Fragment

Hoofdstuk 1
Langzaam naderde een rode Audi R8 Spyder de parkeerplaats. De auto werd
omhuld door het geluid van een diepe bas. Toen de auto eenmaal geparkeerd was, stopte de muziek abrupt. Het portier vloog open en er verscheen een elegant been, behorend bij een vrouw die je alleen verwacht op Miss Worldverkiezingen. Deze dame met haar gelijkmatig gebruinde huid en zwierig zwarte haar zorgde ervoor dat de chauffeurs op enige meters afstand direct stopten met lossen en haar kant op staarden. Maar Gia zag het niet. Ze was zoals gewoonlijk weer aan het hannesen met haar handtas, agenda en sleutels, waardoor ze met gebogen hoofd richting de entree van het Grand Plaza EventCenter liep.
“Goedemorgen Gia,” begroette de receptioniste haar schijnheilig.
Gia glimlachte terug en was blij dat Stephanie nu eindelijk begreep dat ze niet van dat formele gedoe hield. In een wankele stapel plaatste ze haar handtas, agenda en sleutels op de balie. “Zo Steph, is er nog iets te melden vandaag?”
“Nee, vandaag nog niet,” antwoordde de blondine gespeeld vrolijk. “Behalve dat Peter je wil spreken.”
Gia knikte vriendelijk en verliet opgewekt de receptieruimte op zoek naar Peter.
Stephanie keek haar vals na. Ja, ze was aardig, eigenlijk veel aardiger dan ze verwachtte van zo’n popje als Gia. Maar toch kon ze haar voor geen meter uitstaan. Ze was stikjaloers. Zo mooi, zo elegant. Bah! Ze zou willen dat mannen zo op háár zouden reageren. Maar die muts negeert alle aandacht, dacht Stephanie nijdig, ze voelt zich vast en zeker te goed voor ze.

Backstage trof Gia haar baas Peter Heijmans, diep in gesprek met een onbekende man, vermoedelijk een chauffeur. Op een afstandje wachtte ze het einde van dit gesprek af, zodat ze ongegeneerd rond kon gapen. Niet dat ze nooit backstage kwam, maar de tijd om rond te kijken en de sfeer te proeven had ze nauwelijks. Ze hield ervan de stagebouwers in de imposante stellages te zien klimmen en de technici aan het werk te zien, zo fascinerend.
Ze had een drukke baan, waar ze graag over sprak, maar nooit om te klagen.
Wie had dat gedacht, dacht ze, Gia de Leeuw bij het Grand Plaza EventCenter werkzaam als gastvrouw. Nou ja, gastvrouw… Haar officiële functie was manager Various Relations, wat inhield dat zij de contactpersoon was voor onder anderen de artiesten, managers en vipgasten. Maar in de praktijk was ze verantwoordelijk voor alles wat Peter niet zelf wilde regelen. Ze vond het fantastisch, was oprecht overtuigd van haar prachtbaan.
Terwijl Gia weer dromerig stond rond te kijken bekeek Peter haar van een afstandje. Wat is het toch een stoot, dacht hij. En wat zou ik graag dat zijden jurkje zijn dat zo mooi strak om haar lichaam sluit, al was het maar voor vijf minuten.
Haar sollicitatiegesprek kon hij zich nog helder voor de geest halen. Een paar maanden geleden stond ze opeens voor zijn neus met de vraag of hij een baantje voor haar had. Peter, algemeen directeur en eigenaar van het EventCenter, nam nooit sollicitaties af, maar Gia was een uitzondering. Toevallig was hij in de ontvangsthal toen ze binnenkwam. Stephanie begon met haar standaardreactie op de vraag of er een vacature was, dat sollicitaties schriftelijk ingediend moesten worden, maar hij brak dat gesprek direct af. “Goedemiddag, ik ben Peter Heijmans,” had hij zichzelf tot zijn eigen verbazing direct horen zeggen. “Als u mij wilt volgen naar mijn kantoor, dat praat wat makkelijker. Stephanie, zorg jij even voor twee koffie?” Stephanies onvrede was op haar gezicht af te lezen geweest.

Gia was tijdens het sollicitatiegesprek nerveus geweest, misschien zelfs onzeker. Alsof ze al haar zelfvertrouwen nodig had gehad om het Plaza binnen te stappen en te informeren of er een vacature was.
Ze vertelde dat ze na haar studie Journalistiek was gaan schrijven en dat ze er graag een baantje bij wilde. Tijdens het gesprek bleek dat ze nog maar weinig werkervaring had en al helemaal geen ervaring in de muziek- en entertainmentwereld. Peter verwachtte dat haar nervositeit en onzekerheid ten grondslag lagen aan haar gebrek aan ervaring. Hij had haar wat gerustgesteld door haar te vragen naar haar journalistieke ervaringen. Dit had zeker gewerkt, Gia’s ogen vlamden op en ze begon bewogen te vertellen over dat ze het liefste onderzoeksjournalistiek had willen doen, terwijl het bedrijf waar zij voor werkte haar graag op de voorgrond wilde hebben. Natuurlijk, dacht Peter, met haar looks, hij begreep dat helemaal. Eerlijk gezegd was dat ook de reden waarom hij het gesprek met haar was aangegaan. En hoewel ze geen ervaring had met de werkzaamheden, verwachtte hij dat ze met haar intelligentie snel haar draai zou vinden binnen het Plaza. Zo niet, dan was hij daar om haar met alles te helpen. Het liefste met de rits van haar jurk, maar dat hield hij wijselijk voor zich. Overtuigd van zijn eigen voorkomen, was hij niet het type om zich op te dringen.
De banen die hij in eerste instantie in zijn hoofd had, hadden dan ook vrij weinig met werk te maken, laat staan met het EventCenter. Dit was een vrouw die iedere man aan zijn arm wilde hebben. Maar verbazend genoeg gedroeg ze zich daar helemaal niet naar en dat fascineerde hem alleen maar meer. Gia leek op die manier totaal niet in hem geïnteresseerd te zijn. Ze was dolblij geweest toen hij haar de functie van zijn assistente aanbood en ze had deze ook direct geaccepteerd.
In de tijd die volgde bleek ze oprecht vriendelijk, behulpzaam en meelevend en absoluut niet vies om haar handen uit de mouwen te steken. Verbaasd had hij toegezien hoe ze, gekleed in een elegant zachtroze mantelpakje en een iets minder elegant schoonmaakschort, op hoge hakken de toiletten schoonmaakte omdat ze de zieke toiletjuffrouw naar huis had gestuurd.
Ook zag Peter nog steeds Sjoerd voor zich, wiens gezicht in tweeën spleet door de grootste grijns ter wereld. Op een drukke dag was hij nodig in de keuken, maar door een spontane staking van het openbaar vervoer kon de leerling-kok niet op tijd aanwezig zijn. Behulpzaam als ze was had Gia hem even opgepikt op zijn school. Voor de neus van zijn vrienden was hij, zoals hij vertelde aan iedereen die het wilde horen, ‘in de sportauto van het lekkerste wijf ter wereld gestapt’.

Met alle liefde en plezier leerde Peter haar de kneepjes van het vak. Ze leerde snel en pikte dingen op die hem weleens ontschoten. In de paar maanden dat ze samenwerkten was zijn assistente getransformeerd tot zijn rechterhand. Ze was nu manager Various Relations of gastvrouw, zoals ze het zelf noemde.
De vipgasten en artiesten waren allemaal heel blij met haar. Ze was correct, behulpzaam en vriendelijk en regelde alles tot in de puntjes. Iets wat de mannelijke artiesten en vipgasten vaak compleet vergaten; die keken alleen naar haar prachtige lijf en volle D-cup.

“Aarde aan Peter, iemand thuis?”
Peter schrok wakker uit zijn overpeinzing; dit bloedmooie wezen sprak hem nu aan met haar melodieuze stem.
“Goedemorgen Peter, volgens Stephanie had jij mij nodig?”
“Ja, ehm,” stamelde Peter. Hij betrapte zich erop dat hij er steeds vaker moeite mee had om op verhaal te komen als hij in die heldergroene ogen van haar keek.
Gia keek hem aan; op de een of andere manier werd hij altijd nerveus van haar. Ze begreep dat niet. Haar ontbijt overdenkend trok ze onzeker haar rokje onnodig recht. Yoghurt, bedacht Gia. Nee, er kon niets van tussen haar tanden zitten of een slechte adem veroorzaken. Ze zou direct haar make-up en kleding checken, misschien dat daar wat mis mee was. Onbewust stapte ze een kleine pas achteruit.
“Juist Gia,” begon Peter. “Loop even mee naar mijn kantoor. Ik wil je inderdaad even spreken.” Onder het lopen spraken ze de planning van het komende event snel even door.
Bij zijn luxueuze kantoor aangekomen hield hij galant de deur voor haar open en gebaarde haar te gaan zitten aan de enorme glazen vergadertafel.
