Fragment
Haar hakken tikken ritmisch op het trottoir. Carolien houdt van deze schoenen. Niet alleen vanwege de kleur en de goede pasvorm, maar vooral omdat de hoge hakken dat heerlijke geluid produceren. Ze heeft de gewoonte om in haar hoofd een liedje te zingen op het ritme van het getik. Telkens een ander liedje. Op deze zondagavond is dat Perfect van Ed Sheeran. Dat is nog best lastig omdat de maat van het liedje niet zo goed past bij haar tred. Die probeert ze aan te passen, maar dat loopt niet lekker.
Ze komt van een feestje. Een oud klasgenote van de havo, Emma ten Berge, belde haar vorige week en vroeg of ze zin had om mee te gaan. Op het feestje waren alcohol, tabak en de jointjes rijkelijk aanwezig. Carolien heeft de boot afgehouden en een groot deel van de avond heeft ze met ene André Gravenberg gepraat. Telkens als hij sprak, keek ze naar zijn ogen. Mooie blauwgroene ogen die belangstellend de wereld in keken. Ze keek er zo diep in dat ze af en toe niet meer hoorde wat hij precies vertelde. Ze droomde weg in een wereld met André aan haar zijde, ergens op een hagelwit strand.
“Zeg, waar ben je met je gedachten?”, vroeg hij. Ze schrok van zijn vraag en keek op haar horloge. “Ik zie tot mijn schrik dat het vijf voor half twaalf is. De laatste trein naar Zwolle vertrekt over 20 minuten.” André stelde voor haar met zijn auto naar het station te brengen. “Je weet maar nooit wat er kan gebeuren zo midden in de nacht.” “Nou ik ben geen kleintje hoor”, zei ze. “Nee dat is echt niet nodig.” Even zag ze een vage teleurstelling op zijn gezicht. Hij pakte snel zijn bierglas om dat te verbergen.
Ze loopt een zijstraat van de Neringweg in die langs de Skatebaan Silverhills loopt. Juist als ze het park rond de skatebaan bijna achter haar laat voelt ze plotseling een sterke arm om haar nek. Ze wil het uitschreeuwen, maar de doek die tegen haar mond wordt gedrukt verstikt haar. Dan raakt ze in paniek en begint hierdoor sneller te ademen. Nog net voordat ze het bewustzijn verliest hoort ze een auto vlakbij stoppen.
×