€ 19,95

ePUB ebook

niet beschikbaar

PDF ebook

niet beschikbaar

mijn JEUGD mijn DEUGD & van BOY naar JOY(ce)

als ik mag zijn die ik ben, heb ik veel meer te geven

Eline Joyce Meijer • Boek • paperback

  • Samenvatting
    Het boek bestaat fysiek uit 2 delen, die tegengesteld worden gedrukt en als één boek worden uitgegeven..
    Het ene deel heet: mijn JEUGD mijn DEUGD.
    Het andere deel heet: van BOY naar JOY(ce).

    Mijn JEUGD mijn DEUGD verwoordt de jeugdjaren van de schrijfster, waarin geweld en misbruik vaste componenten waren.
    Van BOY naar JOY(ce) verwoordt de transitie van de schrijfster van man naar vrouw.

    Beide delen zijn als het ware elkaars tegengestelde: respectievelijk het enorme verdriet en de voortdurende angst in haar jeugd tegenover de blijdschap van haar transitie.

    Maar het boek verhaalt niet uitsluitend over die beide onderwerpen: Er staan ook prachtig verwoorde situaties in die (soms) geheel los staan van de twee hoofdonderwerpen.

    Gewone dagelijkse dingen worden op een bijzondere manier verwoord waardoor de lezer meegenomen wordt in een andere belevingswereld.
    Een belevingswereld die mogelijk de visie, de mening en de inzichten van de lezer kan veranderen, misschien zelfs verrijken, maar die zeker tot nadenken oproept…

    Het boek is dus niet als één verhaal geschreven.
    De vele hoofdstukken vormen telkens op zichzelf staande "verhalen".
    Passende oneliners met een illustratie en zwart-wit foto’s vindt u ook in het boek.
    Ook een gedicht ontbreekt niet.

    Het is inhoudelijk een echt open, divers en indrukwekkend boek en zeer zeker bijzonder aantrekkelijk om te lezen.

    Het boek ziet er fysiek uiterst verzorgd uit met een mat glanzende omslag en een mooi lettertype en een bijpassende lettergrootte op 100 gram wit papier.
    Het is uiterlijk een prachtig boek dat passend is voor de inhoud.
    Tevens is er veel aandacht geschonken aan de leesbaarheid.
    Die leesbaarheid is uitstekend door die juiste keuze van de soort en de grootte van het papier, alsmede van de juiste lettergrootte en -type.
  • Productinformatie
    Binding : Paperback
    Distributievorm : Boek (print, druk)
    Formaat : 137mm x 215mm
    Aantal pagina's : 456
    Uitgeverij : Eline Joyce Meijer
    ISBN : 9789082647402
    Datum publicatie : 05-2017
  • Inhoudsopgave
    DIT IS DE INHOUDSOPGAVE VAN DE TWEEDE EDITIE (05-2017).

    INHOUDSOPGAVE van BOY naar JOY(ce):

    13 voorwoord
    15 Joyce, helemaal privé
    17 mijn restyling dagboek
    61 echt privé…
    63 oh jee… hij is een zij!
    65 de verandering
    74 mannetje versus vrouwtje
    78 een vroegtijdig einde…
    87 toen…
    91 vreemde mensen…
    98 Rémi
    103 seks voor het huwelijk…
    111 het is niet eerlijk…
    114 afleiding of verstoppen?
    120 therapie: dom praten
    130 heel veel verdriet
    136 wij zijn lesbisch!
    145 ik wil (g)een vriendin…
    148 doe (zelf) toch gewoon…
    151 eindelijk geboren
    154 we gaan ervoor
    155 verlies of niet
    164 iets mee moeten…
    166 niet begrijpen…
    168 moeilijk hebben met…
    171 een wijs besluit
    176 geboorte van een écht emotioneel leven
    181 liefde
    187 lieve lezeressen en lezers

    *********************************************

    INHOUDSOPGAVE mijn JEUGD mijn DEUGD:

    13 voorwoord
    15 als ik mag zijn wie die ik ben …
    17 mijn jeugd
    24 de rivier…
    39 een vlucht
    57 een alter ego
    61 inhoud themabrief
    64 een open brief aan diverse vrienden
    67 mijn brief bij een ziekenhuisopname
    72 mijn inleiding tot psychotherapie
    75 accepteren en respecteren
    78 afkicken en balans
    90 bid én werk
    99 clown
    101 door- of nadenkertjes…?
    105 zo heb ik het gevoeld
    112 eenzaam
    123 mishandeling en opvoeding
    142 ms en/of sms
    149 perfecte relatie
    151 schade en ruimte
    172 schuldgevoel versus schuldig
    180 sommerfugl
    181 stokdoof…
    186 taboe
    194 vergeven
    204 wereld werd kleiner
    209 zelfbevrediging
    218 even voorstellen
    219 nog een keer voorstellen
    221 terug
    229 problemen opgelost…
    233 het waarom…
    236 yin en yang
    243 niets voor mij kunnen betekenen
    245 op reis
    254 lieve lezeressen en lezers
  • Reviews (8,8 uit 3 reviews)
    Wil je meer weten over hoe reviews worden verzameld? Lees onze uitleg hier.

