Fragment

Op een groep van elf personen, ben je er altijd één of twee kwijt. De Onzichtbaren. Ze zijn er trouw iedere groepsbijeenkomst, maar om de een of andere reden zie je ze niet. Ze vallen niet op en springen niet in het oog. Er bestaat een redelijke kans dat je ze verdringt, ze zijn verbannen naar het lege landschap in je achterhoofd. Het zijn niet per se saaie mensen, maar meer onbestemd irritant. Het ligt misschien aan de oogopslag of het nasale stemgeluid. Overigens niet al te sterk, want dan krijg ik medelijden met ze, de stakkers. Laat ik duidelijk zijn: de uiterlijke verschijning is voor een belangrijk deel irrelevant. Soms bezit een Onzichtbare een aantrekkelijk uiterlijk en dan is dat toch niet voldoende om hem, haar of them uit de schaduw te halen. Aan de andere kant van het spectrum kan iemand zo lelijk zijn, dat het medelijden-gen weer toeslaat en de persoon juist te zichtbaar maakt. Iets wat ook niet altijd even wenselijk is, want dan zit ik twintig bijeenkomsten tegen een onknap hoofd aan te kijken. Laat ik er niet te ver over uitweiden, maar het is geen skône bakkes, zoals de mensen uit Zuidoost Brabant het zeggen. Ik ben het een bietje verleerd, zeg maar. In het dialects proaten en skrijve.
De tegenhangers van de Onzichtbaren zijn, uiteraard, de Zichtbaren. Het zijn drie of vier personen in een groep van elf, die eruit springen. Aantrekkelijk, sociaal, intelligent en altijd in voor een grapje. Zij maken het hele therapieproces de moeite waard om te begeleiden. De kans dat er iets verandert in hun gedrag en denkwijze is redelijk groot, als ik het in een percentage moet zeggen dan is het 90% of meer. Het is zo dankbaar om met de Zichtbaren te werken, omdat het een rijke oogst oplevert en dus ook goede mond-tot-mond reclame. Zo nu en dan is het moeilijk om niet te vriendschappelijk met de favorieten om te gaan. Ik zal er niet omheen draaien: de Zichtbaren hadden zomaar vrienden van mij kunnen zijn. Uiteraard in andere omstandigheden. Tijdens de therapie is er sprake van een ongelijkwaardige machtsverhouding en daar behoor ik rekening mee te houden. Net als een goede ouder heb ik geen voorkeur voor één van mijn ‘kinderen’. Ze zijn allemaal aan elkaar gewaagd en even belangrijk, aldus de tekst op de verkoopbutton. De naakte waarheid is dat iedere ouder een lieveling heeft en een minder geslaagd chromosomen-experiment (tenminste als er twee of meer kinderen in het spel zijn). Het is niet kies om te zeggen, maar als één van de Zichtbaren ziek is of om een andere reden een bijeenkomst moet overslaan, dan is dat een echt gemis. Ik kan er slechte zin van krijgen, waardoor de bijeenkomst minder goed uit de verf komt dan gehoopt.
De derde groep bestaat uit de Middenmoters, op een groep van elf zijn dit vier of vijf personen. Grijze muizen in het kwadraat. Het zijn goedbedoelende groepsleden die overlopen van sociaal gedicteerde voornemens, waarden en normen en angstvallig hun grenzen bewaken. Labradoodles die braaf zijn, meer dan eens ongenuanceerd als er sprake is van een bedreigende situatie en met hartenlust het zwaard van de veroordelingen hanteren op willekeurig ieder platform in het land van de sociale media. ×