Fragment

𝐏𝐫𝐨𝐥𝐨𝐨𝐠 | 𝐇𝐞𝐫 𝐝𝐞𝐜𝐢𝐬𝐢𝐨𝐧, 𝐡𝐢𝐬 𝐥𝐨𝐬𝐬
DRIFTIG SCHUDDE ALEXANDRA haar hoofd, boos op haar verstand dat haar in de steek liet. Schuldgevoel stookte haar op om Damian nog een laatste keer te zien voordat ze definitief vertrok. Zijn slaapkamerdeur stond op een kier en haar blik werd de schemerige ruimte ingetrokken. Een verbeten zucht ontsnapte aan haar lippen, terwijl ze zijn slapende gelaat bestudeerde. Met zijn vijf jaar was hij een mooi en pienter jongetje en ze hield van hem omdat hij uit haar geboren was, maar ze haatte hem omdat hij haar van haar vrijheid beroofd had. Dat hij ongewenst was, vond ze een verschrikkelijk idee. Niet voor haarzelf, maar voor hem. Kwaad trok ze het tasje dat schuin over haar volle borsten hing recht. Ze had het vilten prul gekocht tijdens het kunstfestival in haar woonplaats op het Engelse platteland waar ze Damian’s vader tegen het lijf gelopen was. Wezenloos had ze zich tot de knappe baron Herman aangetrokken gevoeld en zich vol overgave in een gepassioneerde romance gestort. Met ongeplande afloop. Haar wereld stortte in toen ze ontdekte dat ze zwanger was, maar Joy had haar weten te overtuigen het kind te houden. Later had ze zich door Herman laten overhalen naar Nederland te komen en was ze met Damian bij hem op Landgoed Laerenhorst ingetrokken. Mijn slechtste beslissing ooit, dacht ze bitter. Niet lang na haar aankomst kwam ze tot de ontdekking dat het de familie De Soete slechts om haar zoon te doen was. Damian was immers de stamhouder van hun eeuwenoude adellijke geslacht. Herman’s slippertje werd met een gearrangeerd huwelijk en een aangepaste geboorteakte keurig weggepoetst, zij niet meer dan een speelbal in hun circus. Ze klemde haar kaken op elkaar en keek naar de dansende schitteringen op de donkere muur van de overloop. Vroege zonnestralen reflecteerden in de kristallen van de majestueuze kroonluchter die in de glazen koepel boven de centrale hal van het landhuis hing. Het zou niet lang meer duren voordat butler Gerard en zijn vrouw Bertha het huishouden voor de nieuwe dag gereed kwamen maken. Vastberaden keek ze naar de reistas en haar koffer met schildersspullen die bovenaan de statige trap op haar stonden te wachten. Na drie verstikkende jaren stond ze vanaf vandaag weer zelf aan het roer en ging ze terug naar haar geboortegrond. Damian zou er weinig van merken dat ze niet meer in zijn leven was en zijn bevoorrechte familie zou hem gelukkig maken.
Zonder haar zoon nog een blik waardig te gunnen, draaide Alexandra zich om, greep haar spullen en snelde de trap af. Geruisloos zette ze haar bagage op de zwart-wit geblokte marmeren vloer en holde door de schemerige gangen naar Herman’s werkkamer. In het antieke vertrek met de plafondhoge boekenkasten graaide ze haar afscheidsbrief en het pakje uit haar tasje en liet ze achter op zijn bureau. Terwijl ze de werkkamer uitliep, viel haar oog op het kleine vierkante portret aan de muur. Ze had Damian geschilderd toen hij één jaar oud was: buiten in zijn kinderstoel terwijl een zomerbries met zijn hoogblonde haren speelde. Snel wipte ze het schilderijtje van de spijker. De herinnering nam ze met zich mee, maar over Damian zou ze voor altijd zwijgen. Met het portret onder haar arm rende ze terug naar de hal waar ze over het grind van de oprijlaan een auto aan hoorde komen rijden. Ze duwde haar bagage naar buiten en stapte ongezien in de taxi, terwijl ze de chauffeur aanspoorde om haast te maken. Voorgoed verliet ze Landgoed Laerenhorst, zonder omkijken en zonder spijt.