Hij nam ook plaats en begon voorzichtig. “Afijn, waarvoor ik je wilde spreken…” Hij wist dat ze hier niet blij mee zou zijn. “Zoals je weet is het Concertgebouw Antwerpen sinds kort ook onderdeel van Heijmans Enterprises. Vandaag zou ik daar een bespreking hebben betreffende de samenwerking, maar ik zou graag zien dat jij direct naar Antwerpen vertrekt om de bespreking met Patriek Aerschot over te nemen. Er is iets tussen gekomen waardoor ik niet weg kan en aangezien wij samen alles zo’n beetje hebben doorgesproken, kun jij deze afspraak zonder problemen overnemen.”
“Natuurlijk Peter,” antwoordde Gia beleefd, ondertussen bedenkend dat Peter nooit van plan was geweest om zelf naar deze afspraak te gaan. “Natuurlijk ga ik voor je,” zei ze koel. “Ik zal direct vertrekken.” Haar toon maakte hem meteen duidelijk dat hij wat goed te maken had.
Hij glimlachte, ervan overtuigd dat hij wel een ‘manier’ wist waarop hij dit met haar goed zou willen maken, maar hij betwijfelde of zij daar ook voor in was.
Ze namen nog even snel alle onderwerpen door, Peter wilde zeker weten dat zij wist wat zijn standpunten waren en had er alle vertrouwen in dat ze dit oriënterend gesprek heel goed kon overnemen. Gia had weliswaar nog niet heel veel ervaring, maar ze wist heel goed hoe zij het Plaza moest leiden. Het Concertgebouw Antwerpen kon dan ook geen probleem zijn.

O, wat baalde ze hiervan, een samenwerkingsverband met het Concertgebouw. Gia was al niet verheugd geweest toen Peter dit enige tijd geleden voorstelde. Ze begreep wel dat er wellicht voordelen waren van zo’n verbond. Maar zeker nu zij de klos was om het allemaal te gaan regelen, wist ze niet of ze hier wel zo blij van werd. En nu stond ze dus, na twee keer fout te zijn gereden, in de file op de Ring om Antwerpen. Vanwege het mooie weer had ze de kap van de cabrio neergelaten toen ze vertrok en nu werd ze omgeven door uitlaatgassen. Chagrijnig werd ze ervan.
Het verkeer reed maar heel langzaam, vele minuten stond ze zelfs stil. Naast haar stopte een dubbeldeksbus vol jongeren, waarschijnlijk op weg naar Spanje om zich allemaal klem te zuipen. Vanuit haar ooghoeken zag ze een jongen van een jaar of zeventien verwoed tegen het raam bonzen. Gia keek niet om. Waarom zou hij dat doen, vroeg ze zich verbaasd af. Waarom zou hij haar aandacht vragen, zou er iets met haar auto aan de hand zijn?
Haar dashboard gaf geen enkel signaal af dat er iets mis was met de auto, maar waarom bleef hij dan zo op dat raam bonken? Uiteindelijk won haar nieuwsgierigheid het en keek ze om; de jongen grijnsde breed en hield een mobiel nummer voor het raam. Gia keek hem vreemd aan, waarna hij het papier omdraaide, waarop stond: Bel me! Gia negeerde hoofdschuddend zijn verzoek en was blij dat het verkeer voor haar weer een beetje begon te rijden.
Langzaam loste de file op en Gia kon weer vaart maken. Ze was nog steeds ruim op tijd, daar hoefde ze zich niet druk over te maken. Ze had gewoon zo’n bloedhekel aan filerijden. Gia draaide de volumeknop van haar stereo verder open en drums en gitaargeluiden van snoeiharde rock vlogen haar om de oren. Langzaam voelde ze haar chagrijnige bui wegzakken terwijl ze met de muziek meezong. Haar valse klanken trokken de aandacht van voorbijgangers, of was het haar auto?
Haar boze bui was een halfuurtje later helemaal verdwenen toen ze aankwam bij het Concertgebouw Antwerpen. Ze pakte haar tas, sloot haar auto af en liep naar de hoofdingang. Op slot, natuurlijk! dacht Gia, dan maar op zoek naar een ingang die open is. Na enkele minuten zoeken bleek er geen open deur of intercom te vinden. Haar irritatieniveau liep weer op.
De volgende keer doet Peter zijn kloteklussen maar zelf, bitste ze in zichzelf. Ten slotte liep ze terug naar de laad-en-loszone waar ze haar auto had geparkeerd. Ze had gezien dat er nu vrachtwagens werden gelost. Gia bedacht zich geen moment en stapte op een open deur af. De chauffeurs keken verbaasd op toen ze aan kwam lopen. Gia groette vriendelijk en keek rond om erachter te komen waar ze precies naartoe moest. Ze werd direct tegengehouden door een Engelssprekende man.
“Sorry mevrouw, u mag hier niet naar binnen,” zei de zwaargebouwde man, duidelijk van de security.
Gia keek de man vriendelijk aan en antwoordde eveneens in het Engels: “Dan is dit niet de enige deur die voor mij gesloten blijft. De overige deuren zijn namelijk ook allemaal gesloten. En ik moet toch echt naar binnen.”
“Sorry mevrouw, ik heb mijn opdracht, niemand mag naar binnen.”
“Ik begrijp het volkomen,” antwoordde Gia. “Concert vanavond?” vroeg ze geïnteresseerd. “Nee mevrouw, over een paar dagen,” zei de man, verbaasd dat deze vrouw zo aardig tegen hem was en niet snibbig had gereageerd omdat hij haar de entree weigerde. John had haar aan zien komen: Gucci-tas, Prada-schoenen, designerjurkje. Duidelijk een dure vrouw, maar dan ook nog eens bloedmooi. Zo’n vrouw die niet met gepeupel praat. Maar zij sprak hem heel vriendelijk aan.
Ze wilde weglopen, dacht even na en vroeg toen: “Vind je het erg als ik mijn contactpersoon even bel vanaf hier? Misschien dat je me dan wel binnen kunt laten.”
“Geen probleem, mevrouw,” antwoordde John oprecht, terwijl hij beleefd gebaarde naar zijn stoel. “Wilt u even zitten?”
“Wat aardig,” antwoordde ze net zo oprecht. “Maar nee, dank je, ik blijf liever even staan.” Ze pakte haar telefoon, zocht even in haar adresboek en niet veel later hoorde ze de telefoon overgaan. Gia wachtte geduldig, terwijl ze de laad-en-loszone bekeek. Een man of acht was aan het werk. Op een afstandje stonden twee mannen met hun rug naar haar toe, en een die naar haar keek. Gia bekeek hem ook, ze staarde bijna. God, wat zag deze man er goed uit! Nee nee, geen man, hij was vast een halfgod. Ze werd er nerveus van. Snel keek ze weg, hopend dat hij haar niet had zien staren. Het beeld van deze sportief gebouwde hunk met zijn wat langere donkere haren stond nu op haar netvlies gebrand.
De lijn werd opgenomen door een man met een duidelijk Belgische tongval. “Het Concertgebouw Antwerpen, met Patriek Aerschot, goedemiddag.”
“Hallo,” groette ze nog een beetje afwezig, zichzelf dwingend niet naar de onbekende te gaan staren. “U spreekt met Gia de Leeuw. Wij hebben een afspraak over…” Ze keek op haar klok. “Eh… vijf minuten geleden,” zei ze beschaamd. “Ik heb echter een klein probleempje,” vervolgde ze.
“Ah, mevrouw De Leeuw, goedemiddag,” antwoordde haar gesprekspartner. “Peter had al gemeld dat u zou komen. Maar vertelt u eens, wat is het probleem?”
“Ik ben hier ongeveer een kwartiertje geleden aangekomen, maar heb geen mogelijkheid om binnen te komen, Alle ingangen zijn dicht en bij de achteringang word ik tegengehouden door iemand van de security.”
“Ah, dat is spijtig, mevrouw,” zei hij verrast. “Ik zal hem direct vertellen dat hij u door moet laten.”
“Nu wil ik niet vervelend doen, maar misschien kunt u mij hier even komen ophalen, anders loop ik waarschijnlijk nog drie dagen rond voordat ik uw kantoor gevonden heb.”
“Natuurlijk,” lachte Patriek. “U hebt helemaal gelijk. Ik kom direct naar u toe.”
Na een korte bevestiging beëindigde Gia het gesprek. Nu had ze nog enige tijd om de grote onbekende te bekijken. Ze richtte zich tot de beveiliger en zei: “U vindt het toch niet erg dat ik hier even wacht?”, terwijl ze stiekem naar de knappe man gluurde. Hij keek nog steeds naar haar terwijl hij in gesprek was met de twee andere mannen. Snel keek ze terug naar de beveiliger; hij glimlachte naar haar.
“Nee mevrouw, natuurlijk niet,” antwoordde hij beleefd.
“Dank u,” zei ze afwezig. Ze rommelde in haar tas om zichzelf bezig te houden. Ze was bang dat ze anders de man kwijlend aan zou staren. Ze gunde zich snel een blik zijn kant op. Shit, zijn gesprekspartners hadden zich nu ook naar haar toe gedraaid. Een daarvan leek wel zijn broer, die zag er bijna net zo lekker uit. Gia kreeg het er warm van. Het was lang geleden dat ze zich tot iemand aangetrokken had gevoeld. Nu waren het er twee.
