Fragment
HEKSENBALLEN: LEGENDEN EN TRADITIES
Hekserij werd niet altijd als negatief ervaren en dus ook niet als iets om te schuwen. Ook al waren ze in de minderheid, in sommige gemeenschappen werden heksen met een zekere sympathie benaderd. Die heksen beschikten dan ook over heksenballen, die ze zelf betoverden om kwade geesten uit hun omgeving te verdrijven. Het was ook de taak van de plaatselijke heksen om middels hun krachten de huizen en gebouwen te beschermen in dewelke heksenballen opgehangen werden. Daaruit ontstond de naam “watch ball”, omdat de heksen dus verondersteld werden de wacht op te trekken bij deze huizen.
Andere ballen waren een kwaadaardig attribuut van de heksen zelf:
In het Ozark gebergte (Verenigde Staten) trof men ballen aan die gemaakt werden uit zwart haar, dat met bijenwas tot een harde ronde kogel gevormd werd, zo groot als een knikker. Ze werden gebruikt bij vervloekingen. Volgens de Ozark folklore zou een heks, die iemand wenste te doden, een dergelijke haarbal naar haar slachtoffer gooien. Er zijn gevallen bekend van personen die in de Ozarks gedood werden door een heksenkogel, die bij het lijk aangetroffen werd.
In de Appalachen, in Kentucky (VS), wil de traditie dat heksenballen gemaakt werden door paardenhaar tot een kleine bal te rollen. De heks zou dan een tekening maken van het geviseerde slachtoffer en vervolgens de bal naar de afbeelding gooien om die persoon te raken.
In de meeste gevallen echter kwamen heksenballen van oudsher voor in culturen en gemeenschappen waarin gevreesd werd voor kwade magie en voor diegenen die deze beoefenden. Ze waren één van de vele volksgebruiken waarbij voorwerpen ingezet werden om families en bezittingen te beschermen.
Het gebruik van heksenballen door de gewone bevolking zou haar ontstaan gevonden hebben in de visserij.
Vroeg 17° eeuwse vissers geloofden zeer sterk in de krachten van heksen, slechte geesten en kwaad. Op zee probeerden ze zichzelf en hun netten te beschermen tegen het kwaad door afwerende krachten toe te kennen aan de glazen bollen, die ze gebruikten als vlotters/boeien aan hun netten. Deze drijvende glazen boeien werden dan aan heksen gerelateerd: ze werden in een net geknoopt, dikwijls meerdere bij elkaar. Ze konden niet tot zinken gebracht worden en dobberden vrolijk op het wateroppervlak, anders gezegd: het water verwierp hen, net zoals het –volgens de regels van het heksenproces- van hekserij verdachte personen spaarde.
Bijgelovige Europese zeelieden kenden de heksenballen ook talismanachtige krachten toe in de bescherming van hun huizen. Zoals geloofd werd dat het ophangen van een heks een dorp zou bevrijden van slechte invloeden, zo werd geloofd dat een woning zou beschermd worden tegen deze boosdoeners indien rond het huis een heksenbal werd opgehangen, die vooraf getest werd op het bovendrijven in water. Zeelieden hingen deze ballen dus ook bij hun huizen op, om hun familie en eigendommen te beschermen tijdens hun afwezigheid.
Ierse vissersvrouwen hingen de ballen dan weer op bij hun raam, om de veilige terugkeer van hun geliefden te verzekeren.
Waar het gebruik aanvankelijk alleen in kustgebieden gekend was, breidden de angsten en de wapening ertegen zich geleidelijk aan ook uit naar het vasteland. Daar lieten de glasblazers zich inspireren door de bolle vorm van de drijvende ballen om bolle flessen te gaan blazen, voorzien van een korte nek. Wanneer ze afgewerkt en opgeblonken waren was het mogelijk er een hele kamer in te weerspiegelen, zij het vrij sterk vervormd.
×