Met een klap zette Herman zijn zware attachékoffer op zijn bureau. Het serviesgoed op het dienblad dat Gerard iedere ochtend met de ochtendkrant voor hem klaarzette, protesteerde rinkelend. Hij schonk zichzelf een kop koffie in en sloeg zuchtend de krant open. Vanwege de hitte had hij onrustig geslapen. Halverwege de nacht had hij gemerkt dat Alexandra niet naast hem lag en ook niet meer terug in bed gekomen was. Ondanks dat zijn vrouw wel vaker nachtelijke inspiratie tot schilderen had, had hij haar vannacht meer dan anders gemist. Vermoeid liet hij zijn zware lijf gestoken in een Italiaans maatpak in zijn bureaustoel zakken. Gejaagd haalde hij een hand door zijn haar. Als partner bij de De Soete-Laerenhorst Private Bank had hij nauwelijks tijd om fatsoenlijk adem te halen. Hij pakte zijn kopje bij het porseleinen oor en zette het aan zijn lippen. Zijn oog viel op een envelop en een pakje onder het schijnsel van zijn bureaulamp. Hij reikte naar de envelop, maar schrok van de openvliegende kamerdeur. Geïrriteerd keek hij op. Zijn zoon rende opgewekt naar binnen om hem een fijne dag te wensen. Afwezig aaide Herman hem over zijn bol en maande hem goed zijn best te doen op school. Damian knikte gehoorzaam. Ongeduldig wachtte hij totdat Damian aan de hand van Bertha de kamer verliet en de deur in het slot gevallen was. Met een angstig voorgevoel pakte hij de envelop en wreef met zijn duim over de initialen van zijn echtgenote’s persoonlijke briefpapier. Hij scheurde de envelop open. Alexandra’s zoete rozenparfum kwam hem tegemoet en flitsen van haar zachte lichaam tegen het zijne op die zwoele zomernacht na hun toevallige ontmoeting schoten door zijn gedachten. Op slag verliefd was hij geweest. Haar sprankelende ogen hadden hem in vervoering gebracht. Alexandra was alles wat hij altijd had willen zijn: flamboyant, vrij van geest en wars van elke verwachting. Zij had hem het plezier in zijn leven gebracht dat hij maar niet vond bij de bemoeizuchtige en frigide dames uit zijn milieu.
