Samenvatting
Ik ben Martine de Boer, moeder van drie kinderen van 9, 10 en 14 jaar.
Ik heb deze gedichten geschreven wanneer ik 26 jaar was, in een erg moeilijke periode van mijn leven toen mijn jongste kind een paar maanden oud was. Ik heb zelf pddnos, en dankzij mijn ex heb ik nu ook post traumatisch stress stoornis ook wel ptss.
Ik ben zwaar depressief geweest, suicidale neigingen, ik had een postnatale depressie en bovenop dat alles werd ik door mijn lieftallige ex zwaar de grond in gedrukt als het op mijn gewicht aankwam, alsmede hoe ik me gedroeg tegenover hem, aangezien hij mij genegeerd heeft, uitschold en lichamelijk en psychisch mishandelde. Ik was alleen in een relatie waarin we niks meer samen deden. En zoals het een echte Weegschaal betaamt ben ik geen opgever wat resulteerde in een relatie die jarenlang duurde zonder dat daar verandering in kwam.
Inhoudsopgave
Er zijn weinig mensen die kunnen zeggen dat ze licht autistisch zijn, een posttraumatische stress stoornis hebben, zo zwaar depressie waren dat het bijna suicidaal was, een postnatale depressie en daarnaast ook lichamelijk en geestelijjk mishandeld was.
Ik kan er een boekwerk over schrijven, maar mijn gedichten zeggen meer dan ik ooit met een verhaal uit kan leggen.
Het is onvoorstelbaar dat een vrouw van mijn leeftijd dat allemaal kan overwinnnen.
Ik ben genegeerd door mijn ex. Hij draaide zich om als ik het over hem had. Staarde stoicijns voor zich uit, deed alsof hij mij niet hoorde. En zelfs als ik normaal praatte, kreeg ik niet wat ik verwachtte en ik verwachtte alleen wat medeleven en dat hij mee zou werken en dat we samen een team waren, dat gebeurde alleen nooit.
Ik moest schreeuwen om aandacht. LETTERLIJK.
En zelfs dan kreeg ik het niet. Als ik naar mijn ex keek, zag ik alleen maar pijn, verdriet en nog meer pijn en ergens een sprankje hoop dat ooit hij toch zag dat ik niet ben zoals hij denkt dat ik ben dat het dan goed zou komen.
Maar het kwam nooit goed, het kwam nooit goed.
Ik heb een periode gehad dat ik liever niet thuiskwam, want ja, daar was alleen maar ruzie, en als er al gezelligheid was, was het in bed, dat zat wel snor.
Ik moest bedelen om aandacht, een knuffel, een beetje liefde, een arm om mij heen, ik kreeg het allemaal niet. Zelfs geen excuus als hij fout zat, het lag altijd aan mij.
Ik hou niet van geschreeuw, maar ik moest hard praten omdat hij niet luisterde. Hij hoorde me wel, maar deed er niks aan.
En dat gold voor mijzelf, en onze kinderen. HIj zag en hoorde dat het fout was, maar deed er niks aan om het goed te maken of met me mee te werken terwijl dat alles was wat ik vroeg.
Ik jankte in de douche, ik ging een extra groot blokje om, ik ging expres vroeg naar bed, ik sliep in een rare houding zodat "het" niet kon.
Ik wilde gewoon mezelf zijn, maar moest me in rare bochten wringen om te laten zien wie ik was en nooit werd het gezien. Het lag steevast aan mij.
Opgeven?
Ik deed dat pas toen hij een week thuis was, en ik hem na weken weer zag, aangezien hij verhuist was naar het buitenland.
Het was valentijn, en na praten met mensen anoniem ben ik tot de conclusie gekomen dat er niets was wat het leek en het tijd was om mijn roze bril af te doen, ik heb hem vaarwel gezegd na ruim een decennia relatie.
Het was de beste stap ooit die ik ooit gedaan heb.
Thuiswinkel Waarborg