Haar telefoon ging, snel klapte ze hem open. Het was May. Fijn, afleiding! Door haar nervositeit zette ze de speaker aan.
“Hé gek mens! Waar ben je?” riep May. “Het wordt hoog tijd dat wij weer een fles wijn soldaat maken.”
Gia schoot in de lach. “Was dat gisteren ook niet je excuus?” zei ze, terwijl ze verwoed probeerde de speaker uit te zetten.
“Technisch gezien was dat geen fles wijn, dat was Southern Comfort,” lachte May.
“Juist,” zei Gia, “nog erger. Ik voel die shots nog steeds in mijn hoofd hameren. Ik ben verbaasd dat ik vanmorgen uit mijn bed ben gekomen.”
“O, je bent al op?”
“Ja!” zei Gia semichagrijnig. “Ik heb zojuist vijfenveertig minuten op de Ring om Antwerpen in de file gestaan.”
“Wat doe jij in Antwerpen zonder mij? De kroegen zijn nog niet open hoor, drankorgel!” lachte ze.
Gia had eindelijk de speaker uitgezet, en zag de beveiliger vanuit haar ooghoeken lachen. Hij had duidelijk alles gehoord. Fijn! dacht Gia. “Ik heb een afspraak,” zei ze.
“O ja, hoe ziet hij eruit? Beetje vroeg, niet?”
“Nee, muts,” sneerde Gia. “Ik moet voor het Plaza bij het Concertgebouw Antwerpen gaan praten over een mogelijke samenwerking.”
“Welke samenwerking?” vroeg May verbaasd.
“Ja, dat moeten we dus nog gaan bekijken,” legde Gia rustig uit. “Maar we liggen geografisch niet zo ver uit elkaar, dus mogelijk kunnen we iets voor elkaar betekenen op het gebied van extra personeel voor de catering of kaartverkoop, security, entree, noem maar op. De werkzaamheden verschillen niet veel per zaal natuurlijk. Maar Peter wilde zelfs naar de boekingen kijken. We zullen zien. Ik sta nu te wachten tot ze me binnenlaten.”
May lachte hard. “Ik geloof niet dat er een persoon bestaat die jou niet binnenlaat!”
“Nou, hier staat er een, wil je hem spreken?” grapte Gia. Ervan overtuigd dat May alleen maar belde om wat te kletsen beëindigde Gia het gesprek met: “May, ik spreek je later!”, en hing op. Gia draaide zich om naar haar tas en keek in de staalblauwe ogen van een enorm knappe man. Het was de ‘broer’ van de man die ze bijna kwijlend had aangestaard.
“Hallo,” zei hij met een grote grijns. Gia sprong van schrik achteruit. Ook hij sprak Engels.
“Heb ik je laten schrikken?” vroeg hij onnodig. Hij wachtte niet op antwoord en vervolgde: “Wij,” hij wees naar Gia’s knappe kwijlobject en de andere man, “vragen ons af waarom jij hier zo alleen buiten staat. Werk je hier?”
Gia dacht even na en antwoordde toen met een stalen gezicht in het Engels: “Ik ben toiletjuffrouw. Maar ik ben mijn securitypas kwijt.” Ze zag de beveiliger vanuit haar ooghoek grinniken.
Deze brutale heer geloofde duidelijk niets van haar verhaal, maar was ook niet uit het veld geslagen en antwoordde: “Wat vervelend nu, kan ik je misschien helpen?”
Adem in, adem uit! dacht Gia, terwijl ze de man voor haar schattend bekeek. Het zou verboden moeten worden er zo lekker uit te zien. Ze wees naar zijn pas om zijn nek. “Jij hebt wel een pas, dus als jij nou vandaag voor mij de toiletten schoonhoudt, dan kan ik lekker met mijn voetjes omhoog op de bank gaan hangen en mijn favoriete soaps kijken.”
De man voor haar grinnikte: “O, wat jammer nou, dat gaat niet, maar ik zou graag met jou op de bank hangen om ‘soaps’ te kijken,” zei hij met een enorm verleidelijke grijns op zijn gezicht. Het was direct duidelijk wat hij daarmee bedoelde. Gia voelde zich rood worden en kon geen woord uitbrengen.
Plots hoorde ze iemand haar naam roepen: “Mevrouw De Leeuw!”
“Sorry,” stamelde Gia geheel ontzet naar het directe stuk.
“Ik… eh…” Ze wees naar Patriek. “… moet gaan. Tot ziens.”
Ze liep naar Patriek toe en stak automatisch haar hand naar hem uit. “Gia!” zei ze corrigerend.
“Hallo Gia,” begon hij opnieuw, “als u mij wilt volgen?” Hij ging haar voor naar de vergaderruimte.
Toen de dame uit beeld was verdwenen werd ze nog steeds nagestaard.
“Wat is er, Jason?” vroeg de beveiliger. “Ben je in trance of ontgoocheld dat ze je heeft afgewezen?”
Jason zette een grote grijns op. “Beide!” lachte hij toen hij zich omdraaide om zich weer bij zijn vrienden te voegen.

 
Hoofdstuk 2
Patriek was in alle opzichten het tegenovergestelde van de twee knappe heren buiten. Een klein, gezet, kalend mannetje van een jaar of vijfenveertig. Minstens een kop kleiner dan Gia, gekleed in een kostuum dat haar een beetje aan de kleine kant leek. Ze wilde er 100 euro om verwedden dat zijn colbert waarschijnlijk al jaren niet meer dicht kon. Maar met zijn vriendelijke gezicht stelde hij haar direct op haar gemak. Gia, blij dat ze nu even op adem kon komen, had het idee dat haar hart in haar keel klopte. Wel weer heel jammer dat de verkeerde man op haar was afgestapt. Maar ja, dat had ze nou altijd. Mannen vonden haar meestal niet echt interessant, ze spraken May aan, in plaats van haar. En degene die wel op haar afstapten waren vaak zo vol van zichzelf dat ze daar geen zin in had. Niet dat het vreemd was dat ze op May afstapten, ze was jarenlang model voordat ze trouwde en had nog steeds de looks en het lijntje van een lingeriemodel. Haar lange bruine haren, haar prachtig ronde gezicht, voorzien van grote eerlijke ogen en een fantastische aanstekende glimlach zorgden ervoor dat May werkelijk iedere man ter wereld zou kunnen krijgen. En hoewel ze zich daar wel bewust van was, bleef ze hartelijk naar iedereen.
Gia zuchtte bij de gedachte aan May. Het was gisteren weer te gezellig geweest op het terras van Beach 2 Bitches, hun favoriete strandpaviljoen.
Krom van het lachen waren ze door Twan, de uitsmijter van B2B, naar de taxi geëscorteerd. Barman Vince had ze daarvoor met een bezem bedreigd. “Vegen,” had hij geroepen, “als jullie Twan en mij nog langer van het werk afhouden.” Zowel Twan als Vince was een breedgeschouderde, zeker niet onknappe, maar gelukkig getrouwde man. Hoewel Gia en May veelvuldig met ze flirtten, was dit altijd voor de flauwekul, daar de dames goed bevriend waren met hun echtgenotes.
May had de dames er destijds van overtuigd dat ze, als ze een goedlopende strandtent wilden hebben, Vince en Twan tewerk moesten stellen. De vrijgezelle vrouwen zouden dan graag komen, op de voet gevolgd door de altijd op jacht zijnde vrijgezelle mannen. En ze had gelijk gehad: Beach 2 Bitches was de best lopende strandtent in heel Stadhoven aan Zee.
May had gisteren geopperd dat wanneer ze een betere omzet wilden, Twan en Vince in een string moesten bedienen. Priscilla, Vince’ vrouw, was in lachen uitgebarsten en had gezegd dat ze dit met Twans vrouw Veronique moest gaan bespreken, waarna Vince geopperd had dat de dames weer lang genoeg waren geweest en Twan ze wel naar de taxi zou escorteren voordat ze nog meer foute adviezen zouden geven.
Gia grinnikte in zichzelf bij deze laatste gedachte terwijl ze achter Patriek aan liep in de richting van zijn kantoor.
Niet zichtbaar voor Gia bekeek die haar vanuit zijn ooghoeken. Hij was verbaasd een prachtvrouw als zij bij de achteringang aan te treffen. In zijn ogen hoorde zij daar niet. “Sorry dat u de achteringang hebt moeten gebruiken,” verontschuldigde hij zich. “Blijkbaar is de receptioniste vergeten dat u kwam en heeft ze voor haar koffiepauze de voordeur gesloten. Ik zal haar er direct op aanspreken.”
“Och, het maakt niet uit,” wuifde ze zijn verontschuldigingen weg, terwijl ze dacht: ik ben het gewend.
Hij opende een deur voor haar en liet haar voorgaan. Zo had hij de kans haar volledig te bekijken.