Met een zwaar gemoed ontvouwde hij de brief en legde die open voor zich op het bureaublad:
𝐿𝑖𝑒𝑓𝑠𝑡𝑒 𝐻𝑒𝑟𝑚𝑎𝑛, 𝑖𝑘 𝑚𝑜𝑒𝑡 ℎ𝑖𝑒𝑟 𝑤𝑒𝑔. 𝐼𝑘 𝑘𝑎𝑛 𝑛𝑖𝑒𝑡 𝑎𝑛𝑑𝑒𝑟𝑠. 𝐴𝑙 𝑣𝑎𝑛𝑎𝑓 ℎ𝑒𝑡 𝑏𝑒𝑔𝑖𝑛 𝑤𝑖𝑠𝑡 𝑖𝑘 𝑑𝑎𝑡 ℎ𝑒𝑡 𝑒𝑒𝑛 𝑣𝑒𝑟𝑔𝑖𝑠𝑠𝑖𝑛𝑔 𝑤𝑎𝑠. 𝐽𝑒 ℎ𝑎𝑑 𝑚𝑒 𝑛𝑜𝑜𝑖𝑡 𝑚𝑜𝑔𝑒𝑛 𝑜𝑣𝑒𝑟ℎ𝑎𝑙𝑒𝑛. 𝐼𝑘 ℎ𝑒𝑏 ℎ𝑒𝑡 𝑔𝑒𝑝𝑟𝑜𝑏𝑒𝑒𝑟𝑑 𝑚𝑎𝑎𝑟 𝑑𝑖𝑡 𝑙𝑒𝑣𝑒𝑛 𝑣𝑒𝑟𝑠𝑡𝑖𝑘𝑡 𝑚𝑒. 𝐼𝑘 𝑧𝑖𝑡 𝑔𝑒𝑣𝑎𝑛𝑔𝑒𝑛, 𝑚𝑖𝑗𝑛 𝑐𝑟𝑒𝑎𝑡𝑖𝑣𝑖𝑡𝑒𝑖𝑡 𝑖𝑠 𝑔𝑒𝑏𝑙𝑜𝑘𝑘𝑒𝑒𝑟𝑑. 𝐷𝑎𝑚𝑖𝑎𝑛 ℎ𝑎𝑑 𝑛𝑜𝑜𝑖𝑡 𝑚𝑜𝑔𝑒𝑛 𝑔𝑒𝑏𝑒𝑢𝑟𝑒𝑛. 𝐼𝑘 𝑏𝑒𝑛 𝑔𝑒𝑒𝑛 𝑚𝑜𝑒𝑑𝑒𝑟 𝑣𝑎𝑛 𝑛𝑎𝑡𝑢𝑟𝑒 𝑒𝑛 𝑖𝑘 ℎ𝑒𝑏 𝑔𝑒𝑒𝑛 𝑖𝑑𝑒𝑒 ℎ𝑜𝑒 𝑖𝑘 𝑗𝑒 𝑎𝑙𝑠 𝑒𝑐ℎ𝑡𝑔𝑒𝑛𝑜𝑡𝑒 𝑧𝑜𝑢 𝑚𝑜𝑒𝑡𝑒𝑛 𝑏𝑖𝑗𝑠𝑡𝑎𝑎𝑛. 𝑃𝑟𝑜𝑏𝑒𝑒𝑟 𝑚𝑒 𝑛𝑖𝑒𝑡 𝑡𝑒 𝑣𝑖𝑛𝑑𝑒𝑛. 𝐿𝑎𝑎𝑡 𝑚𝑒 𝑎𝑙𝑠𝑗𝑒𝑏𝑙𝑖𝑒𝑓𝑡 𝑚𝑒𝑡 𝑟𝑢𝑠𝑡. 𝑀𝑖𝑗𝑛 𝑣𝑒𝑟𝑡𝑟𝑒𝑘 𝑖𝑠 𝑚𝑖𝑗𝑛 𝑏𝑒𝑠𝑙𝑖𝑠𝑠𝑖𝑛𝑔 𝑒𝑛 𝑑𝑖𝑒 𝑠𝑡𝑎𝑎𝑡 𝑣𝑎𝑠𝑡. 𝐻𝑒𝑡 𝑔𝑎𝑎𝑡 𝑗𝑢𝑙𝑙𝑖𝑒 𝑔𝑜𝑒𝑑. 𝐿𝑖𝑒𝑓𝑠, 𝐴𝑙𝑒𝑥𝑎𝑛𝑑𝑟𝑎 𝑃𝑆. 𝑉𝑒𝑟𝑔𝑒𝑒𝑡 𝑗𝑒 𝑛𝑖𝑒𝑡 𝑚𝑖𝑗𝑛 𝑐𝑎𝑑𝑒𝑎𝑢𝑡𝑗𝑒 𝑎𝑎𝑛 𝐷𝑎𝑚𝑖𝑎𝑛 𝑡𝑒 𝑔𝑒𝑣𝑒𝑛?
Ontredderd zakte Herman achterover in zijn bureaustoel. Tranen drongen zich op. Verbeten slikte hij ze weg. Hij zou haar laten gaan. Ze zou het nooit weten, maar hij snapte haar beslissing als geen ander. Wie was hij om haar vrije geest aan banden te leggen? Hij wist dat het verkeerd was geweest om Alexandra uit haar verdomde commune te halen, maar zijn moeder was onvermurwbaar, en zoals gebruikelijk waren het de vrouwen binnen zijn familie die over het leven van hun mannen beslisten. Overdonderd vroeg hij zich af wat hij zonder Alexandra moest beginnen. Zonder haar passievolle persoonlijkheid naast zich was hij met zijn stugge aard niets waard. Woede golfde door hem heen. Dat Alexandra haar vrijheid achternaging, gunde hij haar maar dat hij vanaf nu geen echtgenote meer had om mee te pronken, zou hij haar nooit vergeven. Wat moest hij aan de buitenwereld vertellen? Hij zou zijn mond houden en haar een scheiding ontzeggen. Met een hartgrondige vloek veegde hij de brief van het bureaublad. Hij zou zorgen dat Damian niets tekortkwam en hem tot een volwaardig De Soete-opvolger grootbrengen. Hij zuchtte verbeten. Zijn zoon kon maar beter niet de vrijzinnige aard van zijn moeder geërfd hebben.
