Fragment

Het meisje achter de vrouw kwam langzaam naar voren en toen Jonathan haar gezicht zag, stokte zijn adem. Heel even, maar net genoeg om hem enkele seconden naar adem te laten happen. Zijn mond bleef open staan en hij staarde naar het meisje.
Haar gezicht was perfect. Mooi rond gevormd met een kleine neus en een brede mond. Haar zongebruinde egale huid stak prachtig af tegen haar lichte haar en haar grote hazelnootkleurige ogen waren omlijnd met een zwart lijntje en mooie lange wimpers.
Langzaam voelde hij een soort tinteling door zijn lichaam gaan. Even dacht hij dat het zijn telefoon in zijn broekzak was, maar toen hij hem eruit wilde halen, voelde hij hem niet trillen. Vreemd, dacht hij. Ondertussen bleef hij naar haar kijken en zij naar hem. De tinteling was inmiddels bij zijn borstkas beland. Door een por van zijn vader werd hij plotseling uit zijn betovering gehaald.
‘Jon, ben je daar nog?’ vroeg hij lachend. ‘Ik wil je graag aan iemand voorstellen.’
Jonathan keek hem afwezig aan.
‘He? O ja, ja ik ben er.’
Zijn vader lachte.
‘Dit is Suze. Ik heb haar laatst gefotografeerd voor een interview.’
Zijn vader keek opnieuw naar de vrouw.
‘Suze, dit is mijn zoon; Jonathan.’
Vriendelijk stak ze haar hand uit.
‘Aangenaam kennis te maken, Jonathan’, zei ze.
Hij slikte en gaf haar een hand.
‘Aangenaam kennis te maken, mevrouw.’
Ze glimlachte.
‘Ach, zeg maar Suze hoor.’
Toen keek ze van Jonathan naar het meisje naast haar.
Jonathan volgde haar blik en keek opnieuw naar het blonde meisje.
‘George en Jonathan’, zei tante Suze, ‘dit is mijn nichtje Zoey uit Nederland, mijn bijna-dochter.’
Trots sloeg ze een arm om Zoey’s middel. George stak vriendelijk een hand naar haar uit, maar Zoey reageerde niet meteen. Ze bleef maar naar Jonathan kijken, wat hem opeens erg nerveus maakte. Toen leek ze zich opeens te herstellen en wendde ze haar blik van Jonathan af en stelde zich aan zijn vader voor.
‘Hallo George, aangenaam kennis te maken’, zei ze terwijl ze hem de hand schudde. Vervolgens keek ze weer naar Jonathan.
‘En ook met jou’, zei ze terwijl ze haar hand naar hem uitstak. Hij bracht langzaam de zijne naar die van haar, maar vlak voordat hun handen elkaar raakten, zag hij opeens een flits voor zijn ogen. Hij greep naar zijn hoofd.
‘Au!’
Bezorgd tikte zijn vader hem aan.
‘Jon, gaat het?’
Jonathan knikte. Hij deed zijn ogen dicht en haalde diep adem. Hij had het al een keer eerder gehad in zijn leven. Het was vlak na het overlijden van zijn moeder toen hij dacht dat hij haar op de bank zag zitten. Snel had hij zijn ogen gesloten, waardoor de pijnsteek vanzelf weer was weg gegaan. En gelukkig, ook deze keer was de pijn weg toen hij zijn ogen weer opendeed.
‘Ja’, zei hij daarom tegen zijn vader. ‘Niks aan de hand. Ik denk dat het door de muziek komt of zo.’
Opnieuw keek hij naar het meisje. Zoey... Mooie naam, dacht hij. Ze had haar hand inmiddels terug getrokken, maar keek hem nog steeds, nu meer bezorgd, aan. Even wist hij niet wat hij moest zeggen.
‘Hi...’, zei hij daarom alleen maar. Pfff, hoe suf, dacht hij. Gelukkig zei ze snel ‘hi’ terug. Waarschijnlijk was dat voldoende voor zijn vader, want al zijn aandacht ging weer naar de vrouw, Suze.
‘En wat doen jullie hier?’ vroeg hij aan haar.
Jonathan luisterde maar half. Het enige wat hij kon doen, was naar Zoey kijken. Ze had iets bekends. Iets waardoor hij niet kon stoppen met kijken... ×