Gia bekeek het kantoor vluchtig. Er stond een grote notenhouten vergadertafel met een tiental luxe zetels. Aan de muur hing moderne kunst. Aan de achterzijde van de ruimte stond een groot notenhouten bureau, uiterst links een zitje met vier zetels. Het was een duur ingericht kantoor en omdat ze niet wist waar hij wilde dat ze ging zitten, nam ze wat onzeker plaats aan de vergadertafel en glimlachte. Met die glimlach veranderde haar onzekerheid in zakelijke directheid.
“Sorry! Ik heb een grote hekel aan te laat komen. Ik hoop niet dat dit uw overige plannen verstoort.”
“Nee hoor,” glimlachte Patriek terug, “geen enkel probleem.” Voor u maak ik mijn hele dag vrij, de nacht en mijn bed, maakte hij in zijn hoofd de zin af.
Hij trok de stoute schoenen aan. “Hebt u al geluncht? Er is een plezant restaurant hier juist om de hoek.”
Gia keek hem verbaasd aan, dacht even na, ze was nog steeds een beetje misselijk van de shots Southern Comfort van gisteren. Ze had vandaag alleen maar jus d’orange gedronken; aan eten moest ze nog niet denken. Ze zag hem vragend kijken en antwoordde beleefd: “Nee, dank je, misschien een andere keer.”
“Natuurlijk,” reageerde Patriek vriendelijk, hij begreep haar afwijzing direct en stak van wal. Hij gaf aan dat hij blij was met de overname door Heijmans Enterprises, het bracht zo veel mogelijkheden met zich mee voor het Concertgebouw. Ze bespraken de mogelijkheden, de voorwaarden en de verwachtingen. Gia luisterde aandachtig, gaf haar mening en stelde vragen, die Patriek geduldig beantwoordde. Hij gaf aan dat hij haar inzicht en ideeën zeer op prijs stelde. Ten slotte leidde hij haar kort rond in het Concertgebouw en nam afscheid van haar bij de achterdeur. Gia had geïnteresseerd rondgelopen, maar was meer op zoek geweest naar de mysterieuze man die ze alleen van een afstandje had bekeken, maar helaas had ze hem niet meer gezien. Lichtelijk teleurgesteld liep ze naar haar auto, zuchtend stapte ze in. Het overleg had veel langer geduurd dan verwacht. Na een flesje water uit haar tas te hebben gevist nam ze een paar paracetamol. Vervelende kater! dacht ze. Voortaan hou ik het bij water.
Ze schrok van een donkere, sexy stem: “Ben ik nu te laat om je uit te nodigen voor een kop koffie?”
Doordat ze wederom in het Engels werd aangesproken verwachtte ze dat de roadie die het eerder had geprobeerd nog een poging waagde. Ze draaide snel haar hoofd om en keek in de grijns van haar eerste goddelijke kwijlobject, waar ze net naarstig naar op zoek was geweest. “Eh… nice,” stotterde Gia. O god! Dat bedoelde ik niet, eh… sweet, hot, delicious!
Nee, nee, nee, ze zocht gehaast naar het juiste Engelse woord maar alles wat in haar opkwam had betrekking op hem, niet op zijn uitnodiging. Ze stierf bijna van schaamte. Tot ze uiteindelijk een zacht “Okay” uitbracht.
Hij glimlachte terwijl hij haar zijn arm aanbood en in de richting van het koffiehuis tegenover het Concertgebouw liep.
Hij had niets gemerkt van Gia’s innerlijke gevecht om de juiste woorden, en had niet in de gaten dat ze zo onder de indruk van hem was. Maar wow, wat was ze mooi en gracieus. Nog nooit was hij een vrouw tegengekomen die zijn hart zo op hol had weten te brengen.
“Hi, ik ben Joe! Leuk je te ontmoeten.”
Gia keek hem eens goed aan, nu hij gekleed was in een T-shirt, baseballcap en zonnebril zag ze niet veel van zijn gezicht, maar wat ze zag betoverde haar. Zo’n glimlach had ze nog nooit live gezien. “Gia,” zei ze zacht.
Joe bekeek haar terwijl hij de stoel aanschoof die hij haar had aangeboden. Ze waren in een knus koffiehuis dat redelijk druk was voor dit tijdstip. Voornamelijk jonge mensen die aan een hippe koffiedrank nipten en gezellig aan het kletsen waren. Hij bestelde twee koffie.
“Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n mooie toiletjuffrouw heb gezien. Mijn broer loopt nu om de haverklap naar het toilet in de hoop je tegen te komen!”
Ze lachte hartelijk om zijn leugen. “Ik geloof dat ik ben betrapt.”
“Ach, ik had ook zo gereageerd als Jason op mij afgestapt was met zijn gladde praatjes. Hell! Als ik een vrouw was, was ik hard weggerend!”
Gia grinnikte en begon een geanimeerd gesprek met Joe. Langzaam kreeg ze in de gaten dat verschillende vrouwen in de koffieshop steeds naar hem keken, lachten en zwaaiden. Ze begreep er niets van. Oké, dit was geen date, maar toch, je ging toch niet openlijk flirten met een man die in de aanwezigheid was van een andere vrouw. Maar tot Gia’s irritatie reageerde hij er zelf op. Hij mocht dan insinueren dat zijn broer een player was, hij was misschien nog wel een grotere. Terwijl hij nogmaals naar de dame achter de counter liep om koffie te bestellen schoten er twee jonge vrouwen op hem af, die hem aanspraken. In plaats van ze af te wijzen, lachte hij lief en omhelsde hij beide vrouwen. Gia werd furieus. Oké, dit was geen date, maar anderen dachten misschien van wel. Terwijl hij nog met de vrouwen in gesprek was, pakte ze haar tas en verliet opgefokt de zaak. Hoe kon hij haar dat aandoen? Zo snel als ze kon liep ze naar haar auto en stapte in. Met een druk op de knop gooide ze de kap open en startte de auto. Haar stereo sprong aan, het geluid stond zoals gewoonlijk veel te hard.
Metallica’s ‘Don’t Tread on Me’ schalde uit haar boxen. De beveiliger bij de achteringang van het Concertgebouw keek verrast om bij het horen van de harde metal; dat had hij zeker niet verwacht bij een popje als zij. Net zomin als de manier waarop deze dame van het terrein af scheurde. Hij keek haar verbaasd na.
Uiteindelijke wimpelde Joe de vrouwen af en draaide zich om naar Gia, maar ze was weg. Eerst dacht hij nog dat ze naar het toilet was, maar toen hij zag dat ook haar jas weg was en er een briefje van 10 euro op tafel lag, kreeg hij in de gaten dat ze was vertrokken. Verbaasd keek hij in de richting van het Concertgebouw en hij zag haar wegscheuren.
“Joe! Kom je bij ons zitten?” riep een blozende, jonge vrouw. Joe schudde zijn hoofd en liep terug naar het Concertgebouw, nagestaard door de zuchtende vrouwen. Waarom was ze nu zo opeens vertrokken, wat had hij verkeerd gedaan?

Op de snelweg trapte Gia het gas wat dieper in dan normaal. In haar gedachten spookten de knappe mannen rond. Ze hadden duidelijk iets bij haar losgemaakt. Het was lang geleden dat ze iemand was tegengekomen tot wie ze zich aangetrokken voelde en nu waren het er twee geweest. Jason, die haar had aangesproken, was leuk maar niet zo leuk als Joe. Gia was uit verlegenheid nogal kortaf tegen hem geweest, terwijl hij haar alleen maar aansprak, bedacht ze. Later was ze sprakeloos geweest, toen hij wel heel erg direct was. Ze had hem helemaal niet verwacht, was oprecht verrast geweest toen hij haar op die manier aansprak en had ter verdediging direct haar masker opgetrokken; zichzelf verschuilen achter humor was iets wat ze vaker deed. Bij Joe daarentegen had ze zich heel vertrouwd gevoeld, maar zoals hij haar behandeld had in die koffieshop…
Nou, doei! Ze mocht dan niet het mooiste meisje van de klas zijn, maar zo hoefde ze ook niet behandeld te worden.
Gia keek op de snelheidsmeter: 153 kilometer per uur. Ze liet haar snelheid wat terugzakken, maar was te laat. In haar binnenspiegel zag Gia een motoragent met het bordje VOLGEN voor op zijn stuur. Ze mompelde geërgerd binnensmonds enkele verwensingen en maakte ruimte voor de motoragent. Terwijl deze passeerde keek Gia strak voor zich uit; de ogen van de agent prikten in haar rug.
Damn! dacht ze, hoe hard mag ik hier eigenlijk? Ben ik nog steeds in de 100 kilometerzone?
O jee, dit ging geld kosten, dat was zeker. Gia volgde de politiemotor naar de parkeerplaats van een wegrestaurant. Daar bleek een grote controle gaande. Gia sloot achter in de rij aan. Mogelijk hadden ze haar snelheid dan toch niet gemeten, wie weet kwam ze er gemakkelijk vanaf.
Als ze maar opschieten, dacht ze. Een toiletbezoek was hoognodig.
De controle duurde lang, heel lang. Al meer dan een halfuur stond ze stil en het was overduidelijk dat ze nog lang niet aan de beurt was. Wel waren er verschillende agenten en douanebeambten langsgelopen en die hadden haar vriendelijk gegroet, maar het schoot niet veel op. Ze besloot niet in haar auto te blijven zitten. Als ze rondliep kon ze haar toiletbezoek misschien uitstellen.