    05-08-2017
    Feliciteren en condoleren
    De schrijfster wil ik feliciteren met de kwaliteit van haar boek, haar moed om hieraan te beginnen en het af te maken. Feliciteren met zo een glashelder relaas dat laat zien dat een kind een liefdevolle en veilige jeugd verdient en niet mag worden gekwetst met levenslange gevolgen. Het is een leerboek voor scholen en liefdeloze kerkboeken: Eert Uw vader en moeder MITS ZIJ DIT VERDIENEN!! Ik condoleer de schrijfster met het feit dat zij vaak onderwerp en lijdend voorwerp is.


    Geplaatst door
    Waardeert het boek met een 9 uit 10


    23-07-2017
    Wekt interesse...ik wil lezen hoe wat en waarom...
    Had altijd enorm respect en waardering voor zowel Joyce als Jannie. Na het lezen van dit boek is dat alleen maar groter geworden. Bewondering om dingen zo te kunnen verwoorden, verwerken. Bewondering om je zo kwetsbaar op te durven stellen. Bewondering over hoe jullie in het leven staan. Heb het boek in gedeelten gelezen, met een lach en een traan, het raakte me zo, dat ik het soms even weg moest leggen. Het persoonlijke schrijven heeft mij nieuwe inzichten gegeven. Zowel in jullie als in mijn leven. Dankjewel Joyce en Jannie.


    Geplaatst door uit Exloo , leeftijd 40-49
    Waardeert het boek met een 9 uit 10


    11-06-2017
    goed gevonden titel(s) en verrassend goed gemaakt.
    Iedereen is een product van je opvoeding. Door ouders, familie,school, vrienden en restmensen om je heen. Daaruit ontstaat een persoon, die je bent en gaat worden. Iedereen wordt verwond, de een meer de andere minder. De ene wond geneest zich zelf , de ander heeft veel verzorging nodig en als het dan geneest, blijf dikwijls een groot lidteken achter. Van uit dat standpunt ga je handelen. Joyce heeft een hobbelige weg gevonden om haar verwondingen te verzorgen en proberen te genezen. Iets wat de ouders van Henk-Joyce nooit hebben gevonden en misschien ook nooit naar hebben gezocht. In dit twee-in-een boek verteld Joyce op eigen wijze recht, uit het hart hoe Joyce hiermee probeert om te gaan. Een boek wat door de schrijfstijl en makkelijk te lezen lettertype een fijn boeiend boek is geworden. En een fijn goed detail is dat het deel Van boy naar Joy(ce) niet een standaard boek is geworden van een transitie van het ene geslacht naar het andere. En het andere deel Mijn jeugd Mijn deugd mij tot denken heeft aangezet dat een gezicht met glimlach , de glimlach een masker kan zijn. Iets wat je eingelijk wel weet maar soms weer even in je mind gezet moet worden. Goed boek lees het bijna in 1 keer uit. En heel erg dapper om je intiemste gevoelens op papier te zetten en door iedereen te laten lezen. Tijdens het lezen had ik zo mijn gedachten wat na het uitlezen van het boek veranderde. Omdat bepaalde teksten herhaald of bijna herhaald worden uiteindelijk zo geschreven moest worden Een boek wat je tot nadenken zet. TOP

       na het lezen alleen maar plus

    Geplaatst door uit odoorn , leeftijd 50-59
    Waardeert het boek met een 8.5 uit 10

€ 19,95

niet beschikbaar

niet beschikbaar



3-4 werkdagen
Veilig betalen Logo
14 dagen bedenktermijn
Delen 

Fragment

Mijn JEUGD mijn DEUGD:
pag 90 ev:

