Fragment

Thomas had voorgesteld om zijn wagen te nemen, maar Thea had geweigerd. Ze nam plaats achter het stuur en regelde de achteruitkijkspiegel. Thomas zat oncomfortabel. Het interieur was primitief en miste elk comfort. Thea sloeg met haar hand op het dashboard, alsof de wagen een levend wezen was dat zijn meester moest gehoorzamen. Het duurde enkele minuten vooraleer de auto van start ging.
‘Het komt door de lage temperaturen,’ loog Thea. Thomas glimlachte beleefd, maar hij wist wel beter. De wagen reed langzaam vooruit, alsof ze op de rug van een 90-jarige zaten. De rit naar de praktijk van de arts leek een eeuwigheid te duren. De Volvo reed niet alleen traag, maar Ooms sloeg ook nog de verkeerde straat in. Ze werden tegengehouden door de verkeerspolitie. Thea rolde het hendeltje van het raam omlaag en las de naamplaat van agent Wim Molderez, een jonge rekruut.
‘Documenten alstublieft,’ zei hij kordaat.
Thea zuchtte. ‘Ik heb haast.’ Ze hoopte de arts te spreken vóór de vrijlating van De Ridder.
‘Haast is niet het woord. U reed bijna niet. Snelheid op de weg is een zonde, maar extreme traagheid is crimineel.’ Hij bestudeerde de documenten van de wagen. ‘Uw antiquarische geval is aan vervanging toe.’ Hij floot tussen zijn tanden. ‘Hoe bent u door de autokeuring gekomen?’
‘Zoals iedereen.’ Thea’s vingers tikten ongeduldig op het stuur.
‘Ik raad u aan een nieuwe wagen te kopen. Deze is niet meer veilig.’
‘Gaat het lang duren, agent Molderez?’
Vooraleer de jongeman antwoord gaf schoot zijn collega hem te hulp, maar die bedacht zich toen hij de commissaris zag.
‘Commissaris Ooms,’ riep inspecteur Billen uitbundig, ‘Wat een aangename verrassing!’
Thea herkende Billen. Hij werkte voor de dienst Verkeer en Communicatie. Hij verscheen op de lokale nieuwszenders voor veiligheidstips en verkeerswaarschuwingen. Een lieveling van Vanderhallen. ‘Billen is representatief en spreekt mooi,’ had hij ooit gezegd. Billen glimlachte zijn tanden bloot, alsof hij in een reclamespot voor een tandpastamerk stond.
‘Ik heb haast,’ herhaalde Thea. ‘Een belangrijke afspraak.’
Billen duwde zijn collega opzij. ‘Natuurlijk, commissaris. We houden u niet langer tegen.’ Hij bewonderde haar wagen. ‘Wat een mooie oldtimer, een stuk geschiedenis. Daar ben ik jaloers op.’ Thea moest Vanderhallen gelijk geven: Billen praatte mooi. Thomas kon niet uitmaken of hij sarcastisch was of oprecht. Billen was een van de weinige mensen die hun ware aard verborgen hielden achter een geplaveide façade. ×