Eenmaal uit haar auto verminderde de druk op haar blaas aanzienlijk. Ze kreeg direct in de gaten dat dit duidelijk niet de bedoeling was, want alle beambten keken naar haar om. Gia betwijfelde of ze weer in haar auto moest gaan zitten, maar ze besloot dit niet te doen: de dreiging van haar blaas was te groot. Een van de motoragenten stapte op haar af.
Deze dure schoonheid was het zeker niet gewend te wachten, maar dat zal ze nou toch moeten, bedacht de agent.
“Is er iets aan de hand, mevrouw?” vroeg hij vriendelijk. Probeer je eronderuit te komen door lief te lachen en wat benen te laten zien, wilde hij eigenlijk zeggen. En wat voor benen, er leek geen einde aan te komen. Hij wist wel een manier waarop hij zich wel om wilde laten kopen door deze vrouw. Deze gedachte toverde een grote grijns op zijn gezicht, die voor Gia niet onopgemerkt bleef. Wow, dacht ze. Meneer agent is zonder helm wel heel erg leuk!
“O, sorry,” begon Gia verlegen, verrast door het effect dat deze agent op haar had. De agent keek haar eveneens verrast aan. Wat ging zij proberen, ging ze nu onschuldig spelen?
Gia vervolgde: “Ik begrijp dat het de bedoeling is dat ik netjes in mijn auto wacht, maar ik sta hier al een halfuur!”
Zie je wel, ze probeert eronderuit te komen, net wat ik dacht. “Iedereen moet op zijn beurt wachten,” onderbrak hij haar terwijl hij haar voorkomen in zich opnam.
“Natuurlijk,” knikte Gia. “Dat begrijp ik volkomen, maar ik heb een klein probleem. Is het mogelijk dat ik even naar het toilet ga daar?” vroeg ze beschaamd terwijl ze naar het wegrestaurant wees.
“Ah, sanitaire problemen,” lachte de agent. “Ja, dat is inderdaad een probleem, want daar dit een grote controle is waarop uw auto ook op drugs wordt gecontroleerd, mag ik u niet alleen naar het toilet laten gaan,” zei de agent verontschuldigend.
“O nee! Hoelang gaat dit nog duren?”
“Als ik deze rij zo zie… Inclusief controle nog zeker een halfuur, mevrouw. Mijn excuses.”
“Een halfuur nog?” bracht Gia onthutst uit.
De agent leek haar gezichtsuitdrukking te begrijpen en vroeg beleefd: “Mag ik bij u instappen? Dan begeleid ik u verder!”
“Natuurlijk,” antwoordde Gia en de agent stapte aan de bijrijderskant in. Gia stapte in en startte de auto. De stereo sprong aan en de auto vulde zich met harde rockmuziek. De agent grinnikte toen Gia het volume direct lager zette, onderwijl excuses mompelend. Hij wees haar de weg en zodra Gia wegreed uit de rij, klonk uit de mobilofoon van de agent een oproep. “Waar gaat die sportwagen heen, die heeft in ieder geval veel te hard gereden!”
De agent antwoordde direct: “Weet ik, weet ik, een speciaal geval. Ik neem ‘m nu mee voor controle.”
Gia werd geïnstrueerd om aan het einde van de parkeerplaats te stoppen, tussen de geparkeerde politie- en douaneauto’s in en uit het zicht van iedereen. Nu twijfelde Gia of ze hier wel goed aan gedaan had.
De motoragent stapte uit en zei iets in zijn mobilofoon.
“Nu even wachten op de man met de hond,” zei hij vriendelijk.
Ze knikte begrijpend, hopend dat die man met die hond opschoot. Haar blaas had niet meer zoveel geduld.
“Mooie auto!” begon de agent een vriendelijk babbeltje.
“Dank je,” antwoordde Gia vriendelijk.
“Niet echt een vrouwenauto, wel?” ging de agent verder. Gia keek hem verbaasd aan.
De agent zag haar kijken en vervolgde: “Vrouwen schijnen tegenwoordig in grotere auto’s te willen rijden, zoals MPV’s en SUV’s.”
“Die parkeren zo moeilijk!” lachte Gia.
De agent grinnikte om haar opmerking. Hij had verwacht dat ze zou zeggen dat de auto niet van haar was, maar dat bleef uit. De hondengeleider was inmiddels aangekomen en die liet de hond direct haar auto doorzoeken, terwijl de motoragent haar papieren controleerde.
Nu de agenten bezig waren kon Gia de motoragent eens beter bekijken. Hij zag er leuk uit in die strakke, zwarte leren broek, eind twintig, groter dan zij, minimaal 1 meter 90, zijn gezicht was vriendelijk met een glimlach van rechte witte tanden en hij had sprekende ogen. Geen goddelijke adonis van het Concertgebouw, maar lelijk? Nee, verre van dat. De hondenagent zag haar kijken en Gia keek direct weg, terwijl ze haar kaken voelde kleuren. Ze werd gered door May, die haar weer eens telefonisch lastigviel. De agenten waren nog druk bezig haar auto en papieren te controleren, dus nam ze haar telefoon op.
“Hé May!” groette ze haar.
“Hé Gia! Ben jij nog in Antwerpen?”
“Onderweg naar huis. Waarom vraag je dat?” reageerde Gia verbaasd.
“We gaan vanavond stappen in Antwerpen, dus je kunt daar blijven als je wilt. Ik heb kamers geboekt in het StadHotel Antwerpen en jij gaat mee!”
“O May, vanavond stappen in Antwerpen? Ik heb gisteren nog niet eens verwerkt,” lachte Gia. “Waarom vanavond?”
“Toby is vandaag in de buurt voor een fotoshoot en vliegt morgen terug naar Ibiza. We kunnen toch wel even wat eten en misschien wat drinken. We hebben hem al zo lang niet meer gezien.”
“Leuk,” lachte ze gemaakt. “Ik ken dat even eten en wat drinken van jou en Toby. Dat eindigt altijd in ontbijt,” grinnikte ze nu en vervolgde: “Maar ik heb niets bij me.”
“Dat regel ik wel,” zei May. “Ga jij lekker shoppen vanmiddag. Ik laat Patrick wel bij je inbreken.”
“Nee! Ik kom je vanavond wel ophalen, ik moet echt nog naar het Plaza.”
“Ook goed,” kirde May enthousiast. “Tot vanavond, zeven uur!”
Gia hing op een keek direct naar de agenten om te kijken hoe de controle vorderde. Haar volle blaas begon nu echt pijn te doen. Blijkbaar was haar gesprek duidelijk te verstaan geweest en daar deed meneer de motoragent dan ook niet geheimzinnig over.
“O, wat hoor ik, stappen in Antwerpen vanavond?” lachte hij. Gia keek ervan op dat hij erover begon.
De agent had haar papieren gecontroleerd. En het voordeel van een gecombineerde controle was dat je van alles kon controleren. Hij wist nu dat de auto op haar naam stond, ze niet getrouwd was, misschien zelfs single. Al was dat laatste wel een enorme gok, vond hij zelf. Toch pakte hij al zijn lef bijeen. “Als je mij jou vanavond een drankje aan laat bieden, vergeet ik die snelheid,” zei hij met een grote grijns op zijn gezicht.
Gia keek hem verbaasd aan en dacht: wat nou? Kom ik weg met mijn zeker 30 kilometer per uur te hard! Wow, alleen een drankje? May en Toby zijn erbij. Ze dacht hier zakelijk over na, op de een of andere manier was ze dan altijd een stuk zelfverzekerder.
“Goed,” zei Gia ten slotte. “Ik heb alleen geen idee waar we zullen zijn, dus je belt maar als je in de buurt bent vanavond,” lachte ze oprecht, ervan overtuigd dat hij haar voor de gek hield. “Goed!” zei hij met een brede grijns, terwijl hij haar kaartje uit haar rijbewijshouder viste.
“Dit nummer?”
“Inderdaad!” antwoordde Gia verbaasd. Hij ging dit echt doen, dacht ze. Ze bekeek de agent nogmaals, met hem wilde ze wel een beschuitje eten.
“In dat geval, mevrouw De Leeuw, kunt u nu gaan,” zei hij beleefd terwijl hij haar de autopapieren teruggaf. “Alles is in orde.”
Gia zuchtte, sloot haar auto af, groette de agenten en liep snel naar het wegrestaurant voor een hoognodig toiletbezoek. Ze werd nagestaard door de twee agenten. De hondengeleider keek zijn collega grijnzend aan. “Wat nou, Sergio, heb je nu een date?”
“Schijnbaar!” antwoordde de motoragent met een grote grijns, nog steeds verbaasd dat het hem gelukt was.
“Als ik geweten had dat het zo gemakkelijk ging, had ik het zelf geprobeerd,” lachte de hondengeleider. “Wacht maar tot ze dit op het bureau horen!”

Een halfuurtje later bereikte Gia eindelijk het Plaza EventCenter. Ze groette Stephanie in het voorbijgaan en liep direct naar Peters kantoor om verslag te doen van het overleg met Patriek Aerschot.
