Fragment

De vondst

Stel dat het die woensdagmiddag niet geregend had en ze uit school wel naar het Amstelpark waren gegaan, dan zou alles heel anders gelopen zijn bedacht Lisa zich veel later.
‘Het is maar een buitje,’ riep ze, maar opeens regende het pijpenstelen en de boom waaronder ze stonden liet de regen van zich afglijden alsof het ook een donderwolk was.
‘Wat zullen we doen, afwachten of naar huis?’
Ji Anne fronste haar wenkbrauwen. ‘Bij ons is niemand thuis, papa en mama zijn aan het werk. Misschien kunnen we naar m’n opa en oma gaan, dat is ook niet zo ver. Hier worden we drijfnat.’
‘Oké, doen we!’ riep Lisa opgewekt.
Ze renden zo hard als ze konden en probeerden in één keer over de grote plassen heen te springen, wat meestal niet lukte. Toen ze kleddernat waren, stopten ze met hollen en stampten ze recht door de plassen naar het huis van opa en oma dat aan de Amstel lag. Lisa woonde er ook niet ver vandaan en ze speelden vaak in de grote tuin om het huis. Amsterdam was een grote, drukke stad, maar daar voelde het alsof de stad ver weg was.
‘Een oase van rust,’ mompelde opa altijd tevreden.
‘Ja, wat wil je met zo’n enorme begraafplaats hier om de hoek, wat meer reuring mag ook wel,’ antwoordde oma meestal, die wel van de drukte van de stad hield.
‘In de zomer is het net Venetië hier, heb jij ook je zin met al die toeristen,’ mopperde opa dan.
Ze renden de oprit op en stonden te druipen onder het afdak van de voordeur en drukten stevig op de bel. Geen reactie.
‘Bel nog maar een keer en dan wat langer, ze zijn een beetje doof geloof ik,’ zei Ji Anne.
Het duurde een tijdje, maar toen hoorden ze toch gestommel in de gang. Oma deed open en keek nogal verbaasd.
‘Jeetje, jullie hier? Jullie lijken wel een paar verzopen katjes. Waar zijn jullie geweest? Geen jassen in dit hondenweer?’
‘Nee, we wisten niet dat het zou gaan regenen en we waren op weg naar het park. We dachten jullie wonen vlakbij, misschien kunnen we hier komen spelen?’
‘Natuurlijk lieverds, kom gauw binnen, maar blijf even op de deurmat staan dan kunnen jullie daar uitdruipen. Ik haal een paar handdoeken en trek jullie schoenen alvast maar uit.’
Lisa zette haar voet tegen de hak van de schoen en drukte zo haar schoen met een stevige duw van haar voeten. Ji Anne probeerde de veters netjes los te maken zoals het hoorde, maar alles leek vastgezogen door het water.
‘Gewoon uittrappen en klaar,’ sprak Lisa kordaat.
‘Nee, dat is slecht voor je schoenen.’
‘Poeh, wat geeft dat nou, je bent er toch zo weer uitgegroeid.’
Ji Anne bleef maar frummelen en Lisa stond ongeduldig met haar voet op en neer te trappelen. Ji Anne was haar beste vriendin, maar het zou fijner zijn als wat ze handiger en sneller was, zoals zij. Hier kreeg ze altijd de kriebels van.
‘Kom maar hier.’ Ze wachtte het antwoord niet af en lag het volgende moment op haar knieën voor Ji Anne. Ze greep meteen het juiste stuk veter, gaf er een stevige ruk aan en de knoop schoot los.
‘Kijk, zo doe je dat. En nu je andere voet.’
Ji Anne zag het stilletjes aan.
Oma kwam met de handdoeken aangelopen. ‘Doe die natte boel maar uit. Ik gooi het wel in de droger. Trouwens, hebben jullie al gegeten?’
‘Nee, we hadden geld voor een pannenkoek in het park.’
‘Tja, dan moet ik me maar weer van m’n beste kant laten zien. Waar hebben jullie zin in? Eén met appel of één met spek, of beiden?’
‘Beiden!’ riepen ze in koor.
‘Kom maar gauw mee naar de keuken.’
De keuken was de leukste plek in het huis vond Lisa. Groot en vierkant en er zat zelfs een openhaard in. In het midden stond een lange houten tafel. Er konden veel mensen omheen, net als in de bibliotheek. Opa las er meestal de krant en zij deden er vaak spelletjes met oma of ze maakten er hun huiswerk en er werd ook altijd aan gegeten. Iedereen ging daar z’n eigen gang, maar je was toch samen. Dat wil ik later ook wel, schoot het opeens door haar hoofd. Knus, maar toch niet benauwend, had ze ooit eens bedacht toen ze erover nadacht waarom ze het daar zo fijn vond. Ze hield van nadenken. Als ze al vroeg wakker was, maar nog niet uit bed mocht omdat de anderen nog sliepen, speelde er van alles door haar hoofd. Het was dan nog doodstil en lekker warm onder de dekens. Hoe zou dat nou zitten met al die sterren en planeten? Opeens lag ze daar dan aan te denken. Ze moest het toch eens aan haar opa vragen die daar heel veel vanaf wist.

