Fragment
PELGRIMEREN EN DE PANDEMIE
Voorjaar 2020 – Putte
Het zal een jaar of zeven geleden zijn, dat mijn vrouw Johanna en ik samen in Duitsland de Eifelsteig bewandelden, een tocht van enkele weken van Aken naar Trier dwars door het heuvellandschap van de Eifel. Een sportieve uitdaging was dat, en tevens een toeristisch interessante wandelroute. Onderweg kwamen we een paar keer een alleen lopende jonge Duitse vrouw tegen. Op een terras raakten we met haar aan de praat over het lopen van lange afstanden. We kregen het over de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella, die Johanna en ik ieder apart hadden gelopen in 2006 en 2007. Zij kende de ‘Jakobsweg’ ook, maar voor pelgrimeren hoef je niet zo ver van huis, vond ze. “Ook op de paden van de Eifelsteig geniet ik als ‘Pilger’ van spiritualiteit en denk ik al wandelend na over de grote en kleine vragen van het leven.”, zo zette ze ons aan het denken.
In de jaren daarna hebben we officiële pelgrimswegen belopen naar bedevaartsoorden als Rome en Nidaros (het Noorse Trondheim).
Ook Grande Randonnées, lange-afstand-routes die de Lage Landen en Frankrijk doorkruisen, geven inspiratie. Ieder jaar hebben we zo een of meer reisdoelen. Telkens word je je meer bewust van de verandering in lichaam en geest als je, dag in dag uit wandelend, telkens na ongeveer anderhalf uur in een flow terechtkomt en geniet van de omgeving en van inzichten en mijmeringen die bij je bovenkomen. Zo verkennen Johanna en ik samen sinds 2008 de wereld al pelgrimerend, niet alleen Europa maar ook verre continenten.
Totdat de wereld in maart 2020 door het coronavirus wordt overvallen. We zijn juist in Nieuw-Zeeland bezig aan een wandelvakantie als ons de beelden bereiken van volle ziekenhuizen in het Chinese Wuhan en het Italiaanse Bergamo, en ook het vaderlandse nieuws ons doet schrikken. Nederland gaat in lockdown, zij het in een “intelligente”, aldus onze minister-president. Een vervolgtrip naar Australië gaat niet door.
In plaats daarvan vliegen we hals over kop naar huis om te voorkomen dat we vast komen te zitten in een hotel in Nieuw-Zeeland.
Covid-19 raast over de wereld met vreselijke gevolgen. Honderdduizenden doden. Besmettingsgevaar. De scholen moeten sluiten. Bewoners van verpleeghuizen mogen geen bezoek meer ontvangen. Sociaal isolement. Zorgen over de economie. Verplegend personeel, overbelast, verricht heldendaden. Kortom, een echte pandemie. Om een idee te krijgen van wat het betekent lees ik een boek uit 2018 over de geschiedenis van de Spaanse Griep van 1918. Het boek eindigt met de waarschuwing dat een pandemie ieder ogenblik weer kan opduiken…
Voor pelgrimeren of andere vormen van wandelen over lange afstanden lijkt tijdens de pandemie geen plaats te zijn. Ondanks geleidelijke versoepeling, in de maanden mei en juni, van de beperkende maatregelen worden buitenlandse vakanties afgeraden tijdens de persconferenties van premier Mark Rutte en minister Hugo de Jonge. Nog daargelaten de vraag of andere landen hun grenzen zouden openstellen voor toeristen. Pelgrimeren naar Rome, Santiago de Compostella of andere verre oorden? Vergeet het maar!
Toch zijn we de uitdaging aangegaan. Pelgrimeren betekent immers omgaan met beperkingen. Meestal zijn dat fysieke ongemakken die je overkomen, nu zijn het vooral de beperkingen die verband houden met de pandemie. Op haar beurt blijkt de pandemie ons onderweg stof tot nadenken te hebben gegeven over ons leven en over onze toekomst.
We wensen je veel leesplezier en inspiratie met het verslag van wat wij al pelgrimerend tussen lockdowns in 2020 tegenkwamen!
×