Fragment

𝐏𝐫𝐨𝐥𝐨𝐨𝐠 | 𝐓𝐡𝐞 𝐥𝐞𝐭𝐭𝐞𝐫
LIEFSTE Damian,
Ik ben niet dood. Ik ben springlevend. Mijn overlijden is nep.
Alles wat je in de media ziet, is zorgvuldig in scène gezet. Geloof me als ik zeg dat ik de FBI gesmeekt heb om jou met me mee te mogen nemen, maar vanwege mijn veiligheid nemen ze geen enkel risico. Ik mocht je zelfs niet over mijn verdwijning informeren, maar voor jou heb ik geen geheimen. Vergeef me dat ik je niets over deze operatie verteld heb toen we nog samen waren, maar ik kan niet anders dan de FBI gehoorzamen en me nog één keer aan mijn publieke imago onderwerpen. Ik wil verder met mijn leven en dat kan alleen door mijn schulden in te lossen en alle schepen achter me te verbranden. Jij, mijn liefste, jij bent de liefde van mijn leven, het enige schip dat nog intact is, het schip dat mij op koers houdt. Jij maakt me compleet. Ik schrijf dit in de zwoele zomernacht van het openingsconcert, de avond van mijn belofte van eeuwige trouw aan jou. Ik meende elk woord en kan nooit meer zonder je. Binnen nu en een uur vertrek ik naar een onbekende locatie in Alaska. Zodra het veilig is zoek ik je op. Wil je alsjeblieft op me wachten? Sneller dan je denkt sluit ik je weer in mijn armen. Alle liefde met heel mijn hart voor jou…
Milcolm xxx

𝟏 | 𝐒𝐭𝐢𝐥𝐥 𝐚𝐥𝐢𝐯𝐞
ALS VERDOOFD HING Damian in een hoek van de riante 3-zitsbank. Tegen het raam tikten vlagerige sneeuwvlokken, maar hij hoorde ze niet. De brief met Milcolm’s onwezenlijke bekentenis prikte in de palm van zijn hand. Het groengrijs van zijn ogen liep vol tranen. Niet dood, maar springlevend. Zeg me alsjeblieft dat het niet waar is. Onbewust raakte hij zijn kale ringvinger aan. Uiteindelijk had hij er zich toe kunnen zetten om de verlovingsring af te doen en hem in het fluwelen doosje achterin de sokkenla weg te stoppen. In ongeloof schudde hij zijn hoofd en dacht aan Luna en Christopher. Samen met Milcolm en zijn kinderen zou hij een nieuw leven beginnen, maar zover waren ze nooit gekomen.
Damian liet zijn blik over de schaduwen in de woonkamer van Sherrie’s drive-in woning dwalen. Op een gewone avond zou hij het zich behaaglijk hebben gemaakt: de tafzijden gordijnen gesloten, de kaarsen aan en de gashaard op een laag pitje. Maar na de vondst van de geheime boodschap leken alle handelingen zinloos. Hij staarde naar de brief in zijn hand. Zijn eigen dood in scène gezet. Was dit een grap? Een droom? Fuckin’ fictie? Damian klemde zijn kaken op elkaar. Niemand zou het geloven.
Hij richtte zich op en luisterde naar de stilte in het huis. Sliep Valerie? Hij herinnerde zich niet meer hoe hij zijn petekind, het zes maanden oude dochtertje van zijn hartsvriendin, in haar bedje gelegd had. Had hij haar wel een nachtzoen gegeven? Had ze er iets van gemerkt dat haar normaal zo rustige en zorgzame oppas de bladzijde met het beschreven A4-tje uit het voorleesboek gerukt had en haar kamertje uitgestormd was? Hij hoopte dat zijn ontreddering haar niet opgevallen was of, erger nog, beangstigd had.