Oma was bijna klaar met bakken en het rook heerlijk. Ze zaten met hun handdoeken om een beetje te bibberen aan tafel. Ze hadden het toch wel koud gekregen. Ze keken met begerige blikken naar de koekenpan.
‘Zo, hier dan, aanvallen maar!’ en oma zette de schaal met een plof voor hen neer.
De stroop droop van alle kanten uit de opgerolde pannenkoek.
‘Zo is ie het lekkerst,’ zei Ji Anne met een diepe zucht.
Lisa knikte alleen maar en schrokte door.
Oma was er met een tevreden blik naast gaan zitten.
‘Het duurt nog wel een tijdje voor jullie kleren weer droog zullen zijn. Jullie kunnen straks wel op zolder gaan kijken in de verkleedkist of er iets in zit dat jullie even aan kunnen trekken. Zo’n handdoek alleen is niet zo prettig, lijkt me.’
Ze hadden hun monden weer volgepropt met pannenkoek en knikten alleen maar.
‘Jullie kunnen ook nog wel even kijken of er een leuk spel ligt of zo,’ riep oma hen nog na.

De zolder vonden ze altijd nogal geheimzinnig en spannend. Het was er vrij donker en het rook er ook altijd wat eigenaardig. Een mengeling van boenwas en oude sokken leek het wel. Er stonden een paar grote hutkoffers, een oud dressoir, wat gammele kasten, een hobbelpaard en een kinderbed. In de kast lag een hoop oud speelgoed van Jiali, de mama van Ji Anne. Zij vond het allemaal maar troep.
‘Waarom gooi je het gewoon niet weg. Ruim het toch eens op. Het is één groot stofnest hier op zolder,’ zei ze dan geërgerd tegen haar moeder. Zij was dokter en vond dat een huis schoon en fris moest zijn.
‘Goed voor de hygiëne,’ zei ze altijd.
Opa en oma haalden dan hun schouders op en oma zei dat het goed voor de weerstand was. Dat moest Jiali als dokter toch ook wel kunnen begrijpen. En alles bleef weer bij het oude. Wat opa en oma over hadden ging dus altijd naar de zolder en daar rook het dan ook naar.
Ze liepen naar de verkleedkist en graaiden in kledingstukken om te kijken of er iets in zat dat hen paste.
‘Oh kijk, die trui lijkt mij wel goed,’ zei Lisa en ze trok hem over haar hoofd. Hij viel tot op haar knieën.
‘Perfect, toch?’
Ji Anne keek er wat bedenkelijk naar. Lisa leek nu wel een beetje op Bruintje Beer. Nou ja, voor hier in huis kon het wel, maar verder…
Ji Anne bleef maar zoeken. Er was eigenlijk niets wat ze leuk vond. Zij wilde er altijd graag mooi uitzien.
‘Wat maakt het uit, het is toch maar voor even,’ zei Lisa ongeduldig. ‘Pak maar iets.’
Ji Anne bleef maar graaien en opeens haalde ze een jurkje naar boven.
‘Oh, wat schattig zeg, snoezig! Ik had dit nog niet eerder gezien. Iets voor een pop lijkt me.’
‘Lijkt me niet,’ zei Lisa nuchter. ‘Daar is het te groot voor. Meer een jurkje voor een klein meisje denk ik.’ ×