Fragment
‘Ze heeft weer een kind uitgepoept.’
Michael sloeg op het stuur. ‘Alweer?’
‘Alweer’, zuchtte Laurens.
Het stoplicht sprong op groen en Michael Dekkers vertrok met slippende banden richting volle maan. De eerste sneeuw van deze winter was gevallen, gelukkig was deze terreinwagen gemaakt voor zulke omstandigheden. De Range Rover was zijn lust en leven. Tussen twee boerderijen gooide hij het stuur om, een verlaten polderweg in. Geen lantaarnpalen, geen huizen, niks dat ook maar een beetje licht gaf. Het grootlicht van de SUV schoot aan. Een lange weg volgde, met lege sloten en hoog graan langs de flanken. In de kofferbak rommelde van alles.
Michael stak zijn hand uit naar de radio en veranderde van kanaal. Hij kreeg oorpijn van al die slechte rappers en gillende popsterren. Duurt te lang van Davina Michelle stond al weken op nummer één. Het enige dat te lang duurde, was dit lied. Overdreven drama van de hoogste plank. Nieuwe zangstemmen klonken uit de speakers. ‘Had to have high, high hopes for a living’. Nee. ‘Thank you, next’. Volgende. ‘I’ll be riding shotgun underneath the-‘. Serieus? Waar was die goeie ouwe tijd gebleven zonder al die ziekteverwekkende muziek. En daar was dan de stem van Bon Scott: ‘I’m on the hiiiiiighway to hell!’ Perfect.
×