Fragment

Binnen twee minuten moest Kevin in het klaslokaal zijn. Na zeven minuten begon de les en hoorde hij klaar te staan achter zijn stoel. Voor de zoveelste keer keek hij naar zijn smartwatch, een min of meer ovaal schermpje dat de helft van zijn linker onderarm bedekte. Twee zwarte, neplederen banden hielden het op hun plaats. De uitvoering kon verschillen, maar de werking was altijd dezelfde.
Standaard gaf het toestel het uur aan, in grote cijfers: 8:28. De twee puntjes tussen de cijfers tikten de seconden weg.
Een smartwatch was meer dan alleen uurwerk, telefoon en internetverbinding. Hij diende ook als identiteitsbewijs en betaalmiddel. En hij registreerde de positie van zijn eigenaar op elk moment.
Te laat in het lokaal aankomen was een probleem, maar te vroeg zijn was dat ook. Dan begon iedereen zich af te vragen of je wel een normale puber was. Voor je het wist werd je naar de schoolpsychiater gestuurd.
Kevin had dat al meer dan eens meegemaakt.
“Schiet op,” mompelde hij. Luider spreken durfde hij niet.
De menigte rondom blokkeerde zijn weg naar binnen. Het leek wel of zijn klasgenoten meer treuzelden dan anders. Hij wierp boze blikken naar de schouders en nekken van de jongeren rondom hem.
Hij was klein van stuk, Kevin, en dat vond hij best handig. Hij wilde niet opvallen. Daarom kleedde hij zich steevast in een gewone jeans en een effen, grijze of beige T-shirt. Hij zorgde ervoor dat zijn haar nooit langer werd dan een centimeter. Hij had veel haar, licht blond van nature, het soort haar waar oma’s en tantes vertederd van raakten en waar leeftijdsgenoten op spuugden. Hij verborg zijn grijzig blauwe ogen door naar beneden te kijken.
Zo hoopte hij onzichtbaar te zijn, voor de opvoeders, de schoolpsychiater en de directeur. En voor de pestkoppen in zijn klas, al vreesde hij dat het er bij hen weinig toe deed.
De jongeren rondom hem schoven wat verder.
Hij kende ze niet. Van de honderd leerlingen die er in zijn klas zaten, kende hij er misschien twintig bij naam. Drie jongens waren op zijn smartwatch geregistreerd als officiële vrienden. Eén ervan kon hij, met wat goede wil, een echte vriend noemen. Aan de andere twee dacht hij liever niet, dus keek hij nog maar eens op zijn smartwatch.
8:29. Nog één minuut. Nee, minder dan een minuut. Hij had het cijfer niet zien verspringen. Nu hield hij zijn blik gericht naar de brede, open schuifdeur die de grens tussen gang en klaslokaal markeerde. De deurpost bevatte smartwatch-lezers. Die lieten zich niet misleiden door een onopvallend uiterlijk. Voor die sensoren was Kevin hetzelfde als alle andere leerlingen: een punt met een serienummer en coördinaten. Binnen of buiten, op tijd of te laat.
Een goede halve meter restte er nog tussen hem en de deur. Hoeveel seconden had hij nog, twintig, tien, misschien maar vijf?
In een opwelling stak Kevin zijn linkerhand naar voren, alsof hij iets wilde grijpen dat er niet was. Zijn smartwatch was binnen het klaslokaal voor Kevin besefte waarom dat een goed idee was.
Opluchting. De deurpost registreerde hem als een punt, op de positie van zijn smartwatch, niet die van zijn voeten. Volgens de school was hij nu in de klas en op tijd.
De weinige leerlingen achter hem maakten hetzelfde gebaar. Ook op hun gezichten was er opluchting te lezen.
Kevin glipte door de deur, tevreden en misschien zelfs wat trots op zijn idee, maar dat gevoel verdween onmiddellijk toen hij het klaslokaal zag.
Er was iets mis. ×