Damian haalde een hand door zijn korte bruine haar en keek ongeduldig op zijn horloge. Het liep al tegen enen. Hij wilde terug naar de geborgenheid van zijn appartement, maar kerstgala’s duurden lang. Dat herinnerde hij zich nog goed van de gala’s op De Lommere Waerden, de prestigieuze privé-universiteit waaraan hij afgestudeerd was. Zo groen en onwetend als hij toen was: een homoseksuele baron in ontkenning, opgegroeid in een afgeschermde wereld vol luxe.
Beneden klonk het draaien van een sleutel in het slot en het openen van de voordeur.
“We zijn weer thuis!” riep Sherrie uitgelaten in de hal. Damian hoorde haar hakken op de trap en zag haar vanuit zijn verscholen plek op de bank de woonkamer binnenwandelen.
“Wat is het hier donker,” mompelde Sherrie aarzelend.
Damian hoorde het losstrikken van een vlinderdas en een kus op een wang. “Ik ga even bij Valerie’tje kijken,” fluisterde Sherrie’s echtgenoot vlakbij.
Damian luisterde naar zijn wegstervende voetstappen op de trap alvorens van de bank op te staan. Nauwelijks hoorbaar zei hij: “Hey Sherrie, hier ben ik.”
“Oh, hoi,” zei Sherrie opgelucht en liep naar de schemerlamp op het dressoir.
Zijn ogen schrokken van het plotselinge licht. Sherrie schopte haar pumps uit en zette haar bevrijde voeten met een tevreden zucht op het parket. In haar strapless jurk zag ze er adembenemend uit en als hetero had hij haar vast en zeker versierd.
Sherrie trok de gordijnen dicht en zei een beetje tipsy: “Het kerstgala was geweldig! We hebben uitgebreid gegeten en de hele avond gedanst. Mijn voeten doen zeer en morgen heb ik vast een kater.” Ze draaide zich naar hem toe. “Heb jij je ook vermaakt? Zo te zien heeft die kleine dondersteen je flink uitgeput, je ziet er afgemat uit.”
Damian knikte vaagjes.
Vragend keek Sherrie hem aan. “Wat is er? Gaat het wel goed met je?”
Gepikeerd vroeg hij zich af waarom je hartsvriendin je altijd doorzag nog voordat je een woord gesproken had. “Alles goed hoor,” antwoordde hij nonchalant.
Nieuwsgierig keek Sherrie naar het vel papier in zijn hand. “Wat heb jij daar?”
Damian negeerde haar vraag en liep de woonkamer uit. Snel stapte hij de trap af. In de hal griste hij zijn donsjack van de kapstok. Vanuit zijn ooghoek zag hij Sherrie naar beneden komen, de sleep van haar lange jurk ritselend achter haar aan. Hij vloekte binnensmonds. Hij had geen zin in haar bemoeienis. Dit was tussen hem en Milcolm. Zijn eerste ontmoeting met Milcolm kwam hem voor de geest. Stuurs duwde hij de herinnering weg. Hij moest dit zelf oplossen. Bovendien had Sherrie al genoeg met hem te stellen gehad toen hij destijds zonder opgaaf van reden in LA gebleven was en haar met hun boze werkgever opgezadeld had. Ze had recht op haar eigen geluk met Arnoud en Valerie in plaats van op zijn problemen.
Haastig duwde Damian zijn hand met de brief door een mouw, wurmde zich in zijn jack en sloeg zijn sjaal om. Sherrie’s dwingende vingers klemden zich rond zijn elleboog.
“Er is niets,” zei hij om haar prangende vragen voor te zijn.
Ze kneep haar ogen tot spleetjes. “Oké,” zei ze inschattend. Toen liet ze hem los en gaf hem een kus op zijn wang. “Bedankt voor het oppassen. Zie ik je snel weer?”
Damian knikte ongeduldig en trok de voordeur open. De winterkou deed hem rillen. Zonder groeten stapte hij het tuinpad op en haastte zich naar de stoep waar hij bijna uitgleed op de aangevroren sneeuw. Geschrokken hapte hij naar adem.
