Samenvatting
De enige zekerheid in het leven is dat we ieder jaar ouder worden. Daar feliciteren we elkaar mee op onze geboortedag. Als je jong bent, is het ouder worden een vreugde: het geeft perspectief. Maar als je de vijftig bent gepasseerd, ga je er anders over denken. Want het valt echt niet mee om ouder te worden. Afbouwen, rekening houden met wat je wel of niet meer kunt. Grenzen stellen, die je eerst overschrijdt om ze te leren kennen. Maar lichamelijke teruggang staat los van de geest. Je kunt je fysiek ouder voelen, maar innerlijk jeugdig!
De maatschappij waarin we leven is niet zo omhullend voor ouderen, wat kan ons nog te wachten staan? Dat is de realiteit van de tijd waarin we leven. Ik ben mij daar zeer van bewust, nu ik de 70 ben gepasseerd.
Maar... hoe kun je oud worden zonder perspectief? Het is toch niet uit te houden als de toekomst ná de dood uitzichtloos of onzichtbaar voor je is? Is dat wellicht het belangrijkste om je mee bezig te houden, je in te verdiepen? Het is wel onze toekomst die we voorbereiden! Je ziet, herkent slechts na de dood wat je jezelf op aarde eigen hebt gemaakt.
Ik wil in dit boek proberen een beeld te schetsen van de eenheid, van het grote kosmische geheel waar we allemaal een deel van zijn. De ziel heeft geen grenzen, de ziel is een pelgrim naar eindeloze horizonten. Het is vanzelfsprekend een tipje van de sluier, maar misschien wel het begin van de reis die we willen gaan maken.
Bij het ouder worden horen zeker de aspecten van lijden en eenzaamheid. Zie daarvoor ook mijn boeken Kan eenzaamheid zinvol zijn? en Kan lijden zinvol zijn?
Thuiswinkel Waarborg