Fragment

Ebbe
Ik zag haar verdomme van de set afkomen. What the fuck? Maan had toch geen ambitie om voor het voetlicht te treden? Ze was veel te verlegen.
‘Wat is dit?’ vroeg ik haar en keek naar Jan die me triomfantelijk aankeek.
‘Steven wilde dat we het licht alvast instelden en dat kon Maan mooi even doen,’ antwoordde Jan.
Ik knikte. Die flikker dacht zeker dat hij heel wat was met al zijn geweldige ideeën. En die Steven, die gebruikte haar alleen maar, omdat het zoveel gemakkelijker was dan iemand anders ervoor te vragen.
Niemand was te vertrouwen in mijn omgeving. Er was altijd wel wat, waar ze me probeerden me mee op te lichten. Iedereen wilde altijd wat ik had.
Ik moest ze zo in de gaten houden. Van mijn Maan bleven ze af!
Ik nam Maan in mijn armen. Ze keek een beetje ongemakkelijk.
Als ze maar niet ging piepen over haar rug. Dat zag er erger uit dan het was. Een paar rode striemen dat was zo weer geheeld. Ik zoende haar. Ik voelde haar verlegenheid toen ik mijn tong in haar mond stak en mijn handen haar stevige billen kneedden. Maar ze ontspande al snel, ze wist wel hoeveel ik van haar hield. Ik had haar ook niet voor niets uitgezocht.
Zodra ik haar had ontmoet had ik geweten dat ze van mij was. Alleen van mij. Ze paste precies bij me. Ik zoende haar nog een keer.
Geweldig hoe ze altijd als was werd in mijn armen. Het wakkerde mijn lust aan. Ik wilde haar te kneden naar mijn beeld van liefde. Maar daar was nog geen tijd voor. Ik moest het rustig aan doen met haar. Voorlopig kwam ik wel aan mijn trekken met meiden zoals Sam.
Wat was Maan toch prachtig. Iedereen wilde haar, maar ze was van mij!
Ik streelde even door haar shirt heen haar borsten en voelde haar tepels reageren. Ja, ze was duidelijk van mij.
Ik liet haar tevreden los en liep de set op.

Maan
Ik ging weer zitten op de bank, die mijn thuis was geworden. Opgelucht dat er niets was gebeurd dat hem woedend had gemaakt.
Ik voelde hoe ik mijn buik had aangetrokken in angst. Dat hij van me hield was wel duidelijk door zijn hartstochtelijke zoenen en dat voelde fijn.
‘Weet je dat je het heel goed op camera doet,’ zei Jan, toen hij me koffie bracht.
‘Bedankt Jan,’ zei ik en grijnsde, ‘dat is al de derde keer dat ik dat hoor.’
‘Dat komt omdat het zo is. Steven zei dat je een bepaalde uitstraling hebt die gevangen wordt door de camera. Alsof je alle aandacht naar je toetrekt, zoals het licht bij een motvlinder doet.’
Ik keek Jan vragend aan en zag dat hij het serieus meende. Toch moest ik lachen om die vergelijking.
‘Dank je voor het compliment,’ zei ik dan ook maar en hij knikte.
Maar ik was alleen maar blij dat Ebbe niet boos was geworden. Ik zuchtte en voelde hoe gestrest ik weer eens was geweest. Voorzichtig liet ik mijn rug tegen de leuning rusten, maar dat hield ik niet lang vol. Het schrijnde vreselijk. De reden van die pijn, verziekte eigenlijk hoe goed ik me voelde door de complimenten die ik had gekregen
Ik keek naar Ebbe ‘s acteerprestaties op de set.
Opeens zag ik wat me daaraan stoorde. Ik schrok ervan. Nooit zou ik het tegen hem zeggen beloofde ik mezelf. Maar hij speelde dat hij acteerde, tenminste zo voelde het, voor mij.
Ik zuchtte. Was er dan niemand, die dat ook zag en voelde? Ik werd er onrustig van. Mijn wangen werden er warm van door de plaatsvervangende schaamte. Ik keek even naar de groep mensen op de vloer. Het deed er daar waarschijnlijk niet toe. Hij was bekend en beroemd in Nederland en dat was natuurlijk op zich al een boost voor de serie.
Maar opeens vreesde ik voor het oordeel van de regisseur van de internationale film, waarvoor Ebbe in Schotland auditie ging doen. Ik kon er al stress van krijgen als ik eraan dacht. Wat als ze hem daar afkeurden? Dan zocht hij vast en zeker weer troost in de drank.
De wonden op mijn rug schrijnden en ik moest weer noodgedwongen naar voren leunen, heel vermoeiend.
‘Liefste,’ Ebbe kwam op me toelopen en trok me omhoog zijn armen in.
‘Voorzichtig mijn rug,’ fluisterde ik, waarop zijn gezicht vertrok.
‘Is het nodig om mij daar steeds aan te herinneren?’
‘Nee sorry.’
Hij kuste mijn mond eens en legde zijn hand op mijn onderrug om me dicht tegen zich aan te trekken.
‘Ik heb zin in je, ik kan niet wachten totdat we straks thuis zijn,’ fluisterde hij en drukte een kus op mijn wang.
‘Ik ga even douchen, tot zo.’ Hij liet me los en liep tevreden in de richting van de kleedkamers.
Toen ving ik Harris zijn blik.
Hij staarde naar mij, het maakte me onrustig.
Als ik hem weer eens veilig kon spreken, dan moest ik hem eens vragen waarom hij steeds zo woedend naar Ebbe keek. Misschien was hij nog boos over de woorden die ze hadden gehad.
Het duurde wel erg lang, voordat Ebbe weer terugkwam van het afschminken. Ik had trek en ik liep al in de richting van zijn kleedkamer.
‘Maan?’
Toen ik in de gang aankwam en vlak bij de deur van Ebbes kleedkamer stond, kwam Jan op me toegerend.
‘Maan! Ebbe, heeft een plaats in het restaurant voor jullie gereserveerd. Wil je meelopen, zodat niemand anders jullie plekje daar inneemt, anders moet Dora zo opletten.’
Ik knikte, maar twijfelde even of ik eerst Ebbe moest ophalen. Jan greep echter mijn arm en met lichte dwang bracht hij me naar de kantine.
‘Eet smakelijk zo,’ riep hij nog en verdween.

×