Peters kantoordeur stond open en hij wenkte haar direct binnen. “File onderweg?” vroeg hij kort.
“Nee,” antwoordde Gia met een glimlach. “Of je moet die op de parkeerplaats meerekenen.” Peter keek haar niet-begrijpend aan en Gia informeerde hem over de politiecontrole; de uitnodiging van de agent liet ze wijselijk achterwege.
“Dat zal dan een dikke boete worden, die je mooi niet kunt declareren,” grinnikte Peter toen hij haar had aangehoord. Gia rolde met haar ogen om zijn opmerking, maar reageerde er niet op en begon direct verslag te doen van haar overleg. Peter luisterde aandachtig en vroeg toen opeens: “Hoe denk jij over hun werkwijze?”
“Werkwijze?” vroeg Gia verbaasd. “Ik heb geen idee wat hun werkwijze is; hij heeft wel globaal verteld hoe het allemaal reilt en zeilt, maar niet genoeg om iets aan te geven over hun werkwijze.”
Peter keek haar doordringend aan en zei: “Ik heb zojuist met Patriek gesproken en wat betreft de werkwijze van beide bedrijven kunnen wij misschien nog wat van elkaar leren. Daarom wilde ik vragen of jij een paar dagen naar Antwerpen kunt gaan om daar mee te draaien. We hebben nu geen grote events hier, dus qua planning komt het nu het beste uit.”
Gia keek Peter strak aan. “Jij denkt dat ik daar de aangewezen persoon voor ben? Peter, ik werk hier nog niet zo heel lang. Zou het niet slimmer zijn iemand anders te sturen die al langer dit werk verricht en meer ervaring heeft? Ik betwijfel of ik hier de geschiktste persoon voor ben.”
“Gia, jij hebt de afgelopen maanden zoveel geleerd,” schoot Peter direct in de verdediging. “Je hebt op alle afdelingen meegelopen en bent mijn rechterhand. Wie zou ik dan moeten sturen? Mezelf?”
Gia zuchtte. “Misschien…” begon ze voorzichtig.
Peter keek haar doordringend aan, ging rustig achteruit zitten en stak van wal. “Nee Gia, jij bent hier uitermate geschikt voor. Wil je niet? Of is er een reden waarom je niet kunt?”
“Nee,” antwoordde ze eerlijk. “Ik heb geen reden om niet te gaan.”
Peter rechtte zijn rug. “Laat Stephanie een hotel voor je boeken. Dan verwacht ik dat je morgenmiddag om twee uur bij het Concertgebouw Antwerpen begint, voor een weekje maximaal.”
“Oké,” zuchtte Gia terwijl ze zich terug liet zakken in haar stoel. “Ik begrijp dat ik hier niet echt onderuit kan komen, en eerlijk gezegd lijkt het me ook wel interessant om daar eens een paar dagen rond te kijken.” Peter zag Gia omslaan naar haar zakelijke karakter. Hij was nog steeds verbaasd dat ze van zo kwetsbaar en onzeker over kon stappen naar een redelijk harde zakenvrouw. Hij zag haar een notitieblok uit haar tas grissen en ze begon te vragen. “Waar wil je dat ik op let? Wat is jouw plan hierin? Nog een hidden agenda? Zijn er dingen waar ik mijn mond over moet houden?”
Peter keek haar met twinkelende ogen aan en glimlachte. “Ik wist wel dat je de uitdaging aan zou willen gaan. We zouden ook samen naar Antwerpen kunnen gaan, maar ik denk dat ze veel minder op hun gemak zouden zijn als ik erbij was, plus dat er hier nog genoeg werk op mij ligt te wachten.” Ten slotte zakte ook hij weer terug in zijn stoel en voor de tweede keer die dag had Gia een bespreking die weer veel te lang duurde.

Hoofdstuk 3
May wachtte ongeduldig. Gekleed in een elegante witte Gucci-jurk met bijpassende tas en schoenen − haar kennende vast van hetzelfde merk − zag ze er zoals gewoonlijk weer erg goed uit.
“Gia, Toby verwacht ons voor het eten, waar bleef je nou?” vroeg ze ongeduldig.
“Ruzie met mijn föhn,” grapte Gia terwijl ze haar hoofd schudde en haar donkere haren in krullen over haar schouders golfden.
“Ach muts! Jij ziet er altijd uit alsof je zojuist uit een glossy bent gestapt,” zei May geïrriteerd en ze vervolgde: “Nou, stap uit, laat zien wat je aanhebt!”
Gia stapte uit. Ze droeg een zwarte kanten wikkeljurk van D&G en een paar zwarte levensgevaarlijke hoge hakken.
“Zie je wel!” siste May gespeeld jaloers. “Iemand die jou in dat jurkje ziet gaat ervan uit dat het voor jou is ontworpen. Je ziet er weer uit als een femme fatale.”
“Tuurlijk!” zei Gia ontwijkend. “Daarom heb ik ook de hele wereld achter me aan lopen. NOT!”
May schudde haar hoofd terwijl ze haar beste vriendin verbaasd aankeek. “Jij hebt echt geen idee!” zei ze beslist.
“May, je hebt me al vaker proberen te overtuigen van je gelijk, het is je nog nooit gelukt. Kom, stap in, Toby zit te wachten.”
May stapte in. “Heb je me ooit op zien geven?” vroeg ze schaterend.
Anderhalf uur later bereikten ze het StadHotel Antwerpen, waar Toby in de foyer op hen wachtte.
“May! Gia! Wat leuk jullie weer te zien. O god, wat is dat lang geleden.”
Gia en May bekeken Toby van top tot teen. Het was echt heel jammer dat deze man niet op vrouwen viel. Met blond haar dat warrig om zijn stoere gezicht viel, gekleed in een strak zwart overhemd en een nauw zittende witte pantalon. Kortom, met kleding die zijn gespierde lichaam echt eer aandeed, zag hij er heerlijk uit.
“O, wat zie je er weer lekker uit, schat,” zei May tegen hem, terwijl ze haar armen om hem heen wikkelde en hem misschien iets te vriendschappelijk knuffelde. Lachend knuffelde hij May terug en kuste haar ter begroeting op de mond.
Gia was daarna aan de beurt. “En Gia, nog steeds vrijgezellig?” vroeg hij nadat hij Gia losliet.
“Natuurlijk!” antwoordde May toen Gia stil bleef. “Die meid is zo blind als wat, die ziet nog geen man, al bind je haar eraan vast!” Toby en May schaterden.
“Ja ja, dat weet ik nou wel,” bitste Gia. “Kunnen we inchecken? Ik wil gaan eten.” Gia liep naar de incheckbalie, gevolgd door een giebelende May en Toby.
“O, o, the woman needs food,” giechelde May naar Toby, doelend op Gia’s snibbige reactie.
De vrouw achter de balie knikte kort naar Gia; ze leek wat chagrijnig. De manier waarop ze naar haar keek zorgde ervoor dat Gia helemaal geen zin had om vriendelijk te doen en ze zei zakelijk: “Gia de Leeuw. Er is voor mij een kamer gereserveerd.”
De vrouw keek in de computer en bevestigde de reservering. “Uw creditcard voor de financiële afhandeling?” zei ze kortaf terwijl ze verveeld haar hand naar Gia uitstak. Meer dan lichtelijk geïrriteerd vanwege haar onvriendelijke houding nam Gia haar zwarte creditcard uit haar beurs en legde hem in de uitgestoken hand van dat vreselijke mens.
Toen ze de kaart voelde knikte ze een keer en ging verder met haar handelingen; pas toen ze het nummer in moest voeren keek ze naar de kaart. Ze hield direct stil, ze had nog niet zo vaak een American Express Centurion Card gezien, maar zodra die voorbijkwam gingen alle bellen rinkelen. Ze drukte op een knop en haar baas kwam snel uit een kantoor achter de balie gelopen.
“Goedenavond!” groette hij en keek de receptioniste vragend aan. Zij wees voorzichtig op de kaart. Deze manager reageerde direct, keek snel een keer op het computerscherm en gaf een smile van oor tot oor. “Mevrouw De Leeuw!” groette hij haar vriendelijk. “Even kijken wat uw kamernummer is,” zei hij vriendelijk terwijl hij dit in de computer nakeek.
De chagrijnige dame richtte zich nu op May, maar die meldde duidelijk: “Ik verblijf op de kamer van meneer De Troubeye, mijn naam is May Klein”, waarna ze haar paspoort overhandigde.
Gia keek verbaasd op. “Waarom verblijf je niet op mijn kamer?”
May en Toby wisselden een duistere blik met elkaar.
“O god, jullie gaan duidelijk op jacht,” zuchtte ze, haar hoofd schuddend.
“Juist!” lachten haar vrienden. “Het wordt eens tijd dat je een leuke man aan de haak slaat, dame,” zei Toby.
Gia reageerde niet en nadat ze haar creditcard van de manager had aangenomen liep ze achter hem aan naar haar kamer, waar ze haar koffer op bed gooide, haar voorkomen even checkte in de spiegel en direct weer naar beneden ging om te dineren. Toby had ondertussen een taxi geregeld om in het centrum wat te gaan eten.

