Fragment

Dus bij deze een oproep aan alle callcentermedewerkers van Nederland en omstreken, die er desondanks toch van overtuigd zijn mij iets waardevols te kunnen bieden: "Laat me alsjeblieft met rust!"
Nee, ik hoef geen hypotheekofferte of een zeer vrijblijvend gesprek aan huis over spaar- en/of pensioenmogelijkheden.Ook de krant heb ik niet nodig en zelfs geen kortdurende abonnementen op kinder(flut)bladen, waar ik alleen maar de portokosten van hoef te betalen en die écht vanzelf weer stoppen na drie maanden (ik dacht het niet). Zelfs een gewonnen puzzelpakket ter waarde van dertig euro mag u aan een ander gewillig slachtoffer doneren, als blijkt dat daar portokosten en een zogenaamd makkelijk weer op te zeggen abonnement aan te pas komen. En het laatste waar ik behoefte aan zou hebben is alweer een nieuwe energieleverancier, aangezien de overstap van onze vroegere en naar inmiddels weer huidige, me een hoop onnodige hoofdbrekens heeft gekost...

Het kan je tegenwoordig ook zomaar overkomen, dat je tussen hoofd- en nagerecht, tijdens een gezellig culinair uitje met de hoofdluisbrigade van de basisschool, een ongewenst intieme vraag gesteld wordt als "Hoe doe jij dat nou zo, zeven jaar zonder man? Doe je het zelf of heb jij een Tarzan ofzo?" Terwijl "de ondervraagde" zeer serieus een antwoord gaf op deze vraag, was het hilariteit ten top bij de rest van de ploeg. De een had een nog grotere, gekleurdere en beweeglijkere dan de ander. Mijn tafelbuurvrouw en ik beleefden zelfs een nostalgisch moment aan het ter ziele gegane Ter Meulen Post, die het batterijenvretende kleinood verkocht als gezichtsmassagestaaf. Ik sloeg het allemaal wat lachwekkend gade, terwijl ik me nog bedacht, dat de partners van deze vrouwen, inclusief de mijne, waarschijnlijk liever zien dat we er meer tot de werkelijke daad komen dan er zo openlijk kleurrijk over te praten.

Bij anderen weten ze zich in de regel prima te gedragen, tenzij het gaat over mensen bij wie de grens al overschreden wordt door het zalig krakend naar binnen duwen van een Nibb It-stengel (tip: volgende keer spekjes op tafel), of die ene gestresste eigenaresse van een binnenspeelparadijs (gaf ons een inschenkinstructie bij kannen siroop en verzocht de kinderen met een boog van vijf meter rond de tafels heen te lopen), die wellicht beter dagbesteding voor welwillende bejaarden had kunnen verzorgen. En, hoewel ik soms uit mijn dak ga van het gekissebis tussen mijn meiden en ik ons huis wel graag langer dan vijf minuten opgeruimd zou willen zien (het eens dreigen met het pakken mijn koffers werd helaas alleen maar toegejuicht), kan ik me tenminste troosten met de gedachte "Het is echt overal hetzelfde!" of die ene spreuk, die ik laatst in een cadeauwinkel tegenkwam op een stuk hout: "Enjoy wildlife, have kids". 

Het enige waar ik me deze dagen druk over hoef te maken is hoe we in vredesnaam de gigantische bergen voedsel, die onze wederzijdse moeders jaarlijks in weten te slaan, weg moeten gaan werken binnen de redelijk gestelde termijn van twee kerstdagen en hoe ik vervolgens deze extra ballast binnen een redelijk gestelde termijn van een maand of zes tot aan de zomervakantie weer weggewerkt kan krijgen, wanneer ik me eventueel in een bikini in het openbaar wil wagen.
Die kilo's houd ik overigens momenteel enigszins onder controle door onze eerder dit jaar tot poes gedegradeerde kater achterna te zitten met een plantenspuit, "Ho-ho-ho!!!" uitroepende, als hij weer eens denkt tot boskat gepromoveerd te zijn en een moordaanslag pleegt op onze fraaie kunstboom met rode, onbreekbare IKEA-ballen...