Fragment

~V~

Het eerste stuk in de donkere gang viel nog wel mee. Het zonlicht kwam nog een aardig eindje in de gang. En toen die eenmaal weg was, waren er glimwormen die ze verder op weg hielpen. Maar halverwege de berg durfden zij ook niet meer verder. Silverster was één keer eerder door de gang gegaan en wist dat er niets was om bang voor te zijn. Maar toen al het licht weg was, vond hij het toch ook wel erg donker in de gang. En Tsjoemp, Fladderveer en Zwartkijker hielpen ook niet erg mee!
“Ze zeggen dat er spoken in het midden van de berg wonen,” zei Tsjoemp tegen de anderen.
“Ja,” zei Fladderveer, “ze zijn helemaal doorzichtig en hebben rode ogen. En als je ze ziet, dan word je van schrik net zo wit als zij!”
“Als ik thuis ben,” zei nu Zwartkijker, “helemaal aan het begin van de gang, dan hoor ik wel eens rare geluiden uit de gang komen. Geloof mij maar dat het hier niet pluis is. Maar ja, we moeten op Silverster letten, is het niet?”
“Ja!” zeiden Tsjoemp en Fladderveer tegelijk en dat gaf ze weer een beetje moed.

Ze waren nu al voorbij de helft van de berg en nog steeds waren ze niets engs tegengekomen. Maar met spoken wist je het nooit! Oppassen dus!
“Ssssttt!!!” riep Silverster opeens. Hij had iets gehoord, verderop in de gang. “Luister!” fluisterde hij.
Daar, heel in de verte, klonk een zacht getik. Alsof iets of iemand tegen de wand van de berg aansloeg met iets.
“Sp... sp... spooookeeeenn...” fluisterde Tsjoemp doodsbang.
“Ze zijn doorzichtig en hebben rode ogen...” fluisterde Fladderveer.
“Als je ze ziet, wordt je van schrik net zo wit als zij!” fluisterde Zwartkijker.
“Stil nou, jongens,” siste Silverster, “hier is vast een logische verklaring voor. Kom, we gaan kijken!”
“Weet je dat zeker, Silverster..?” piepte Tsjoemp. “Ik bedoel, misschien is het beter als wij hier blijven om de wacht te houden.”
“Ja,” vond ook Fladderveer, “wij leggen wel alvast pleisters klaar, voor als er iets gebeurd.”
“Niets ervan!” zei Zwartkijker toen plots. “Wij laten Silverster niet in de steek. We gaan met z’n allen kijken wat ‘t is.”
Silverster vond dat erg aardig van de kleine Bergvleermuis. Hij had best gehoord dat Zwartkijker ook doodsbang was. Maar zijn vriend liet hij niet in de steek!
Daar gingen ze dan. Met z’n vieren achter elkaar.

Hoe verder ze de donkere gang ingingen, des te harder werd het geluid. Het klonk nu een beetje als ‘TIK!’ ‘TIK!’ ‘TIK!’ Tsjoemp wist daardoor al genoeg.
“Het is... het is een Klópgeest, jongens...” zei hij met bevende stem, “die maken de hele dag dat geluid tot je er gek van wordt.”
Maar Silverster geloofde niet dat een Klopgeest ‘TIK!’ zei, in plaats van ‘KLOP!’ dus liep hij rustig verder.
Weer een stuk verder, kwamen er nog meer geluiden bij. Het klonk als een laag, brommend geluid. Fladderveer wist daardoor al genoeg.
“Het zijn zeker weten spoken! Die zeggen de hele tijd ‘BOOOOEEEE!!!’ en ‘OOOHHH!!!’ En... en ze zijn op bezoek bij die Klopgeest, want die hoor ik ook nog steeds. Ze vergaderen zeker over wat voor gemene streken ze vannacht gaan uithalen.”
Maar Silverster geloofde niet dat spoken en Klopgeesten met elkaar vergaderden, dus liep hij rustig verder.
En toen ze nog verder in de gang gekomen waren, werd het lage brommende geluid steeds duidelijker en konden ze er woorden in verstaan.
En dit was wat ze hoorden:

‘HOEMPA! HOEMPA! Hak ‘m eraf!
Hakke-Hakke! Hakke-Hak!
Weer een stuk eraf!
HOEMPA! HOEMPA! Pak je houweel!
Hakke-Hakke! Hakke-Hak!
Iedereen een deel!

HOEMPA! HOEMPA! Oh, wat een pret!
Hakke-Hakke! Hakke-Hak!
Nu nog één couplet!
HOEMPA! HOEMPA! Kijk in je hand!
Hakke-Hakke! Hakke-Hak!
Wéér een diamant!’

Zwartkijker wist daardoor al genoeg. “Het zijn zeker weten spoken en Klopgeesten en ze vergaderen over hoe ze ons hoofd gaan afhakken! Oh Silverster, wat moeten we nu doen..?”
Maar Silverster geloofde niet dat spoken en Klopgeesten met elkaar zongen en hoofden afhakten. Dit moest iets anders zijn.
Het geluid werd nu steeds duidelijker en Silverster zag zelfs een klein puntje licht aan het eind van de donkere gang.
“Kom jongens,” zei hij, “we zijn er nu bijna!”
“Maar... maar wij durven niet verder meer, Silverster,” piepte Tsjoemp. “Er wacht ons daar iets gruwelijks. Wij weten het zeker!”
“Kom nou maar! Als er iets gebeurd, zal mijn hoorn jullie beschermen.”
Voetje voor voetje gingen ze verder. Het werd steeds lichter in de gang, maar het lied klonk ook steeds duidelijker.

‘HOEMPA! HOEMPA! Hak ‘m eraf!
Hakke-Hakke! Hakke-Hak!
Weer een stuk eraf!

“Oh hallo!”

“HET SPÓÓÓÓKKK!” riepen Tsjoemp, Fladderveer en Zwartkijker tegelijk. Snel verborgen ze zich in de manen en staart van Silverster.
“Een spook? Ik?” De Dwerg die achter de rots vandaan was gekomen, keek het viertal maar vreemd aan.
“U moet het ze niet kwalijk nemen,” zei Silverster met een glimlach. “Door de donkere gang zijn ze een beetje zenuwachtig geworden!”
Nu moest de Dwerg hard lachen. “Hahaha! Nee maar! Dat is de beste mop die ik ooit heb gehoord! Spoken! Niks hoor! Wij zijn gewoon Dwergen. Wij hakken hier in de berg op zoek naar diamant! En daarbij zingen wij ons Dwergenlied. Spoken! Hahaha! Iedereen weet toch dat spoken niet bestaan!”
Met een rood gezicht kwamen Tsjoemp, Fladderveer en Zwartkijker achter Silverster vandaan gekropen. Nu schaamden ze zich wel een beetje. Maar ze waren toch ook wel opgelucht dat er echt geen spoken in de berg woonden.
“Kom!” zei de Dwerg. “We gingen net middageten en jullie mogen mee-eten. We hebben meer dan genoeg pannenkoeken!”
Dat lieten ze zich geen tweemaal zeggen. Hongerig liepen ze achter de vriendelijke Dwerg aan en alle spoken en Klopgeesten waren al snel weer vergeten.