Fragment
Alles zit tegen bij Franse sluis.
Aan de overkant van het water, in de voordeur van een oude sluiswachter woning, zie ik een man in een rolstoel. Hij heeft mijn conversatie aandachtig op afstand gevolgd. Hij roept me toe en probeert me iets duidelijk te maken. Nadat ik met gebaren aangeef, dat hij langzaam moet spreken, begrijp ik hem. We moeten een stukje terug varen om nog eens door de detectie te gaan. Misschien werken de deuren dan wel.
Het komt wel meer voor, dat de detectie weigert!
Dus maar terug aan boord geklauterd en de opdracht aldus uitgevoerd.
En wel ja, de verkeerslichten gaan op rood-groen, de deuren openen zich en we kunnen de sluis binnen varen. We leggen aan en trekken aan de blauwe stang, die netjes de deuren weer doen sluiten en het water laat stijgen.
Opgelucht wachten wij op het moment, dat de deuren aan de andere zijde opengaan, zodat we de lijnen los kunnen gooien.
Maar er gebeurt niets!
Teleurgesteld in het rond kijkend valt ons blik – door aanwijzing van Dory - weer op de met armen zwaaiende rolstoelman. Hij roept iets over intercom of zo. Denk ik.
Ik verzamel weer wat moed, bedenk allerlei zinnen in het Frans om tegen de VNF (Franse waterstaat) goed voor de dag te komen en loop weer naar de intercom.
En opnieuw wordt ik overvallen door die Franse woordenstroom. Maar deze keer geef ik het niet gauw op, alhoewel ik vermoed, dat de waterstaatman aan de andere kant van de lijn ook wat wanhopig wordt. Uiteindelijk kom ik er achter, ook met behulp van de roepende rolstoeler, dat de naam van het schip en het land van herkomst doorgegeven moeten worden.
Nederland ‘Pays Bas’ is niet zo moeilijk uit te spreken, maar ga maar eens ‘Dagaonogal’ in die Franse taal spellen!
Alhoewel, als ik mijn marifooncursus goed onthouden had, zou de spelling ook wel goed overgekomen zijn. Dat men in Frankrijk toch wel weet, welke boot waar rondvaart, is mijn geluk. Want uit een koker naast de intercom rolt een afstandsbediening apparaat, en tot onze blijdschap maken de sluisdeuren aanstalten zich te openen.
Dat niet alleen: ze gaan open!
Dol gelukkig loop ik naar de boot, niet vermoedend, dat het tij nog niet helemaal gekeerd is. Vlak bij de boot schiet de ‘telecom’ uit mijn hand en plonst in het water!
Mijn hart staat stil: hier komen we niet meer uit!
Maar met een door Riet snel aangereikte puts (emmer met een touw eraan, voor de niet-watersporters) vis ik het apparaat weer uit het water. Tijd om de afstandsbediening te controleren is er niet. Ik wil zo snel mogelijk de sluis uit, voordat deze zich weer sluit. Of de afstandsbediening nog werkt, dat is een zorg voor later.
×
Thuiswinkel Waarborg