Kind van oorlogsslachtoffers, in een oorlog die nooit ophield

Constantia TH>M Barend • Boek • paperback

• Samenvatting
  Constantia Barend is geboren, samen met haar zusje tijdens de tweede wereldoorlog in december 1943. Ze beschrijft hoe het haar vergaan is in haar jeugd als kind van oorlogsslachtoffers.
  Toen zij volwassen was, stond haar leven in het teken van haar gezin. Ze schrijft hoe moeilijk het is om een samengesteld gezin met zes kinderen groot te brengen, als jonge vrouw van nog geen dertig jaar.
  Toen de kinderen waren uitgevlogen richtte zij Stichting Futuro op en zette zich in voor kinderen.
  Zij schreef een musical en organiseerde muziekshows en genereerde geld voor kinderen met HIV en Aids.
  Ze maakt kunstwerken in mozaïek, die zij voor het goede doel ter beschikking stelt.
  Ze schrijft over liefde en vreugde, maar ook over verdriet en eenzaamheid. Ze schrijft over haar reisavonturen.
  Daarnaast is zij een steun voor haar medemens, door een luisterend oor te zijn. Zij ontdekt dat ze niet de enige ouder is, die een weg heeft bewandeld, die niet de gemakkelijkste was. Een openhartig boek met een lach en een traan.
  
• Productinformatie
  Binding : Paperback
  Distributievorm : Boek (print, druk)
  Formaat : 150mm x 210mm
  Aantal pagina's : 240
  Uitgeverij : Franzani
  ISBN : 9789464061819
  Datum publicatie : 06-2020
  
• Inhoudsopgave
  Voorwoord
  
  Kleinkind van oorlog slachtoffers
  
  ‘Mijn achternaam is Barend. Een bekende naam. Er zijn er niet veel van. Nu maakt dat niet zoveel uit, maar er zijn diverse overeenkomsten. Het zijn bekende mensen die jarenlang op de TV te bewonderen waren. Ik ben niet bekend hoewel ik als jong meisje heel graag beroemd wilde worden. Mijn broers, zuster en ik zijn kinderen van oorlogsslachtoffers’.
  ‘Om de pijn het mijn verdriet, als dochter van een joodse vader en een katholieke moeder (niet gelovig) een plekje te kunnen geven heb ik mijn verhaal opgetekend. En ik vind het belangrijk dat mijn kinderen weten uit wat voor familie ik kom. Ik ben van nature een optimist. Ik mag me gelukkig prijzen omdat de weg die ik bewandel vol met obstakels ligt. Het is een weg die ik niet begrijp, omdat ik geen antwoorden heb gekregen op de vragen die ik heb, zowel van mijn ouders, als van mijn kinderen. Mijn verhaal, zoals ik het heb beleefd. Ik ben een kind van oorlog slachtoffers, in een oorlog die nooit ophield.
  
  Ik heb het boek 'Je ziet mij nooit meer terug', van Sonja Barend gelezen. Er zijn verschillende dingen die mij opvallen als ik het verhaal vergelijk met mijn verhaal. We heten beide Barend. We zijn hetzelfde type wat uiterlijk betreft. Sonja heeft veel rimpeltjes in haar gezicht en op haar handen. Ik ook. Sonja is puur natuur, ik ook. Ze ziet er geweldig uit. Een karakteristiek hoofd met kracht. Ik ben altijd fan geweest. Zij kent mij niet. Ik haar wel. Alleen van de tv natuurlijk. We komen beiden uit een half joods gezin. Mijn vader was getrouwd met een niet joodse vrouw. Haar moeder was ook gemengd gehuwd. Haar vader werd opgehaald. Mijn vader niet. Waar mijn vader zich verstopt heeft of waar hij verbleef weet ik niet. Ik zit nu nog steeds met vragen, die mijn ouders nooit hebben willen beantwoorden. Over de oorlog werd niet gesproken. Als kind snapte je er niets van. Sonja vertelt haar verhaal. Ik beschrijf mijn verhaal’.
  ‘Ik ben een kleinkind van een Joodse familie die ik nooit heb gekend. Mijn leven liep niet zoals ik had gehoopt. Toch kan ik nu nog steeds zeggen: ik heb liefde moeten ontberen, maar door mijn positieve denkwijze, staat mijn leven nog steeds in het teken van liefde. De verhalen en avonturen die ik heb beleefd heb, heb ik heel bewust in dit boekje geplaatst. En niet alleen pijnlijke verhalen. Mijn dromen heb ik ondanks mijn verdriet waar kunnen maken.
  Alleen had ik het graag met mijn kinderen en kleinkinderen gedeeld.
  Door mijn ervaringen op te schrijven heb ik het gered. Ik ben dankbaar dat ik alles heb overleefd en nog mag genieten van wat er op mijn pad komt.
  De weg is niet gemakkelijk en zeker nu niet, nu we getroffen zijn door het afschuwelijke corona virus, waar nog geen enkel medicijn voor is.
  Daarnaast hoop ik een steun te zijn voor de mensen die hetzelfde meemaken als ik. Omdat men niet over hun pijn durft te praten. Bedenk dat er ook een verrijkende kant zit aan de schaduwzijde van het leven. Dat is de kracht die we in ons hebben en die je op weg helpt om positief te denken.
• Reviews (0 uit 0 reviews)
  Wil je meer weten over hoe reviews worden verzameld? Lees onze uitleg hier.