Fragment

De verhuizing van Maleisië naar Thailand vond Laura een hele onderneming. Hoezeer Mr. Bond, hun bureaumanager haar ook typeerde als impulsief: in feite was ze erg honkvast.
‘Waarom ga je morgen niet mee naar de borrel van de Hollandse Business Club?’ vroeg Loret, ‘dan leer je gelijk wat mensen kennen en wie weet, heeft iemand een tip voor een condo: al die expats vliegen immers in en uit.’
‘Oh ja, strak plan, doe ik! Is er nog een dress code ofzo? Wat moet ik aan?’
‘Nou, je gewone Valentino evening dress? Met die gouden tiara?’ grapte Loret. ‘Nee joh, heel gewoon hoor, de mensen komen van hun werk en zo, het zijn Hollanders! Dus verkeerde jeans, foute schoenen, te ruim zittende overhemden!’

Samen liepen ze uit kantoor naar het met grote nipa palmen en frangipanes overschaduwde terras van het gezellige ‘Det Five’ café-restaurant, in Soi 8 bij het Nana skytrain station in de Sukhumvit buurt, waar veel expats woonden. De vaste stek van de club, informeel en – uiteraard – Heineken bier op de tap. Het lag handig tussen hun kantoor op de Wireless Road en het Rembrandt in Soi 18, Laura had in de buurt al een paar condo’s bezocht, maar nog niets naar haar smaak gevonden.
Ze mengden zich tussen de sigaren rokende en bier drinkende mannen – tweehonderd leden, en wel vijf vrouwen, en vielen dus nogal op. “Hé Loret, ik wist niet dat je een tweelingzus had, waar heb je die verborgen gehouden?” Het was Gerard, de manager van de twee Thaise Amari hotels in Bangkok, die hen aanklampte. Laura verstond voldoende Nederlands, ze kende het type wel; gemaakt joviaal, altijd flauwe standaard grappen.
Loret werd door twee lui van ABN Amro Bank aangesproken en kreeg gelijk al een glas bier in de hand, nog voor ze de kans kreeg Laura uit de greep van Gerard te redden. Nou ja, die vermaakte zich wel, en ze babbelde en schuifelde verder rond in de drukke en warme ruimte rond de bar. Gelukkig wist vrijwel niemand van het drama met Tuyette, ze had nu even geen behoefte daarover te praten.
‘Dus je zoekt een condo!’ zei Gerard tegen Laura, ‘Wat een toeval! Ik verhuis volgende maand naar Phuket, naar het nieuwe Amari daar, en mijn appartement op de Silom Road is vast wat voor jou! Kom anders morgen even langs, ik ben in de middag thuis.’ Ze wisselden kaartjes en Laura zag iemand lopen die ze ergens van kende… ah ja, ze had hem gezien bij Jones Lang Wootton, de makelaar. Dat die Hollander was… ze sprak hem aan, hij was ook verrast haar hier tegen te komen.
‘Mijn collega vertelde al over u, hij doet alles ten noorden van de Sukhumvit, ik aan de Silom kant. Nee, ik heb geen opties voor u, maar er komt wel wat, genoeg beweging op de markt hier! Ook een biertje?’ Ze deed mee.
Terwijl hij zich richting bar wurmde werd ze aangesproken door een wat oudere heer, keurig in een donkergrijs maatpak. ‘Een nieuw gezicht in ons midden! U bent…?’
Ze begreep hem eerst niet, dacht dat hij de zin moest afmaken. Hij zag de verwarring in haar ogen en begon opnieuw, in het Engels. Hij was voorzitter van de club, en verwelkomde nieuwkomers graag persoonlijk. Of ze familie was van Miss Valencchio? Twee misverstanden, nou – een goed begin! Of hij zich mocht revancheren met een biertje? Maar daar kwam de makelaar al weer aan… ‘Straks graag, ik spreek u vast nog!’
‘Nou proost! Tja, de Sukhumvit buurt, en Silom: daar zoekt u iets toch? Kopen kan niet als farang, je gaat een long term lease contract aan voor dertig jaar. Dat is op zich verhandelbaar en komt in de praktijk op hetzelfde neer als kopen.’