“Herman, ben je nog thuis?” klonk de deftige stem van zijn zus opeens vanuit de deuropening. “Ik wacht nog steeds op je lijst met hoogwaardigheidsbekleders die je voor ons jaarlijkse zomerfeest wi...” Quintessa bleef voor zijn bureau staan en keek van haar broer naar de brief op de grond. Ze hurkte en raapte de brief op. Haar heldere blauwe ogen schoten over het beschreven vel en een gedecideerde vloek ontsnapte aan haar lippen. Al bij hun eerste kennismaking had ze geweten dat Alexandra niet te vertrouwen was.
Quintessa vouwde de brief dicht en drukte die bij haar broer in de hand. “Gooi die brief in de open haard. Dit gaat niemand wat aan.”
Haar broer knikte apathisch, ongetwijfeld opgelucht dat ze zoals altijd zijn problemen oploste. Zuur dacht ze: wat had moeder toch bezield om die Britse trut met haar bastaardgebroed hiernaartoe te halen. Damian was de lang verwachte erfgenaam die zij als oudste dochter had gefaald te produceren. Alsof zij er wat aan kon doen dat haar lichaam niet in staat was om een zwangerschap te volbrengen. Ze streek over haar perfect gekapte Grace Kelly rol. Ze zou Damian alle liefde geven die ze in zich had nu zijn moeder hem in de steek gelaten had.
Quintessa kuchte en zei gedecideerd: “Voor Damian is het het beste als hij zijn moeder zo snel mogelijk vergeet. Pak jezelf bij elkaar, Herman. Vanaf nu doen we alsof er niets gebeurd is.”
Vastberaden pakte ze het pakje bestemd voor Damian van zijn bureau en liep naar de deur, haar tred resoluut, haar gezicht onbewogen. In de deuropening botste ze tegen de butler aan.
“Neem me niet kwalijk, mevrouw,” zei Gerard en maakte een gebaar om haar voor te laten gaan.
Terwijl Quintessa in Gerard’s vertrouwde bruine ogen keek, voelde ze vlinders in haar buik. Ze duwde haar zorgvuldig verborgen verliefdheid weg en keek hem ijskoud aan. “Vraag aan Bertha om dit pakje te vernietigen en laat haar ervoor zorgen dat mevrouw Alexandra’s atelier op zolder vandaag nog wordt ontruimd.”
“Zoals u wilt, mevrouw,” zei Gerard gedienstig.
“Zorg ervoor dat de tweekamersuite op de eerste verdieping voor mij in orde wordt gemaakt. Vanaf nu ben ik het aanspreekpunt voor alles wat jonkheer Damian aangaat.” Zonder hem nog een blik waardig te gunnen, liep Quintessa de gang op en terwijl haar holle voetstappen wegstierven, riep ze: “En breng in godsnaam mijn broer naar zijn werk!”
Gerard knikte beleefd en keek haar verlangend na. Ze was nog even mooi als toen: de achttienjarige schone voor wie hij als een blok gevallen was sinds de dag dat hij in dienst kwam bij de familie. Ze waren van dezelfde leeftijd, vrijdenkend en nog vol van dromen. Tijdens lange autoritten voerden ze intieme gesprekken, terwijl hij reed en zij vanaf de achterbank openlijk met hem flirtte. De aantrekkingskracht tussen hen was onmiskenbaar, totdat ze ieder in hun eigen milieu trouwden. Als butler bleef hij op gepaste afstand en zoals dat hoorde, negeerde zij hem. Haar recente terugkeer uit Afrika als kinderloze weduwe had haar hard en onbenaderbaar gemaakt. Maar hij kende haar warme hart en hij wist dat ze nog steeds verliefd op hem was, net zoals hij op haar.
Om de aandacht van de heer des huizes te trekken klopte Gerard hard tegen de deurpost en meldde dat de limousine klaarstond. Geheel tegen zijn gedienstige natuur in snelde hij terug naar de keuken waar hij Bertha vroeg om het cadeautje bestemd voor jonkheer Damian veilig op te bergen.