May en Toby liepen hand in hand een klein, gezellig restaurant binnen.
“Is dat jullie act voor vanavond?” lachte Gia. “Doen alsof jullie een stel zijn?”
May grinnikte. “Hé, dat is een goed idee, dan laten we je gewoon alleen. Dan moet je wel met anderen praten.”
De kelner ging hen voor naar een tafel. Galant schoof Toby de stoelen voor beide dames aan en nam plaats. Binnen een uur was de eerste fles wijn soldaat gemaakt, Gia werd er wat losser van. Toby en May hadden dit duidelijk niet nodig. Zij waren normaal al los genoeg. Tijdens het etentje vertelde Gia May en Toby over de knappe mannen bij het Concertgebouw, maar onthield hun de munitie van haar afgang bij het koffiehuis. Dat zou ze anders nog lang aan moeten horen.
Toby en May keken haar verbaasd aan. “Vertelde je nou dat je maar liefst twee mannen leuk vond?” lachte Toby en terwijl hij zijn handen in de lucht gooide sneerde hij lachend: “Halleluja, ze ontdooit!”
Gia grinnikte terwijl ze hem bekogelde met een stuk brood. Het was inderdaad lang geleden dat zij het over een man had gehad. Toby en May spraken altijd over mannen, ondanks Mays gelukkig gehuwde staat. Hun gesprekken gingen over wie nu echt het mooiste kontje had; de meningen liepen hierover zeer uiteen. Ook spraken ze over welke man Toby nu weer versierd had en dan waren er de lange gesprekken over Mays glazenwasser. Daar waren Toby en May het voor de verandering wel over eens, maar deze man was gewoon een favoriet onderwerp. Dat was de reden dat May hem vaak in de zomer liet komen als Toby er ook was. Niets was beter dan met een fles rosé in de tuin kijken naar de knappe glazenwasser van May, aldus Toby en May.
Gia rekende net het eten af toen haar telefoon ging. NUMMER ONBEKEND, gaf haar telefoon aan. Met een kort “Gia de Leeuw” beantwoordde ze haar telefoon, in zichzelf hopend dat het niets zakelijks was, want ze was nu niet echt meer in staat correct zakelijk over te komen. “Goedenavond, mevrouw De Leeuw,” hoorde ze een vreemde mannenstem met een duidelijk Belgische tongval. “Ik geloof dat ik u een drankje beloofd heb.”
“O, ja natuurlijk,” zei Gia opgelucht. “Dat geloof ik ook!” vervolgde ze met een grote glimlach op haar gezicht. Juist! Die wijn hakte erin vanavond. Toby en May staarden haar aan.
“Waar kan ik je treffen?” vroeg de man.
“O, eh… geen idee. Wacht even!” Ze keek Toby en May aan. “Waar gaan we heen?”
“Laten we bij grand café Status beginnen. Dan zien we daarna wel verder,” antwoordde Toby. May knikte.
“We beginnen in grand café Status,” zei Gia vrolijk.
“Oké,” sprak de agent zelfverzekerd. “Ik zal er zijn, tot zo!”
Gia hing op en werd aangestaard door haar vrienden. “Was dat knappe man nummer één of zijn broer?” vroeg May verbaasd.
“Nee,” zei Gia, “dat was meneer de motoragent!”
“Wat?” riepen May en Toby verrast in koor. “Heb jij vanavond een date met een motoragent?”
“O, uniform, mmm,” zuchtte Toby terwijl hij speels over zijn lichaam streelde en zijn lippen likte.
Gia grinnikte om zijn platvloerse on-Tobygedrag terwijl ze vertelde over de verkeerscontrole, haar snelheidsovertreding van minimaal 30 kilometer per uur en zijn aanbod om de boete te laten varen als zij een drankje met hem zou drinken.
“Een drankje,” lachte May sarcastisch. “Die wil veel meer dan een drankje!” Gia wimpelde haar opmerking af terwijl ze in de taxi stapte die Toby ondertussen had aangehouden. “Zou je hem herkennen?” vroeg May aan Gia toen ze op weg waren naar het grand café. “Je bent normaal niet zo goed met gezichten.”
“Misschien,” grinnikte Gia. “Als hij zijn motorpak aanheeft.”

Eenmaal bij het café aangekomen liep May naar binnen, gevolgd door Gia en Toby. De laatste had beschermend zijn arm om Gia’s middel geslagen. Hij was niet alleen een knappe man om te zien, maar hij was ook goedgebouwd en straalde kracht, energie en bovenal dominantie uit. Hij was overduidelijk een man waar je niet mee kon sollen, Gia’s trouwe bodyguard.
De motoragent stond voor in de bar op haar te wachten. Niet gekleed in zijn motorpak maar in een spijkerbroek en een strakke G-Star-longsleeve, die zijn gespierde bouw verraadde. Hij keek enigszins teleurgesteld toen ze met een knappe man aan haar zij binnenkwam. Maar zo’n vrouw kon natuurlijk niet alleen zijn. Hij stapte direct op haar af. “Dag mevrouw De Leeuw,” groette hij haar.
“Gia!” verbeterde ze hem.
“Hoi Gia!” lachte hij nu.
“Hi… eh… agent. Sorry, maar ik heb eigenlijk geen idee hoe je heet,” zei Gia.
“Sergio Vandenbroecke, aangenaam,” lachte hij.
“O, hi Sergio, ik zal je even voorstellen aan mijn vrienden. Dit zijn May en Toby.”
Sergio keek een keer naar Toby. Dat was een knappe man, het was vast haar vriend.
Gia zag hem kijken. “Hij zou het leuk vinden als je op mannen valt,” zei ze zacht.
“Wat? Ik eh… Hij… o… o!” stotterde Sergio. Hij keek haar aan en zei met een enorme glimlach: “Ik vind het geloof ik wel leuk dat hij op mannen valt.” Gia keek hem niet helemaal begrijpend aan, waarop hij vervolgde: “Dan weet ik zeker dat hij jouw man niet is.”
“O ja. Ha ha!” lachte Gia gemaakt.
Zou hij daarmee nou bedoelen dat hij me leuk vindt? dacht ze onzeker. Of begreep ze zijn opmerking niet? Terwijl Toby zich voorstelde aan Sergio keek Gia de zaak rond. Ze trokken nogal veel bekijks, lachte ze in zichzelf. Een gezelschap van vier personen waarvan er drie er enorm goed uitzagen, logisch dat ze aandacht trokken. Het was leuk geweest als ze ook eens zo naar haar keken, dacht ze nu bijna somber. Niemand keek ooit zo naar haar. Natuurlijk keken er wel mannen naar haar, ze was niet echt lelijk. Maar die keken alleen naar haar met begeerte, wilden alleen seks, niets meer. Dat was haar helaas maar al te vroeg heel goed duidelijk gemaakt.
Toen ze zich weer naar Sergio toe draaide, stelde May zich net voor aan hem. Hij lachte om een opmerking van haar en Gia bedacht direct dat hij May wel leuk moest vinden. Toby zette op de bartafel naast haar een champagnekoeler neer met een fles Moët & Chandon erin. Hij had er een handje van direct drank te kunnen regelen. Zelfs als het heel druk was aan de bar, kreeg hij bijna altijd direct wat hij wilde hebben, één knipoog was meestal genoeg. Hij bood Gia en Sergio beiden een glas aan. Sergio keek haar aan. “Heb jij niet al te veel gedronken om nog naar huis te kunnen rijden?”
“Absoluut, meneer agent!” lachte ze oprecht. “Maar ik ga niet meer rijden. We blijven vannacht in Antwerpen. Te hard rijden, oké. Maar dronken achter het stuur, nee, dat nooit!”
Sergio ontspande zich. Hij bedacht dat hij wel een plek wist waar zij kon overnachten, maar besloot dat het niet wijs was om haar nu al zijn bed aan te bieden.
Gia tikte zacht met haar glas tegen het zijne. “Cin, cin!” zei ze terwijl ze lief glimlachte. “Proost!” glimlachte hij terug en hij zag haar volle lippen zacht tegen het glas aan drukken terwijl ze een klein slokje nam. Sergio blies snel de lucht uit zijn longen terwijl hij het volle glas direct achterover gooide. Damn, wat kreeg hij het warm van haar!
Zoals gewoonlijk stonden de dames niet lang stil. Waren ze in het begin nog een beetje op hun plek aan het dansen, binnen de kortste keren stonden de dames te swingen op de dansvloer. Toen de muziek wat langzamer ging liep Toby op May af, pakte haar hand vast en vroeg haar ten dans; zonder op antwoord te wachten trok hij haar tegen zijn lekkere lichaam. Dit resulteerde in enkele jaloerse blikken van de omringende dames en een enkele heer. May giechelde. Terwijl Gia direct de opzet van haar vrienden begreep, twijfelde Sergio even, maar stapte toen toch op Gia af en vroeg haar beleefd ten dans. Toby en May waren bijna lichamelijk samengevoegd, zo klef als die twee samen aan het dansen waren. Gia grinnikte om het gedrag van haar vrienden toen ze op Sergio afstapte en zijn aanbod aannam.