“Gaat het?” riep Sherrie vanuit de deuropening.
“Ga naar binnen!” riep hij ongedurig door de uitgestorven straat.
“Voorzichtig rijden hoor, op de weg is het ook glad!” waarschuwde ze.
Ten teken dat hij haar gehoord had, stak hij zijn hand op en glibberde over de stoep naar de muisgrijze BMW. De M5 was een verlaat afstudeercadeau, zoals zijn vader hem verzekerd had bij het overhandigen van de sleutels. Maar tijdens de stuntelige omhelzing die daarop volgde, had zijn pa hem in zijn oor gefluisterd: ‘Ik ben gewoon ontzettend blij dat je weer thuis bent.’ Na Milcolm’s onverwachte overlijden was hij vanuit LA gebroken naar Nederland teruggekeerd en had hij zijn werk bij de Royal Airline Holland weer opgepakt. Inmiddels had hij Landgoed Laerenhorst verruild voor een eigen appartement onder de rook van Schiphol, hoewel zijn vader liever gezien had dat hij in het familiehuis was blijven wonen. Zijn vader’s bezorgdheid had hem ontroerd. Toch durfde hij het nog niet aan om de conservatieve baron Herman De Soete te vertellen dat hij homo was. Hoe kon hij hem vertellen dat hij niet in het standaardplaatje van hun eeuwenoude familietraditie paste? Het zou hun kwetsbare relatie alleen maar opnieuw op scherp zetten.
Voorzichtig stapte Damian de stoeprand af en schuifelde langs de kofferbak van de BMW naar de bestuurderskant. De afstandsbediening in zijn zak ontgrendelde de portieren automatisch.
“Ik bel je morgen en dan ga je me vertellen wat er met je aan de hand is!” hoorde hij Sherrie roepen. Toen hij niet reageerde, deed ze de voordeur dicht en draaide hem op slot.
Een zucht van verlossing ontsnapte aan zijn lippen en ongewild mompelde hij: “Niet dood, maar springlevend.” De woorden maakten ijle wolkjes in de nachtelijke kou. Woedend sloeg hij met zijn vuist op het autodak en vloekte luid. Verse sneeuw begon uit de hemel te dwarrelen en maakte koude druppels op zijn gezicht. Met verkleumde vingers opende hij het portier en liet zich in de bestuurdersstoel zakken. De brief smeet hij op het dashboard.
De BMW startte zonder aarzeling. Damian zette de blazers op vol en de stoelverwarming op maximaal. De ruitenwissers deden vermoeide pogingen om de besneeuwde voorruit schoon te vegen. Met een norse blik in de beslagen spiegels loodste hij de auto langs de stoeprand de weg op. De tractiecontrole onder de brede banden bromde verwoed. Dwingend trapte hij het gaspedaal in.
“Kom op,” mompelde hij verbeten. Het kon hem geen reet schelen dat het wegdek glad was. Hij wilde naar huis. Hij voelde zich verdoofd, net zo verdoofd als toen in dat mausoleum bovenop die heuvel in LA. In het geheim had hij van Milcolm afscheid genomen. Vrijwel niemand had geweten van zijn liefdesrelatie met de zwarte zanger. Voor de buitenwereld bestond hij niet en over Milcolm’s dood was hij nooit officieel geïnformeerd, laat staan gecondoleerd. En dat de superster van mannen hield, was tot op de dag van vandaag een zorgvuldig bewaard geheim. Damian klemde zijn handen rond het koude stuur en voelde in zijn vingertoppen nog de kilte van de marmeren graftombe. “Die leeg was,” concludeerde hij bitter. Door Milcolm was hij uit de kast gekomen, eindelijk gelukkig met zichzelf, maar nu bleek alles een farce te zijn geweest.
