Fragment
De conducteur kwam naar me toe. Hij begon te praten, maar ik begreep er niets van. Hij pakte Translate erbij. “Yes”, dacht ik, “lang leve de technologie in tijden van nood”. Toen zag ik de vertaling: “Get out now”. Ik keek uit het raampje en zag niets anders dan woestijn. Dus ik keek verbaasd terug. Hij begon weer te typen. Iets van: “We will get back”. Hmm, dat klinkt al iets beter. De trein begon vaart te minderen en we reden een klein stationnetje binnen. Volgens het papieren bordje in de trein zouden we hier 195 minuten stoppen. De conducteur kwam naar ons toe en gebaarde dat we in het stationnetje konden eten. Dus jas aan, schoenen aan, tas met waardevolle spullen mee. In de deuropening vroeg ik nog voor de zekerheid hoe lang we de tijd hadden. “Drie minuten” zeiden ze. “Wat?!”. Ze sturen ons weg om te eten terwijl we nog maar drie minuten hadden? Maar ja, ze klonken overtuigd en zeiden dat we het makkelijk zouden halen, een kar vol met kolen reed voorbij die alle wagons nog moest voorzien, dat stelde ons enigszins gerust. Dus gingen we samen de trein uit, renden het station in, kochten in een klein winkeltje snel wat te eten en renden terug. Toen we terug kwamen zeiden ze: “no, no, no”. Nu was het even raden; ze maakten gebaren, wezen naar de wielen... aah toen viel het kwartje! Het lijkt erop dat de trein van wielen gaat wisselen en later terug komt. Althans dat hoopten we. Toen we vroegen hoe lang we nog hadden zei Translate: “Twintig minuten”. Hmm... hardly assuring.
In het station vonden we een restaurant. Er waren geen andere gasten. Het menu had nul foto’s en welgeteld vijf medewerkers kwamen kijken naar hoe we een maaltijd zouden kiezen. Een vrouw kon een klein beetje Engels en begon met aanstrepen van allerlei gerechten waar chicken of beef in zat. We kregen nog foto’s van gehakt te zien. Totdat uiteindelijk Translate erbij gehaald werd. De doorbraak kwam toen wij typten: “we don’t eat meat”. Zonder met ons te overleggen riep de vrouw wat naar de keuken en niet veel later kregen we een heerlijke rijst met gewokte groenten maaltijd met ook nog wat brood. Het enige wat mis ging is dat chai geen thee is, maar melk met thee. En dat vind ik verschrikkelijk. Martine had wel andere zorgen aan haar hoofd. Namelijk dat de trein weg was, en dat de twintig minuten allang voorbij waren. Vrijwel al onze spullen zaten in die trein, en wij zaten in een minuscuul dorpje waarvan we de naam niet eens wisten. Martine begon zich af te vragen waarom we dit allemaal ook al weer deden. Gek genoeg viel de stress bij mij wel mee. Ik vertrouw die conducteurs wel.
×