Veertien dagen geleden had ik iemand op bezoek. Hij was gewend om voor de middagpot te bidden. Hij bleef eten, dus ging hij nu ook bidden. Hardop...
Ik hoorde hem een prachtig dankgebed uitspreken. Welluidende woorden... Het verbaasde me dat de goede man zo’n opsomming kon maken van allerlei zaken waarvoor hij zijn God bedankte. Zoveel woorden als hij nu uitbraakte, zoveel had hij de hele morgen nog
niet gezegd. En ja hoor, ik kwam ook in dat gebed voor: “Dank U wel, dat ik hier bij Joyce mag zijn en dat we samen een leuke dag mogen hebben”. Daarna was het even stil en toen volgde een eerbiedig en devoot “Amen”. De maaltijd begon: ook daar viel ik zowat uit mijn rolstoel van verbazing. Mijn gast sloeg een voorraadje brood en beleg naar binnen, waarvan Jannie en ik normaliter een week kunnen eten. Ja, ik ben geneigd om hiervoor het woord “onbescheiden” te gebruiken, maar misschien dat onbehouwen of onbeschoft beter past... Kiest u zelf maar uit...
Na het eten begon ik zo goed en kwaad als dat gaat vanuit de rolstoel, de tafel af te ruimen. De dankbare gelovige zat met zijn dikke kont in een lederen fauteuil en dronk zijn beker Optimel leeg. “Lekker spul, toch...” zei hij. Daar bleef het bij. Hij stak geen poot uit. Het was mij niet de moeite waard om er woorden aan vuil te maken.
Afijn, zo halfweg de middag vertrok hij weer: geheel voldaan. Een stevige maaltijd achter de kiezen, voldoende koffie en Optimel gedronken. Hij was helemaal klaar voor de terugreis. Een stevige hand, een vage kus op mijn wang en natuurlijk “Gods zegen”...
Hij heeft voor me gebeden en me zijn-Gods-zegen toegewenst. Hij is er dus klaar mee. Wat wil ik nog meer? Ik ervaarde dat als wat simpel en naïef. Weer zo’n afschuivertje: mij iets toewensen dat van een ander moet komen. Dat is ook zo gemakkelijk gezegd...
Al schrijvende kwamen de herinneringen van die dag weer naar boven. Achteraf bezien ben ik er eigenlijk best pissig op. U vraagt zich af: waarop? Wel, dat vrome gedoe zonder zelf ook maar één vinger uit te steken. Te beroerd om even te helpen. Ik ben goed genoeg om hem 3 uur lang te helpen met een probleem, maar zijn hulp... bestaat alleen maar uit een gebed en een wensje bij het afscheid. Lekker gemakkelijk. Lekker de verantwoordelijk op een ander (zijn God) schuiven. Die moet er maar eventjes voor zorgen dat de tafel afgeruimd wordt. Wel, ieder normaal denkend mens weet, dat ik zelf de tafel af moet ruimen. Je kan bidden wat je wilt, maar de kopjes en andere attributen staan niet zomaar in de keukenkastjes, afgewassen en wel... En als dat wel zo zou zijn, dan waren al heel gauw alle problemen uit de wereld. Immers, een passend gebedje en weg probleem... Maar problemen zijn er nog steeds, meer dan genoeg zelfs, dus kennelijk werkt het niet zo. “We” kunnen het niet afdoen met een gebedje...
Volgens mij had die man (ik had bijna “eikel” geschreven) in zijn welluidend dankgebed nog een paar zinnetjes vergeten: “Dank U, mijn God, dat ik zo gemakzuchtig en te beroerd ben om een ander te helpen. Dank U, dat ik alles maar kan afdoen met een gebed en een vroom gods-zegen-wensje.” Het kan natuurlijk zijn, dat ik er nu helemaal naast zit, want in de pauze tussen de laatste “Dank U” en zijn “Amen” had hij immers een pauze ingelast. Het kan natuurlijk zijn, dat hij daar deze zinnetjes in stilte heeft uitgesproken omdat hij niet wilde dat iemand dat hoorde. Dat zou dan immers afbreuk gaan doen aan zijn geweldige imago van goedgelovige, van een vriendelijk mens, van een betrokken mens...