Aan het einde van de straat gaf hij een ruk aan het stuur en draaide de auto de hoofdweg op. Een van links komende automobilist nam hem de gevaarlijke manoeuvre niet in dank af en toeterde hem terug naar de realiteit.
“Klootzak!” schreeuwde hij tegen de voorruit en toeterde opgenaaid terug. “En Milcolm is ook een klootzak!” barstte hij toen in woede uit en sloeg met zijn vuisten op het stuur, waardoor de auto uit koers raakte. Het lukte hem nog net om de BMW op de weg te houden.
Zijn hart klopte in zijn keel. Hij kon niet geloven dat Milcolm hem voorgelogen had, maar diep vanbinnen had hij altijd geweten dat Milcolm nooit zou uitkomen voor wie hij werkelijk was. Heimelijk had hij met hem op zijn Olive Valley Ranch in de heuvels van LA gewoond. Volgens CNN had zijn personeel hem daar op die mooie ochtend in juni dood aangetroffen. FOX News had gesuggereerd dat een overdosis hem fataal geworden was. Lange tijd had hij zich schuldig gevoeld. Had hij Milcolm kunnen redden? Juist op die ochtend was hij niet op de ranch geweest. Hopeloos had hij bij de hermetisch afgesloten poort gestaan en Milcolm’s lijfwacht gesmeekt om hem binnen te laten. Joe had hem botweg genegeerd, alhoewel hij dondersgoed wist wie hij was. Misselijkheid overviel hem. Zijn leven met Milcolm was op dat moment in één klap uitgewist. Na een periode van diepe rouw hadden het vliegen en zijn vrienden hem weer op de rit gekregen. Hij dacht aan Fritz en ondanks zijn boosheid glimlachte hij. Fritz was zijn maatje, zijn beste vriend in LA, misschien op termijn zijn vriendje? Nee, hij was nog niet toe aan een nieuwe relatie. Alhoewel hij na Milcolm’s verraad meer dan genoeg reden had om van iemand anders te mogen houden. Driftig klemde hij zijn kaken op elkaar. Die klootzak van een Milcolm had zijn hoofd en zijn hart opnieuw in een chaos gestort. Milcolm was een stomme angsthaas: bang voor zijn geaardheid, bang om hem in vertrouwen te nemen, bang voor zijn liefde die hij hem onvoorwaardelijk had willen gegeven. In de dansende sneeuwvlokken boven het wegdek zag hij Milcolm’s gulle lach, de verliefde twinkeling in zijn donkerbruine ogen, hun verhitte lichamen in elkaar verstrengeld. Zijn maag kromp ineen van verlangen.
“Lul!” schreeuwde hij om zijn verlangen te verjagen. Maar wie was hier nou een lul? Milcolm, omdat hij hem moedwillig had laten rouwen? Of hijzelf, omdat de liefde hem doof en blind gemaakt had?
Boos snikte hij uit: “Ik heb godverdomme zo ontzettend veel van je gehouden…”
Vertwijfeld liet hij zijn hoofd hangen. Hield hij nog steeds van hem? Die vraag kon hij niet beantwoorden. Hij hield toen van hem, maar nu was alles anders. Zou hij nog steeds in Alaska ondergedoken zijn? Zou hij hem daar kunnen vinden? Wilde hij hem wel vinden? En als hij hem vond, zouden ze dan verder kunnen gaan waar ze gebleven waren? Vast niet. Misschien. Hij schudde zijn hoofd. Nee, nooit.
