarte hoer van hem had hem er duidelijk ingeluisd en opeens had hij wel een huis gekocht. Het was ongehoord maar je moest een gegeven paard niet in de bek kijken. Hij was tot zichzelf gekomen en had eindelijk begrepen wat zijn plaats was. De hoer was op straat gezet en hij was netjes bij haar teruggekeerd, gewoon, zoals het hoort. En zij kon zich nu concentreren op het inrichten van haar nieuwe woning, het mooi maken want dat kon zo’n zwarte hoer natuurlijk niet.

Renée zou wel even laten zien wat smaak was en hoe je een huis moest inrichten, daar zouden anderen nog wel wat van kunnen leren. Iedereen zou het prachtig vinden als ze eenmaal klaar was. En Francois? Francois zou ze natuurlijk ook wel even goed duidelijk maken dat hij een enorme fout had begaan. Deze misstap ging ze hem flink inwrijven de komende jaren zodat hij netjes naar haar zou luisteren. Een nieuwe misstap accepteert ze niet meer, maar dat had hij wel begrepen nu. Hij had natuurlijk enorme spijt en begreep heel goed hoe fout hij was. Maar het kon geen kwaad om hem daar ruim voldoende aan te blijven herinneren voor het geval hij weer iets idioots in zijn hoofd zou halen, dat moest natuurlijk te allen tijde voorkomen worden. ×