Fragment

Iedereen kent de risico’s van drugs. Van drank en sigaretten. Maar niet van verliefdheid, de mythische emotie die door Hollywood zo hard is doorgeteeld dat je er meer dan alleen buikpijn van krijgt. Laat je niets wijsmaken: verliefdheid is een geestesziekte. Een fout in de evolutie die over 50 jaar door genetici hersteld zal worden. Voor mij is dat te laat.
Twee jaar geleden werd ik voor het eerst verliefd. Echt verliefd. Op die bewuste vrijdagmiddag liep ik de collegezaal in om het vak Inleiding tot de Psychologie bij te wonen. Ik daalde een paar treden af, sloeg een rij in en probeerde vier uitklapbare stoeltjes, voordat ik er eentje vond die niet doorzakte. Op het tafelblad dat ik uit de houder trok, stonden enkele droedels en een 06-nummer waaronder ‘pijpslet’ geschreven stond. Ik legde er mijn reader op en vouwde hem open. Al bladerend viel het me op dat de reader alleen maar wetenschappelijke artikelen van één auteur bevatte: de hoogleraar die het vak gaf.
Aan het toenemende rumoer merkte ik dat er steeds meer studenten binnen kwamen. Ze verspreidden zich over de lege stoeltjes als Tetris-blokjes. Mijn blik bleef hangen bij een blondine die met kaarsrechte rug de trap afdaalde. Haar kin stond iets boven de loodlijn, zodat haar golvende haren netjes op haar smalle schouders lagen. Om haar ranke bovenlichaam zat een rimpelloos rood hemdje gespannen. De studente droeg een zwarte broek die met enige moeite haar stevige benen en ronde billen omsloot. Ze hield even haar pas in, als een actrice die extra lang van het klaterende applaus wil genieten, voordat ze een Oscar in ontvangst neemt.
‘Op die kont zou ik ook wel leeg willen lopen!' ×