Langzaam op de muziek bewegend vroeg Sergio: “In je auto draai je heel andere muziek, is het niet?”
“Klopt!” lachte Gia. “Maar dit kan ik ook wel aanhoren. Liever hoor ik wat hardere rock. Maar dat draaien ze bijna nergens en het danst ook zo moeilijk.”
Eenmaal uit gedanst liet hij haar hand niet los, maar begeleidde haar naar Toby en May, die ook weer terug waren bij de bartafel. Galant reikte hij haar haar glas aan, dat zij lieflijk aanpakte. Ze spraken geamuseerd over hun werk en interesses. Sergio bleek een gezellige, open persoon met veel humor. Gia wist niet of het aan de hoeveelheid alcohol lag, maar ze begon hem leuk te vinden. Het viel Sergio op dat Gia steeds omhoog moest kijken om hem aan te kijken vanwege zijn lengte. Hij keek even om zich heen en pakte een barkruk. Met zijn andere hand pakte hij Gia’s hand en leidde haar een stukje naar achter zodat hij kon gaan zitten. Hij ging zoals de meeste mannen wijdbeens op de barkruk zitten. Nu kon zij hem recht in de ogen kijken. Omdat hij haar hand nog steeds vasthad trok hij haar iets dichter naar zich toe.
“Doe je dat vaker?” vroeg May opeens aan de knappe agent.
“Waar doel je op?” Sergio keek niet-begrijpend en was verbaasd dat hij helemaal niet in de gaten had gehad dat een mooie vrouw als zij erbij was komen staan.
“Vrouwen chanteren zodat ze met je uitgaan,” vulde Gia, die goed in de gaten had waar May op uit was, plagend aan.
Sergio grijnsde van oor tot oor, richtte zich tot Gia en zei: “Ik had je weg kunnen laten rijden met een boete op zak. Maar dan was je waarschijnlijk kwaad op mij geweest en had ik je nooit meer gezien!”
“Hm, waarschijnlijk wel,” antwoordde Gia serieus, waarna ze op dezelfde koele toon vervolgde: “Je ontwijkt mijn vraag, dat betekent dus dat je het vaker doet! Vaak?”
“Nee, nee!” riep Sergio uit. “Je begrijpt me verkeerd. Natuurlijk doe ik dat niet vaker! Hoe kom je daar nu bij?”
May en Gia keken elkaar aan en proestten het uit.
“Laat je niet zo door die dames voor de gek houden,” lachte Toby, die de verbijsterde agent broederlijk op zijn schouder klopte. Sergio keek verbaasd naar Gia, die nog steeds een beetje na grinnikte.
“Jij…!” begon hij terwijl hij haar bij haar middel pakte en dicht naar zich toe trok. Ze stond nu tussen zijn benen. Hij keek recht in haar groene ogen, nog waterig van het lachen. En even wist hij niet meer wat hij van plan was, maar toen zij geen aanstalten maakte om uit zijn greep te ontsnappen kreeg hij een heel andere ingeving. Voor hij echter kon handelen bemerkte hij een persoon die naar zijn mening veel te dicht bij hen stond.
“Hé Sergio!” hoorden ze een donkere stem zeggen. “Wie is je vriendinnetje?” Beiden draaiden zich direct om en Gia zag Sergio’s gezicht verstrakken. De aanblik van deze man zorgde ervoor dat zij zich ook niet op haar gemak voelde. Hij was een heel stuk groter dan zij en zo breed als een deur. De arrogante kop op zijn schouders zorgde ervoor dat hij het type was waar je ‘s avonds een paar straten voor omloopt. Sergio stond direct op van de barkruk en leek ook niet echt op zijn gemak te zijn.
“Mitchel,” reageerde hij nors. “Wat wil je?”
“Van jou niets!” antwoordde Mitchel geamuseerd. “Ik wil deze mooie dames iets te drinken aanbieden.” De arrogante kwal draaide zich om naar Gia en May en vroeg, in een halfslachtige poging charmant te zijn: “Wat willen jullie te drinken? Schatjes!”
“Niets!” zei Gia afwijzend.
“Maar liefje,” zei hij sluw, “je denkt toch niet dat deze arme agent je altijd deze dure champagne kan geven!” Hij haalde de halflege fles uit de koeler en nam er een grote slok uit. “Als luxe is wat je zoekt, dan kun je beter met mij meegaan!”
Sergio keek kwaad naar Mitchel. Wat zou hij hem graag op zijn bek slaan. Maar dat zou te veel problemen geven. Buiten het feit dat Mitchel deze tent zo ongeveer bezat en hij Gia en May absoluut niet in gevaar wilde brengen, zou ook zijn baas het niet leuk vinden als hij een kroeggevecht begon. Zolang Mitchel niets verkeerd deed, moest Sergio zich dus gedeisd houden. Mitchel bekeek Gia van top tot teen. Gekleed in haar kanten D&G-jurkje en Prada-schoenen zag ze er duur uit. Hij gaf haar een kaartje en zei: “Bel me! Zodra je dit arme agentje hebt afgeschud.”
Hij keek een keer vals naar Sergio, die zich ervan bewust was dat hij niets tegen de denigrerende pesterijen kon doen.
Gia gooide het kaartje in de wijnkoeler en draaide zich zonder iets te zeggen om. Toby zag de problemen aankomen en riep: “Volgende kroeg!”, waarbij hij Gia en May bij de arm nam en naar buiten begeleidde. Tot Sergio’s grote verbazing trok Gia hem aan zijn arm mee naar buiten.
Voor het café stond een limousine.
“Neem jij ook mensen mee?” vroeg Toby aan de chauffeur.
“Als je betaalt,” reageerde deze direct.
“Oké, instappen!” lachte Toby.
Sergio keek een beetje vreemd maar stapte toch na May en Gia in.
“Waar gaan we heen?” vroeg Gia toen de limousine begon te rijden.
“Geen idee, wel naar een tent met een beetje klasse!” zei May. “Dit was niks, met die engerd. Wie was dat?”
“Lokale crimineel,” antwoordde Sergio rustig. Hij had moeite zijn irritatie te onderdrukken. “Maar zolang hij niets verkeerd doet kan ik weinig tegen hem uitrichten zonder mijn baan te riskeren. En dat weet hij donders goed,” vervolgde hij, waarbij hij zijn irritatie niet meer kon verbloemen. “Hij wilde duidelijk stoer doen!”
“Nou, er doet niemand stoer met mijn Gia!” snauwde Toby geïrriteerd. “Waar gaan we heen? Sergio, noem eens iets waar het gezellig is.”
“En we kunnen dansen,” vulde May aan.
“Oké, eh… even denken, we kunnen naar Stars, een discotheek net buiten het centrum,” zei Sergio snel. “Dat schijnt nu een redelijk hippe tent te zijn.”
“Oké, gaan we daar heen!” besliste May. Binnen vijftien minuten bereikten ze Stars, een nachtclub. Toby stopte de chauffeur naast een vette knipoog met veelzeggende blik een flinke fooi toe, die de chauffeur gretig incasseerde.
Er stond een redelijke rij mensen te wachten bij de entree, maar de aankomst met de limousine zorgde ervoor dat ze direct door konden lopen.
“Ik heb je nog steeds geen drankje aangeboden,” zei Sergio zachtjes terwijl hij met Gia aan de arm naar binnen liep. “Straks moet ik toch nog die boete uitschrijven.”
Gia lachte. “De avond is nog jong, je krijgt je kans nog wel. Of het moet zo zijn dat je snel weg wilt.”
“Nee… nee… Ik hoef nergens heen!” antwoordde hij direct.
Gia en May zochten direct de dansvloer op terwijl Toby en Sergio voor wat te drinken zorgden.
“Je vindt haar leuk!” zei Toby. Het was geen vraag, hij sprak zijn visie hardop uit. “Verlies je hart niet,” ging hij verder zonder op antwoord te wachten. “Ze is een tof wijf, maar wordt niet verliefd. In al die jaren dat ik haar ken heb ik dat nog niet zien gebeuren. Wees blij met de aandacht die je krijgt, maar verwacht niet te veel!” waarschuwde hij hem.
“Oké,” zei Sergio beduusd, “maar ik hoop dat je ongelijk hebt.”
“Ik ook,” zei Toby zacht voor zich uit. “Ik ook.”
“Ze is ook te goed om waar te zijn,” zuchtte Sergio.
“Klopt!” zei Toby en hij tikte met zijn glas tegen dat van Sergio.
Gia en May bleven dansen en Toby en Sergio voegden zich bij hen; het was zeker gezellig. Sergio bleek een gezellige prater te zijn en tussen het dansen door vertelde hij Gia geanimeerd over zijn werk en zijn hobby’s, waarbij zijn grootste hobby natuurlijk motorrijden was. Ook bleek hij het goed te kunnen vinden met May en Toby. Wat voor Gia zeker belangrijk was, was dat hij niet homofoob was, ook niet toen Toby in een dronken bui broederlijk zijn arm om Sergio heen sloeg. ×