Fragment
De aardse hemel
Het lijkt alsof je direct een hemel instapt, vanaf het allereerste begin. Nu spreek ik niet over het betoverend mooie klooster dat al eeuwenlang plaats biedt aan priesterstudenten voor wie de hemel en het paradijs een centrale rol in hun bestaan vervullen. Nee, ik doel op de muzikale hemel en het klankparadijs waarin een enkele compositie je vanaf de eerste maten laat verkeren.
Het openingsakkoord van het strijkkwintet in C groot van Frans Schubert is hoorbaar in de kloostertuin, vanuit het niets
zachtjes aanzwellend en weer afzwakkend. Een fluweelzacht klankbed waaruit melodieën omhoog rijken.
Ik leg mijn boek neer en blijf luisteren. De hemel van Schubert is geen kamer, zaal of hal van hemelse afmeting. Het is een hele serie van vertrekken die met elkaar verbonden zijn. Vertrekken die steeds naar een volgende ervaring leiden, elk met hun eigen schoonheid en verleidelijke vruchten.
Om mij heen kijkend merk ik dat het strijkkwintet de aandacht van nog een gezelschap heeft getrokken, maar aan andere tafeltjes in de kloostertuin gaat het aardse muzikale leven gewoon door.
Hemel en aarde, in vrede naast elkaar.
×