***************************************************************************************************************************************

van BOY naar JOY(ce):
pag 98 ev:

RÉMI
Alleen op de wereld... is een uitspraak, die ook op mij van toepassing is. Je kunt op verschillende manieren alleen zijn: feitelijk alleen, omdat er niemand bij je is. Van binnen alleen, ook al ben je in gezelschap. Alleen, omdat je niet een liefhebbende familie hebt. Alleen, omdat je opgesloten zit in je zelf. Zelfs in een huwelijk kun je alleen zijn. Ook daarover praten mensen weinig, soms te weinig. Alsof je voor de buitenwereld dat mooie huwelijk in stand moet houden. Het zou beter zijn om te praten. De gevolgen van niet-praten kunnen we bijna wekelijks in de krant en op tv lezen: verscheurde gezinnen met vaak een dodelijke afloop. Het lijkt allemaal zo ver weg, maar ook die dingen zijn vlakbij. Een uiterlijk mooi huwelijk (maar van binnen tot op de draad versleten) in stand moeten houden omwille van kinderen, omwille van de buitenwereld.
"Omwille van..." brengt alleen maar ellende.
Maar goed, ik ga terug naar mezelf... over mijn "alleen zijn", mijn eenzaamheid... Ik ben geboren uit een moeder, die getrouwd was met mijn vader. Het gezin was groot. Het uiteindelijk resultaat was 8 personen. Ouders met 6 kinderen. Ik was de tweede levende. Ik noem dit zo, omdat er ook kinderen zijn overleden. Contact met sommigen van mijn bloedverwanten heb ik niet meer. De reden daarvoor is betrekkelijk eenvoudig: zij verkeren nog steeds in kerkelijke kringen waar mijn "anders-zijn" niet wordt geaccepteerd.
Ik ben die ik ben, en ik kan alleen omgang hebben met mensen, die mij ook willen accepteren. Dat is bij hen dus niet zo. Daarbij komt ook nog dat er nooit een echt gezinsband is geweest. Ook weer zo'n vreemde tegenstelling: opgevoed in een streng geloof, maar het meest elementaire ontbreekt: de liefde voor elkaar en voor de medemens. Wel overal strenge regeltjes voor: geen omgang met buitenkerkelijken, zondags twee keer naar de kerk, in de week een bidstond, eert uwen vader en moeder, gij zult niet vloeken, boos zijn mag ook niet (trouwens daarvoor hadden ze een "mooi" woord: tirrelkop)... ja, alles lijkt van de buitenkant zo "rein en ingetogen".
Natuurlijk waren er ook wel goede kanten, maar die staan in een schril contrast met de andere dingen. Het meest goede was, dat ik eten kreeg als ik niet voor straf naar bed moest. Want ik was in hun ogen o, zo onhandelbaar. Ik was driftig, ik luisterde niet, ik schoffelde de verkeerde planten omver, ik harkte de tuin niet netjes genoeg, ik had de schuur niet goed genoeg gedweild... nee, ik deugde eigenlijk niet. Echt leuke kinderdingen kan ik me niet herinneren. Dat is diep, diep triest. Er werd heel veel gedaan voor de buitenkant. De mensen mochten vooral niet denken dat ze niet christelijk genoeg waren. Nee, voor de buitenkant was alles koek en ei... Nu kijk ik daar naar als een boek met een prachtige omslag, maar alleen maar lege en helemaal zwarte bladzijden.
Nee, ik veroordeel ze niet.
Nee, ik haat ze niet.
Nee, ik heb er ook niets mee.
Heel erg jammer, want ik had graag familie willen hebben die van me houdt en die me kan accepteren zoals ik ben. Een familie waar ik mijn trauma mee had kunnen delen. Dat kan jammer genoeg niet. Sommigen van hen hebben hun eigen kinderen even veel geslagen zoals ik ben geslagen. Zij willen daar niet mee geconfronteerd worden en willen er niet over praten. Sommigen van hen hebben voor die kindermis-handelingen ook een Bijbeltekst gevonden: "Wie zijn kinderen liefheeft, slaat hen met de roede". Hoera! God heeft hun mishandelen gelegaliseerd. Zij gaan vrijuit!
Ik kan en wil niet meer in zo'n liefdeloze omgeving leven of daarmee contact onderhouden. Dat heb ik lang genoeg gedaan en het heeft me niets gebracht. Geen enkele liefde, alleen maar verplichtingen en heel erg veel lichamelijke pijn door de aanhoudende strafmaatregelen, om over de andere dingen maar te zwijgen.
Ik denk nu nog steeds dat God liefde is. Als het mishandelen van kinderen gerechtvaardigd kan worden door de bijbel, dan is het geloof een illusie. Als de bijbel dan de basis is voor geloof en als Jezus aan het kruis de moordenaar naar de hemel liet gaan, waar halen dergelijke mensen dan het recht vandaan hun kinderen zo te misbruiken? Opvoeden met geweld, slaan en dreigingen.
Is dat ouderliefde? In mijn optiek zijn dergelijke mensen minstens zo gedragsgestoord als ze van mij denken. En in die zin veel erger, want ze slaan, misbruiken, bedreigen... ×
SERVICE
Contact
 
Vragen