Fragment
Terwijl de minuten voorbij kruipen dwalen mijn ogen soms af en verdwijnt mijn blik op eindeloos. Mijn lichaam gaat in ‘numb stand’ wat typen lastiger maakt. Het is een herkenbaar gevoel, alsof ik alles van me afleg om te kunnen laten afkomen op me wat gaat komen. Een overlevingsmechanisme dat ik mezelf heb aangeleerd tijdens een ruwere periode uit mijn jeugd, niks om trots op te zijn...maar op dit moment heel nuttig en ik maak er dankbaar gebruik van omdat het me helpt bij het wachten... en wachten doen we...
Ik wil ni vechten tegen mijn eigen gevoelens tijdens het gesprek, maar ik weet dat ik het ga doen. Ik wil ni dat ze voelt hoe verdrietig ik ben, dat helpt haar nu toch langs geen kanten en geeft haar alleen maar wapens naar de toekomst toe AUW !! Erg dat ik zo moet denken over mijn eigen bloed, toch doe ik het, ik kan het ni laten... Soms ben ik heel bang van Shana, zij kent mij immers zowat evengoed als ik haar ken. We kennen dus elkaars zwakke plekken als geen ander. Zoals ze me kan doen groeien, kan ze me ook breken...en ze zit duidelijk in de destructiefase...
×