Samenvatting
> This issue of OASE makes a critical analysis of how soil connects to urban planning and urban design, and how it can adjust those practices in exploring new agendas
- Nederlands - Het thema grond – als materie, niet als territorium – is lange tijd het quasi exclusieve onderwerp geweest van de landbouw, de geografie en de bodemkunde. Pas de laatste decennia, door een snelgroeiend bewustzijn over de klimaatverandering, is grond steeds meer in het vizier gekomen als materie die ook ecosysteem-diensten kan leveren in het ontwerp van de stad. De redactie van OASE 110 is ervan overtuigd dat veel bodems, al zijn ze gedegradeerd en gefragmenteerd, vragen om een nieuwe blik. Ze vereisen een nieuw project dat gericht is op de bouw van een gedeelde, productieve en bewoonde natuur, die verschillende elementen van stedelijkheid bevat en tegelijkertijd een veerkrachtigere en duurzamere omgeving voor iedereen biedt. Geïnspireerd door Bernardo Secchi’s tekst ‘Progetto di Suolo’ uit 1986 maakt dit nummer van OASE een kritische analyse van hoe grond — als een intermediair pakket dat boven- en ondergrond verbindt – verder aansluiting kan vinden bij de praktijken van stedenbouw en stadsontwerp, en hoe het die praktijken kan bijsturen in het exploreren van nieuwe agenda’s. - Englisch - For a long time, the theme of soil – as matter, not as territory – has been the quasi exclusive subject of agriculture, geography and soil science. Only in the last few decades, due to a rapidly growing awareness of climate change, has soil increasingly come into focus in urban design, in particular as a matter that can also provide ecosystem services in urban environments. The editors of OASE 110 believe that soils, although degraded and fragmented, call to be looked upon with a new gaze. They should be rearticulated in a new project aimed at the construction of a shared, productive and inhabited nature, containing different elements of urbanity and offering – at the same time – a more resilient and sustainable environment for all. Inspired by Bernardo Secchi’s 1986 text ‘Progetto di Suolo’, this issue of OASE makes a critical analysis of how soil – as an intermediary package that connects surface and subsurface – can further connect to the practices of urbanism and urban design, and how it can guide those practices in exploring new agendas.
Thuiswinkel Waarborg