Fragment
Woensdagmiddag elf augustus
Ik loop de wit met aardebruine babykamer met zonnig gele accenten binnen. De vrolijke giraffenknuffeltjes en de op de muren gesjabloneerde bijtjes lachen mij vriendelijk toe, terwijl mijn kleine poppetje mij met zijn grote blauwe ogen intens verdrietig aankijkt. Alsof hij wil zeggen; ‘Mama, help mij toch!’
Eén van zijn armpjes ligt naast zijn in de hydrofiele doek ingepakte lijfje. Het andere armpje probeert hij op dit moment los te wringen. Ik heb Ben vóór het slapen gaan in deze doek gewikkeld, juist om zijn armen rustig naast zijn lijfje te houden en zo te voorkomen dat hij ermee zou gaan zwaaien. Ben ligt met opgetrokken knieën in het bedje. Zijn beentjes houdt hij stil maar ze liggen er niet ontspannen bij; ze zijn helemaal verkrampt omdat zijn spieren continu worden aangespannen door het huilen. Ik vind het hartverscheurend om hem zo verdrietig te zien en hem niet te kunnen helpen.
Vanmorgen heb ik nog fijn met hem kunnen wandelen. In de Maxi-Cosi buiten lukt het slapen over het algemeen wel, zo ook vandaag. Maar nu het tijd is voor het middagslaapje, begint het huilen weer. Opnieuw houdt het niet op en gaat het maar door, tot aan de volgende voeding.
×