Die avond werd de kleine Damian ingestopt door zijn tante Quintessa. Liefdevol aaide ze hem door zijn frisgewassen haren en gaf hem tedere kusjes op zijn voorhoofd. Haar zoenen waren net zo zacht en zoet als die van mama, en hij geloofde haar toen ze zei dat alles goed kwam. Ze sprak de waarheid, haar waarheid, zoals hij pas veel later snapte. En ook al was tante Q net zo lief als mama, toch wachtte hij avond na avond, week na week, jaar na jaar op die ene nachtzoen van zijn moeder. Totdat hij vergat waarop hij wachtte en het leven zijn gewone gang nam. Maar diep vanbinnen bleef het knagen, een onverklaarbaar gemis dat hem altijd gezelschap hield en nooit wegging. Tot het moment waarop hij zijn moeder vond en zij hem in haar armen sloot. 

𝟏 | 𝐂𝐨𝐦𝐞 𝐟𝐥𝐲 𝐰𝐢𝐭𝐡 𝐦𝐞
DAMIAN’s TOGA WAPPERDE onrustig in de zomerbries. De paarse stof accentueerde zijn groengrijze ogen. De gouden gloed in zijn bruine haar glansde in de junizon. Op het gazon voor het kasteel van de prestigieuze privé-universiteit De Lommere Waerden proostten topmanagers en adel op hun kroost. Van een passerende ober nam Damian een glas champagne aan. Voldaan nam hij een slok van de verkoelende bubbels. Met zijn cum laude cijferlijst had hij zijn vader gelukkig gemaakt en daar moest die ouwe het maar mee doen. Nu was het tijd voor zijn eigen koers. Als vanzelfsprekend was ook hij voorbestemd om topbankier te worden, maar hij had andere plannen. Vandaag kreeg hij bericht of hij toegelaten was tot de Royal Airline Holland Academy. Het gesprek met de toelatingscommissie van de Opleiding Cabinepersoneel was prima verlopen. Met een beetje geluk kon hij over twee maanden zijn wing opspelden. Hij kon niet wachten om de wereld over te vliegen en zijn moeder te zoeken.
“Gefeliciteerd met het behalen van je bul, lieverd,” onderbrak zijn tante zijn gedachten.
Geroerd nam Damian haar felicitaties in ontvangst en legde zijn kin in het vertrouwde holletje van haar hals.
“Van harte, zoon,” verstoorde de bekakte stem van zijn vader hun tedere moment. Gehaast verloste Damian zich uit zijn tante’s omhelzing. “Met dit diploma op zak heb je jezelf verzekerd van een buitengewoon mooie toekomst. Welcome to the club.”
Als een echte man schudde Damian zijn vader’s afstandelijk toegestoken hand, zijn autoritaire blik angstvallig ontwijkend.
“Je vader heeft een prachtbaan voor je geregeld. Je zult veel van hem kunnen leren, toch Herman?” zei zijn tante trots.
Damian knikte zwijgend. Zijn vader bromde ongeïnteresseerd. Relaties liepen af en aan om hem met zijn zoon’s prestatie te feliciteren. Knap hoe zijn pa toch altijd weer een glimlach op zijn grauwe gezicht tevoorschijn wist te toveren. Alleen als het hem wat opleverde, lukte het hem om hoffelijk te zijn.
Op het podium waar de buluitreiking zojuist plaatsgevonden had, klonken de opgewekte tonen van het strijkkwartet. Verbitterd staarde Damian voor zich uit. Door de jaren heen had hij begrepen dat alle zaken die van zijn vader’s norm afweken onbespreekbaar waren in huize De Soete. In groep 6 had hij samen met een vriendinnetje een rondleiding op Schiphol gehad. Haar vader was piloot, haar moeder stewardess. Al snel wist hij dat dat was wat hij wilde. Aan het diner had hij opgewonden verteld dat hij stewardess werd. In de eetkamer was een oorverdovende stilte neergedaald. Zijn vader had hem ijskoud aangestaard en gezegd: ‘Stewardess? Laat me niet lachen. Jij bent toch zeker een echte vent. Over mijn lijk dat jij steward wordt. Dat zijn vieze vuile nichten. Denk je nu werkelijk dat ik toesta dat iemand van jouw stand met zulk uitschot werkt? Dat gaat nooit gebeuren en daarmee basta.’ Niet begrijpend had hij zijn tante aangekeken die hem liefdevol toeknikte en zich toen weer op haar stoofpeertjes concentreerde. Zonder pardon had zijn vader hem van de kaart geveegd. Boos op zichzelf dat hij zo stom was geweest om zijn droom te delen, had hij de rest van de maaltijd gezwegen. Die avond had hij zichzelf in slaap gehuild en het onderwerp was nooit meer ter sprake gekomen.
