Fragment

Als versteend keken ze door de vloer onder hen, waar het geweld van de storm alles scheen weg te vagen. Ondanks hun snelheid leek het een eeuwigheid te duren, maar een paar minuten later hing de Probe stil boven een scherpe bergkam op een paar honderd kilometer ten zuiden van de Gale krater. Ze maakten geen enkel geluid. In de ijle atmosfeer van Mars waren ze toch al onhoorbaar. Onzichtbaar waren ze steeds gebleven. Kort daarvoor waren ze bij de krater vertrokken toen daar een superstorm uitbrak die ze niet hadden voorzien. Eigenlijk begrepen ze niet dat ze die niet hadden zien aankomen. Het zou ook kunnen zijn dat Dezen*) de storm had voorzien, maar het niet had gemeld. Thomas vroeg zich af, of er een verborgen reden was waarom de Probe naar Mars was gegaan. Ze hadden het vage idee gehad dat het interessant kon zijn, maar het was toch niet zo duidelijk waarom ze daar waren. Dezen had niet verteld wat de reden was, en nu bleek dat de reis gevaarlijker was dan ze ooit hadden kunnen weten. Thomas wilde dat met de anderen overleggen, maar was voorzichtig. Dezen registreerde alles wat ze tegen elkaar zeiden. Misschien kon hij hun gedachten wel lezen. Daar leek het al op toen ze de eerste keer waren ingestapt. Hij besloot om zich dommer voor te doen dan hij was.
“Marion, denk jij dat Dezen onze gedachten kan lezen?”
De vraag drong niet meteen tot haar door. Ze probeerde voor zich-zelf op een rijtje te krijgen wat er de laatste dagen en weken was gebeurd. Na de griezeltocht in de verborgen kelder op Havenshade waren ze met de infraroodbrillen van Senne in de Probe terechtgekomen. Of dat toeval was, wisten ze nog steeds niet. Ze begrepen wel waardoor het vreemde toestel onzichtbaar was, maar de technologie die ze in de Probe konden gebruiken was bijna onvoorstelbaar. Op Aarde zou het lang duren voordat zulke technologie er ooit zou zijn. Toch was er een groot probleem. Ze wisten niet wat de Probe van hen wilde. Na een paar korte reizen waren ze meegenomen naar Mars. Naar een plek waar ondanks aardse plannen nooit iemand zou komen. Zei Thomas gedachten lezen? Marion keek hem onderzoekend aan. Ze zag dat hij niet zei wat hij wilde zeggen. Hij hield iets achter.
Ze keek naar zijn ogen. Hij keek haar even aan, maar keek toen opzij.
“Ik weet zeker dat Dezen onze gedachten niet kan lezen.”
Aan haar stem hoorde hij dat ze niet zei wat ze dacht. Echt gedachten lezen zou Dezen waarschijnlijk niet kunnen, maar een beetje informatie was voor Dezen al genoeg. Terwijl Thomas nadacht over een manier om met Marion te overleggen zonder dat Dezen zou weten wat ze tegen elkaar zeiden, zagen ze de wanden verkleuren.
De sterrenhemel boven hen kleurde van zwart naar steeds lichter blauw. Even later waren de sterren nauwelijks meer te zien. Marion keek verbaasd naar de helderblauwe hemel die zich boven haar hoofd aftekende.
“De Probe heeft de koers verlegd, maar het ging erg snel. We zijn niet meer op Mars.”
Ze keken naar de beelden op de wanden en boven hun hoofd. Onder hen was de vloer grijswit geworden, maar wel donkerder. Senne had de beelden goed bekeken en trok een rare conclusie.
“We zijn nog op Mars. De bodem is dicht, zodat we de stormen niet meer kunnen zien. Wat we hierboven zien is gewoon de aarde. De Probe heeft blijkbaar een sterke telescoop. Ik denk dat we Havenshade kunnen zien. Misschien wel mijn drone aan de rand van het grasveld. Ik probeer dat even.”
Hij wees naar de vage contouren van het Britse eilandenrijk.
“Mag ik drone ST-32 zien, Dezen? Ik wil zien of een motor stuk is.”
Het bleef een paar seconden stil. Toen zoemde het beeld in op de Greenside regio, op Keltonbridge, op Havenshade, op het grasveld achter het huis. Tenslotte kwam de drone in beeld die Senne genoemd had. Naast het beeld verscheen een bericht.
‘Havenshade drone ST-32 operationeel in onzichtbare modus. Er zijn geen zichtbare defecten aan de ST-32.’
Senne keek hen aan met een brede grijns. “Zie je wel?”
Paul had de beelden van de wand opgenomen met zijn mobieltje en keek vluchtig of het gelukt was. De beelden waren scherp, zelfs die van Sennes onzichtbare drone.
“Waarom zijn we hier, Dezen?”, vroeg Marion. “Waarom zien we deze beelden van de aarde?” ×