Plotseling sloeg de tractiecontrole van de BMW in. Gealarmeerd keek hij op. Voor de auto doemde een rood stoplicht op. Zonder nadenken trapte Damian de rem diep in. De auto schoof over het beijzelde wegdek en maakte een onhoudbare beweging naar rechts. Angstvallig probeerde hij bij te sturen, maar hij was te laat. De BMW gleed van de weg, hobbelde door de besneeuwde berm en kwam met de neus in een ondiepe greppel tot stilstand. Met een smak sloeg de airbag in zijn gezicht en liep vrijwel direct weer leeg. Zijn onderlip werd dik. Beduusd raakte hij zijn pijnlijke neus aan. Aan zijn vingers kleefde de geur van herinnering aan Milcom’s donkere huid, op zijn lippen Milcolm’s kus. Verslagen legde hij zijn voorhoofd in de slappe airbag en sloot zijn ogen. Ze zouden elkaar nooit los kunnen laten. Dat wist hij toen en dat wist hij nu, maar deze vieze streek zou hij hem nooit vergeven.
Vanuit de verte hoorde Damian het geluid van een politiesirene naderen. Tussen de lege airbag en het stuur bungelde Milcolm’s woorden: Alle liefde met heel mijn hart voor jou…
“Fuck you!” krijste hij in de stilgevallen auto. “Het is over en ik wil je nooit meer zien!” Woest timmerde hij met zijn vlakke handen op het stuur.
Een agente in een fluorescerend hesje klopte gealarmeerd op de zijruit en trok het portier open. “Alles in orde, meneer?” vroeg ze voorzichtig.
Damian knikte uitgeput en liet zich gedwee door haar uit de verkreukelde auto halen. 

𝟐 | 𝐋𝐨𝐜𝐤𝐞𝐝 𝐚𝐰𝐚𝐲 𝐢𝐧 𝐀𝐥𝐚𝐬𝐤𝐚
OP DE GANG klonk gestommel. Vlug veegde Milcolm zijn betraande wangen droog en legde Damians’s foto naast zich op de bank. Hij stond op en trok rillend zijn wollen vest nog wat dichter om zich heen. Luna en Christopher hadden de onvermijdelijke kou van Alaska inmiddels geaccepteerd, iets wat hem als rasechte Californiër maar moeilijk lukte.
Milcolm liep naar de open haard en gooide nieuwe houtblokken op het vuur. Afwezig staarde hij in de vlammen. Zou Damian gelukkig zijn zonder hem? Er ging geen dag voorbij dat hij niet aan hem dacht: zijn geur, de zachtheid van zijn huid, zijn schaterlach, zijn drift … Damian’s onvoorwaardelijke liefde diep in zijn geheugen gegrift. Hoe had hij zo naïef kunnen zijn om te denken dat Damian zijn verborgen boodschap wel zou vinden en op hem zou wachten? Hem misschien wel zou gaan zoeken? Zijn romantische idee van een openbaring had hij nooit uit kunnen voeren. Alle communicatie met de buitenwereld werd door de FBI en Brad McGregor, zijn gehaaide raadsman, angstvallig geblokkeerd. Hij wist dat Damian in diepe rouw geweest was om zijn zogenaamde dood. De foto’s die Brad vlak na zijn verdwijning heimelijk in het mausoleum gemaakt had, logen er niet om. Of leek dat maar zo en was Damian niet anders dan al die profiteurs waarmee hij zich altijd goedgelovig had laten omringen? Iedereen houdt immers van je wanneer je machtiger en rijker bent dan God. Hij kon niet ontkennen dat hij verzot was op alle aandacht, positief én negatief, die het sterrenbestaan met zich meebracht, zijn ultieme bevestiging van liefde en acceptatie. Milcolm beet op zijn onderlip. Toch weigerde hij te geloven dat Damian een klaploper was en dat hij zijn gevoelens verkeerd ingeschat had. Zelfs na al die tijd werd hij nog steeds door liefdesverdriet verteerd. Nu pas, eindelijk, was het tot hem doorgedrongen hoezeer hij Damian nodig had. Hoe had hij zo dom kunnen zijn om hem achter te laten? Waarom had hij niet voor hem willen vechten? Hij had uit de kast moeten komen zoals Damian van hem gevraagd had. ×