“Nu ga ik je nooit meer zien,” zei de brunette die plotseling naast hem opdook. Met haar rode pruillippen drukte ze een vluchtige kus op zijn wang.
Een flitslicht verblindde zijn zicht, terwijl de brunette er weer vandoor ging. Morgen stond hun foto in de roddelbladen. Hij was het gewend. Volgens het damesblad Glamorous was hij een van de meest begeerde baronnen van het moment. Laat ze maar lullen, dacht hij, terwijl hij zijn champagne achteroversloeg en het lege glas in het gras zette. Imago was belangrijk op de campus. Zijn mannelijke medestudenten waren meedogenloos als het op vrouwelijk schoon, of het ontbreken daarvan, aankwam. Jarenlang had hij zich afgevraagd wat zijn vader met ‘vieze vuile nichten’ bedoeld had. Pas op de middelbare school was hij achter de ware betekenis gekomen. De kakkineuze leerlingen op het gymnasium gebruikten het als scheldwoord en hij schold altijd stoer met hen mee. Totdat zich stelletjes begonnen te vormen en hij niet langer kon ontkennen dat hij op jongens viel. Een gevoel dat hij altijd verdrongen had; zijn eerste verliefdheid op een buurjongetje, en de schop tegen zijn schenen toen hij hem probeerde te kussen, in zijn geheugen gegrift. Instinctief wist hij dat gay zijn in zijn kringen onacceptabel was en al jong had hij besloten om zich van alles wat homo was te distantiëren.
Naast zich hoorde Damian zijn vader pochen tegen een andere zwaarlijvige pief in pak. Hoofdschuddend pakte hij zijn mobiel uit zijn broekzak. Nog steeds geen oproep van de RAH. Hij stopte zijn telefoon terug en keek naar het feestgedruis om zich heen. Zijn blik bleef rusten op de flamboyante Jonathan, de enig openlijke homoseksueel op de campus en het subject van zijn fantasieën in het donker van de nacht. Sinds een gymleraar hem te kakken had gezet omdat hij ‘gooide als een meisje’, had hij zich op het wedstrijdzwemmen gestort. Samen met Jonathan was hij in de campus top 3 geëindigd. Meer dan eens had hij Jonathan’s goddelijke zwemmerslijf in de herendouches beloerd. Mannenlijven bleven ondanks het op afstand houden van de liefde moeilijk te weerstaan. Zijn gezicht werd rood toen hij doorhad dat Jonathan naar hem keek. Betrapt keek hij weg, maar vanuit zijn ooghoek zag hij hem aan komen lopen.
Jonathan kwam vlak voor hem tot stilstand en lachte zijn scheve tanden bloot. “Gast, shit, dat onze wegen zich scheiden,” zei hij en trok hem naar zich toe om hem te omhelzen.
Onwillig liet Damian zich door hem vastpakken. Hij voelde de afkeurende blik van zijn vader in zijn rug prikken.
“Vergeet niet wat ik heb gezegd over ‘jezelf zijn’,” fluisterde Jonathan bij zijn oor.
Beschaamd ontworstelde Damian zich uit Jonathan’s gespierde armen en duwde hem van zich af.
Indringend keek Jonathan hem aan. “Het is beter om je eigen leven te leiden dan te zwichten voor de druk van je omgeving, snap je?”
“Ik snap je,” mompelde Damian koeltjes, Jonathan’s woorden en zijn nabije warmte angstvallig negerend.
“Je bent nu eenmaal wie je bent, dus heb jezelf lief.”
Argeloos haalde Damian zijn schouders op.
“Tot ziens, Jonathan.”
“Dag,” fluisterde Jonathan met een steelse zoen tegen zijn oorlel. Toen sprintte hij terug naar zijn vriendengroep. Opgelaten staarde Damian hem na. ×