Fragment
Inleiding
In een Europese Unie die steeds verder integreert, verliezen we vaak uit het oog dat er geen één Europese cultuur bestaat. Roemenië, Vlaanderen en Nederland behoren bijvoorbeeld alle drie tot een andere Europese cultuurgroep met elk zijn eigenaardigheden. Roemenië wordt, ondanks zijn taal, tot de Slavische culturen gerekend, Vlaanderen tot de Romaanse culturen en Nederland tot de Noord-Europese culturen. Bij het passeren van de Roemeense grens, steek je daarmee echt een cultuurgrens over.
Dat er in Roemenië sprake is van een andere cultuur, zie je op het eerste zicht niet meteen: snel internet, hippe restaurants, de laatste mode, moderne kantoorpanden en ga zo maar door. Het cultuurverschil wordt pas zichtbaar als we in vergelijkbare situaties ander gedrag gaan opmerken. Zo zullen je Roemeense collega’s vaker traktaties naar het werk meenemen. Dit is een voorbeeld van de praktijk van de cultuur, ook wel cultuurpraktijk. Zo’n praktijk vormt een uiting van een of meerdere culturele kernwaarden.
Onze (kern)waarden, met andere woorden de richtsnoe-ren van ons handelen, krijgen we mee vanaf onze geboorte. In de eerste jaren zijn het onze ouders die ons leren wat we moeten doen en laten en waarom. Naarmate onze wereld groter wordt, leren we bovendien wat normaal is op school, in de buurt en binnen vereniging waar we misschien lid van zijn. Als we twaalf jaar zijn, is onze set van waarden compleet. Hoe we die verder toepassen leren we tijdens het middelbaar onderwijs, een vervolgopleiding en onze eerste werkervaring.
Een andere cultuur houdt in dat er op een aantal vlakken ook andere waarden gelden. Waarden laten zich organiseren in wat Geert Hofstede, de grondlegger van intercultureel onderzoek, een culturele dimensies noemt. Zo’n dimensie is een verzameling van waarden die gecategoriseerd zijn rond-om een maatschappelijk basisprobleem. Hofstede definieerde in totaal zes culturele dimensies. Je vindt ze hieronder met daarachter het basisprobleem.
×
Thuiswinkel Waarborg