Aan U geachte lezer,
Soms zit het mee, soms zit het tegen. En een enkele keer in een mensenleven zie je het helemaal niet meer zitten. In zo’n situatie ben ik terechtgekomen. Mijn echtgenoot is overleden, mijn kinderen zijn de deur uit, het bedrijfje van mijn man en hun vader is verkocht. En dat allemaal in een tijdsbestek van drie jaar. Mijn uiterst comfortabele bungalow is op eens veel te groot, zo zonder een druk gezin waar iedereen welkom is. Het duiventil principe. Heerlijk, hoe meer mensen over de vloer des te beter het voor mij was.
Nu ben ik weduwe en heb je ook nog eens te maken met het teruglopen van de bezoekjes aan mijn huis. Zeker ’s avonds valt mij dat zwaar. De vrouwen komen wel ’s middags, zonder man. En zelf word ik ook geacht om liever ’s middags langs te komen. Mijn twee kinderen hebben hun eigen leven en erg weinig vrije tijd over voor hun moeder. In hun ogen ben ik met 60 jaar stokoud en sta ik al met één been in mijn graf. Methusalem voel ik me niet, maar de tijd om nog die dingen te doen die ik zo heel graag wil, zoals reizen, begint wel te dringen. Het parfum van de geraniums komt steeds dichterbij.
Een reden te meer om hier wat aan te doen. Mijn leven weer een beetje op de rails krijgen duurde drie jaar. In die periode bestond het leven uit vegeteren, een duffe kop, geen gevoelens in je lijf, levend dood en alleen doorworstelen en zien dat alles wat moet ook daad werkelijk gedaan wordt. Leven wat is dat! Dat moet veranderen. De vraag is alleen; hoe doe je dat? Ik besluit de wijde wereld in te trekken.
Wij, U en ik gaan een reis maken vol verassingen.
×