Fragment
Filosofie van de Dood
Als kind vond ik na dagenlang zoeken mijn landschildpad terug in een hoek van de tuin.
Zijn kop was al half aangevreten en krioelde van de insecten.
Toen ik hem optilde, trok zich niets meer schielijk in, hij was doder dan dood.
Ik voelde hoe ik zelf stierf, iets in mij ging ook dood.
Ik spiegelde zijn er-niet-meer zijn.
Verdriet van eeuwen en een koude angst voor het onbekende.
De fascinatie voor het schild dat uiteindelijk leeg zou overblijven, aldus mijn vader.
Wat mij zo altijd is bijgebleven: de diepe ervaring van het sterven, van het Niet-zijn.
Het zal ook mijn bestemming worden, ooit.
Hoe dan?
Wat is het?
×