Dat klopte niet, wist ze van Loret, en van zijn collega bij Jones Lang Wootton die ze een zoekopdracht had gegeven.
‘Bangkok is een fántástische stad om te wonen, weet u. Je hebt hier alles, Azië en Europa, best of both worlds.’ Zonder even te vragen ging hij ervan uit dat ze kakelvers uit Italië kwam.
Zo’n snotjochie, met dat typische mannengedrag, dacht ze. ‘Ik ken Bangkok al een paar jaar, via Loretta Valencchio, mijn zakenpartner. Ons kantoor zit hier om de hoek. Inderdaad, de stad heeft qua dynamiek meer te bieden dan het islamitische Kuala Lumpur. Daar woon ik nu zo’n zeven jaar. En u, kent u Rome?’ Ze gaf hem geen ruimte voor een antwoord. ‘Geen stad is daarmee te vergelijken, ovviamiente! Nella città eterna! De eeuwige stad. Ik heb er een mooi appartement, bij de Trevi fontein. Ik zou niet zonder de Romeinse lucht kunnen, ga er elke maand even heen! Maar mijn palazzo aan de Cinque Terre is ook fijn, voor zo af en toe een weekendje uitrusten.’
De snotaap bleef verbluft achter, tot haar genoegen. Ze werd door Loret op de schouder getikt en voorgesteld aan een jonge vrouw met een lichtbruin kort kapsel, indringende blauwe ogen en een iets te kleine wipneus, in een vrolijke bloemetjesjurk, die hier heel goed uitkwam.
‘Dit is Maria, zij zit in de bagger, haha, en Maria: dit is Laura, die zit in de apennootjes. Ik haal een paar biertjes, okay? Jee, wat is het hier snikheet met al die mensen!’
‘Hi! Ja, Loret heeft me over je verteld, jullie zijn business partners toch? Wat leuk je te ontmoeten! Deed jij vroeger niet iets met IVECO?’
‘Inderdaad, de marketing. Ken je het bedrijf?’
‘Zeker! Mijn ex-man was, of is, daar manager in Japan, Tokyo was onze standplaats. Hij had al snel een geisha en op de weg terug naar patria ben ik hier, zeg maar, gestrand.’
‘In de bagger? Ik spreek niet zo heel goed Nederlands, wat bedoelde Loretta?’
‘Oh joh, sorry, shall we continue in English? My Italian is a bit rusty.’
‘Nee, hoeft niet, zo leer ik het Hollands beter, dank je!’
‘All right! Ik werk bij Boskalis, daar doe ik de juridische kant, de contracten voor de projecten in de regio, misschien ken je ons bedrijf? Opspuiten van zand en bagger voor landaanwinning, of vaargeulen uitdiepen. Dat doen we nu hier bij Bangkok.’
‘Wat apart! Geen vrouwenberoep! Ja, dat zeiden ze ook altijd tegen mij, bij die bus & truck divisie. Ik sleepte de ene na de andere order binnen!’
‘Bij ons ook zo. Mijn nieuwe assistente Yvon, ook Hollands, en ik zijn de enige vrouwen hier in Zuidoost-Azië. We krijgen alle aandacht! Die kerels vinden dat interessant en ze gunnen ons gewoon een succesje. Zo simpel hè, die mannen!’
Loret kwam eraan, gevolgd door een Thais meisje met een blad vol bier. ‘Zo, aanpakken! Ja zeg, ik ga me niet elke keer tussen die plakkende overhemden bij de bar laten squeezen. Dat zouden ze wel willen!’ Ze deelde er nog een paar uit en zette een paar glazen op het tafeltje naast hen, in de schaduw. ‘Maria, is dat die Yvonne van Akzo? Komt ze nog hier langs denk je?’
Ja die. Maar ze kwam niet uit de verf daar, teveel een mannenwereld toch. Leuke meid, ze heeft net een relatie met een jongen van de Duitse ambassade. Beetje saaie Piet, zij is juist heel outgoing. Bij ons doet ze de marketing en beurzen.’
Daar kwam de voorzitter weer aangelopen, met een blik op de bierglazen: ‘Je hebt het weer goed bekeken, Valencchio! Ik ben zo vrij!’
