1
Vrijdag 10 december 2010 van 19.00u tot 21.00u
De modieus geklede vrouw van middelbare leeftijd staat aarzelend voor de ingang van het restaurant waar ze heeft afgesproken.
Haar gelaatsuitdrukking verraadt spanning. Om zeven uur heeft ze een ontmoeting met de allochtone man die sinds enige tijd haar gezin chanteert. De temperatuur ligt een paar graden onder het vriespunt en de ijzige wind doet haar huiveren. Ze duwt de kraag van haar bruine mohair jas omhoog om zichzelf te beschermen tegen de natte sneeuw en de snijdende wind. Ze lijkt er nog steeds aan te twijfelen of ze wel naar binnen moet gaan. Ze heeft een bezorgde, droevige blik in haar ogen. Dan duwt ze vastberaden de toegangsdeur van het etablissement open. Ze loopt tussen de zware gordijnen door die de toegang naar de restaurantruimte afschermen. Ze hangt haar jas over de stoel bij een tafeltje aan het raam. Als ze plaats heeft genomen, tuurt ze door het half beslagen raam naar buiten. Het kleine laagje sneeuw dat de straat bedekt, zou haar normaal gesproken een uitgelaten en vrolijk gevoel moeten geven. Maar nu heeft ze daar geen oog voor.
De vrolijke winkelende mensen die onlangs Sinterklaas en Zwarte Piet hebben uitgezwaaid en nu reikhalzend uitkijken naar de naderende Kerstman staan in schril contrast met haar gemoedstoestand.
Ze heeft niet in het minst in de gaten dat de ober al even aan haar tafel staat en op subtiele wijze probeert haar los te trekken uit haar overpeinzingen. Heel zachtjes tikt hij haar op de schouder.
“Mevrouw, wilt u misschien iets bestellen?” vraagt hij vriendelijk. De vrouw schrikt van de plotselinge aanwezigheid van de man. Door de onverhoedse beweging die daarop volgt, gooit ze bijna een vaasje met chrysanten omver. Ze kijkt debedieningsmedewerker met een schuldige blik in haar ogen aan en biedt haar excuses aan voor haar onhandige reactie.
“Sorry, ik had even niet in de gaten dat u naast me stond. Geeft u mij alleen maar een kop koffie.”
De horecamedewerker observeert de vrouw met een bezorgde blik. Hij schat haar tweede helft veertig. Mooi geproportioneerd figuur, een modern goed verzorgd kort blond kapsel en smaakvolle kleding. Maar zo te zien een hoofd vol zorgen. De man registreert de bestelling op een elektronisch notitieblok en loopt terug naar de bar. De vrouw kijkt nerveus naar de gordijnen bij de ingang. Nog steeds niemand. Ze hadden toch duidelijk zeven uur afgesproken. Ze begint nu aan het tijdstip te twijfelen terwijl ze weet dat ze dat niet hoeft te doen. Ze is altijd zo precies met het noteren en nakomen van haar afspraken dat ze eigenlijk wel weet dat de met de allochtone man afgesproken tijd moet kloppen.