Fragment

De zon scheen en we begaven ons zo goed en zo kwaad als het kon, op weg richting huis. Maar toen Ubud achter ons lag, zag het er heel anders uit. We belanden in een file, maar waarom? Volgens ons tijdschema was ik verplicht te improviseren door te slalommen tussen de auto’s. Zo konden we redelijk snel doorrijden tot op een zeker moment. Het wegdek stond letterlijk onder water. Dat hebben we namelijk vaak hier omdat het afwateringssysteem niet hetzelfde is als bij ons in Nederland. Ik geloof een centimeter of vijf. We moesten oppassen voor hoger water of kuilen in het wegdek, omdat het wegdek hier niet echt optimaal is. Op een zeker moment stond het verkeer echt vast. Motoren keerde om en namen een andere weg. Maar ja, ik weet alleen één weg en dat is de weg waar we op reden. Rustig aan dan maar. Ik gaf veel gas en met een beetje slippende koppeling had ik mijn motor redelijk onder controle. Het werd meter na meter dieper en voor dat ik het wist reed ik door een kleine 20 cm hoog water. We stopte op een gegeven moment en Ami zei, kom we gaan terug, ik vervolgde, dat we op tijd bij de radio moesten zijn en dat we, kosten wat kosten, door het water moesten. Verderop was het water dieper. We wisten uiteraard niet hoe diep en we schatten dat het ongeveer 30 cm was. We zagen wel dat al het water uit de smalle steegjes uitkwamen op de hoofdstraat. Maar ja, het leven gaat door en ook onze rit naar de studio. Het ging goed, goed gas geven en hopen dat de motor niet afslaat. En ja hoor, we kwamen de bocht uit en eindigde op het midden van de weg. Met veel gas geven en een slippende koppeling kreeg ik het water tot bijna aan mijn knieën. Alleen op die manier kan ik er wel door heen komen, dacht ik. Ami riep, stop stop.... Achteraf had Ami wel gelijk. Ik merkte op dat ik diegene was die de voeten in het water had en erin geloofde dat we er wel weer snel uit konden komen.... Wat we niet hoopte, gebeurde toch... De motor sloeg af terwijl het water aan mijn knieën stond. Wat zou ik anders kunnen doen dan onze rit met de motor al lopend voort te zetten over de ondergelopen weg. Ook de tegemoetkomende auto’s zorgde voor golven en waterverplaatsing. Ik was nat tot aan mijn middel. Ja hoor.... Eindelijk, na tientallen meters, zwalkend door het water, werd het minder diep en kon ik weer proberen de motor te starten. Ik zette mijn motor in de hoogste versnelling en begon als een bezetene te duwen en ja hoor, het lukte. De motor sloeg aan en liep weer. Opgelucht keerde ik de motor en reed naar de plaats waar ik Ami had afgezet die nog steeds tevergeefs zat te wachten op droogte en mij. Toen ik aankwam stapte Ami op de motor maar toen ik weer gas wilde geven sloeg de motor af. Ik startte de motor weer, gaf gas en de motor sloeg weer af. Dit ging door tot een keer of 10. Het begon te motregenen. Toch zorgde al die inspanningen voor de nodige zweet. Weer probeerde ik de motor aan te duwen, wat lukte. Gas geven, ging goed. Ik probeerde weg te rijden maar de motor sloeg weer af. Dat was afzien, dan maar naar een "bengkel" (lokale werkplaats voor motoren, lassen, uitlaten van auto's enz.) Ik vroeg me echt af wat het zou gaan kosten en wat ze zouden doen om de motor weer aan de praat te krijgen. Gelukkig was de bengkel niet zo ver, dus liepen we er naartoe. Er waren een aantal mensen met hetzelfde probleem en ik was redelijk nieuwsgierig wat het zou gaan kosten en wat de monteur ging doen. Schoonmaken van de bougie en doorblazen van de kabel waren het enigste probleem bij iedereen. Kosten waren 5000 Rp. Althans bij de twee motoren die voor ons aan de beurt waren. Dus ging ik er van uit dat het bij mij hetzelfde was. Na een klein half uurtje waren we aan de beurt. En ja hoor, bougie schoon maken en het doorblazen van de kabel..... Starten en ja hoor, loopt weer als een zonnetje. Maar de monteur bleef de motor starten en ondertussen keek hij naar de motor of er misschien wat anders was wat hij kon maken. Inmiddels was zijn vrouw bij de motor gaan staan en hielp haar man, de monteur, met het vastschroeven van de componenten die hij had losgemaakt, zoals bij de andere mensen met hetzelfde probleem. Met dit verschil dat zijn vrouw mee hielp. Starten en lopen. Weer starten en lopen, starten en lopen, niets mis mee. Weer keek hij naar de motor, maar kon waarschijnlijk niets meer vinden. Oké, zei hij... Ami vroeg wat het kostte. 10. 000 Rp. zei hij, zonder blikken of blozen. Ami betaalde en we konden onze weg vervolgen naar de studio. Onderweg zei ik verbaast tegen Ami, de andere mensen betaalde 5000 en ik 10.000. Waarom moeten mensen nu pikken van een blanke.... Soms 1000 soms meer, in dit geval 5000 meer voor hetzelfde geval. Nu, na al die jaren is het nog steeds niet duidelijk waarom ze dat doen. Ik bedoel, wat doe je met 1000 Rp., niets dus. Ik denk dat het alleen een gevoel voor overwinning is voor hun en voor anderen om te laten zien dat ze het kunnen. Het is een sport voor hun om altijd te veel te berekenen aan buitenlanders. Altijd verschillende prijzen, ook als je daar vaak komt. Petje af. Ik kan me er alleen bij neerleggen omdat ik geen kwade gezichten wil creëren. ×