‘Ga je gang Sjors! Je hebt mijn collega al gesproken?’ Maar voordat ze het gesprek konden voortzetten klonk gejuich bij de bar. Vier grote schalen met bitterballen, van Van Dobbe, werden binnengedragen. De eerste schaal werd traditiegetrouw aan de voorzitter gepresenteerd. “Hee Sjors, je hebt het weer dik voor mekaar! Kijk mannen, alle vrouwen heeft-ie om zich heen! Doorslikken, dames!” De voorzitter bood Laura galant als eerste een bal aan, en liet de schaal rondgaan langs Loret en Maria. Tergend langzaam en triomfantelijk om zich heen kijkend nam hij er ook eentje, en gaf toen pas de schaal door.
‘Het is toch net Bokito op de apenrots,’ ginnegapte Laura zachtjes tegen Loret. Die lag in een deuk en verslikte zich bijna in haar bal.
‘Ja Laura, welkom in de club,’ zei Maria. Lachend, met haar hand tegen Laura’s oor zei ze zacht: ‘Dit is het maandelijkse Hollandse culinaire hoogtepunt: bier en bitterballen!’
De stemming werd uitbundiger en de biertjes gingen vlot rond, want iedereen was gul in het geven van rondjes. Het ging de vaderlandse zakengemeenschap in Thailand duidelijk naar den vleze. Laura vertelde aan Sjors, eigenlijk George, dat ze in Bangkok kwam wonen en op zoek was. “Naar een huis?” vroeg hij, met een knipoog, maar hij bedoelde het goed. Hij was al jaren hoofddirecteur van Shell voor Zuidoost-Azië en genoot hoog aanzien in allerlei kringen, tot aan het in Thailand zeer hooggeëerde koninklijk huis.
Een statige glimmend zwarte Mercedes gleed voor in de smalle soi, met de Hollandse driekleur rechts op de standaard naast de motorkap. Het geroezemoes verstomde, was dat de freule? De chauffeur hield de deur open en Marie-Louise stapte uit, paradeerde met stevige tred, in vol ornaat, oranje sjerp, grote glimmende broche en kleine tiara, richting het tafeltje waar George met de drie vrouwen stond.
‘Welaan! Wie ik hier zomaar bijeen tref! The usual suspects, wat gezellig! Ja, lieve mensen, ik was hier om de hoek bij de Zwitserse ambassadecocktail; nou niet te doen hoor, die Zwitserse wijnen, koekoek! Dus ik dacht: komaan, ik pak even een goedvaderlandse goudgele mee, die gaat er wel in met deze hitte!’ Ze kreeg een glas in de hand gedrukt: ‘Cheerio, dames en heren! Op uw welbevinden!’

Lau en Let liepen een uurtje later terug naar hun kantoor. ‘Wat leuk was dit, Lotta! Ik heb dit nog nooit zo meegemaakt, de Hollandse community in K-L ken ik niet, en de Italiaanse en Franse borrels zijn zo anders. Wat zal ik zeggen, formeler? Of minder uitbundig? Goed, de wijn en hapjes zijn absoluut meer delicaat, maar ik snap steeds beter die rare term “gezellig”. Zoals iedereen met elkaar omgaat, zo zonder rangen of standen. Jullie ambassadeur, die Marie-Louise, is die echt een contessa?’
‘Jazeker, een freule heet dat bij ons. Volgens ingewijden is de familie d’Arcy - de Assembourg op voet van jij en jou met onze koninklijke familie. Maar heel toegankelijk, dat zag je.’
‘Nou! Ik heb nog nooit een ambassadeur mogen tutoyeren. Dit is wel echt jouw leven ook hè, van de World Bank nog? Dat waren ook van die hotemetoten toch?’
‘Ach nee, dat waren bij gebrek aan gewicht omhooggevallen ambtenaartjes. En die doen dan juist weer heel gewichtig, net als veel politici, daar zit ook nogal wat gebakken lucht tussen. Ben blij dat ik daar vanaf ben, dat protocollaire gedoe! Maar jij gaat morgen op huizenjacht? Spannend!’

×