Fragment
Ik geloofde niet dat mensen dat meenden wat ze over mij zeiden. Ik zag toch echt een heel ander persoon in de spiegel, als ik naar lang twijfelen eindelijk naar mezelf durfde te kijken. Ik wilde nog meer en meer, ik was nog veel te dik, vond ik zelf. Mijn ouders maakten zich zorgen. "Het gaat veel te snel en je word veel te dun Lauren,je bent bij tijden net een lopend lijk". Steeds meer mensen zeiden dat ik niet dunner moest worden. Zagen ze dan echt niet dat monster wat ik zag?
Van mijn ouders mocht ik niet meer afvallen en ze hielden me de hele dag in de gaten. Waar ik was in huis, daar liepen mijn ouders ook. Waar ik ook heen ging, probeerden ze vaak mee te gaan. Elke dag moest ik op de weegschaal, om te kijken of ik ook af was gevallen. Als dat moment er was,deed ik zoveel mogelijk kleren aan en stopte ik stenen in mijn zak om maar te verbergen dat ik dunner werd.
×