Fragment
Daar zat ik dan op een donkere avond in november om acht uur ’s avonds, in mijn kleine autootje, volgepropt met spullen en mijn hondje, moederziel alleen. Geen thuis meer, geen onderdak, geen bed en nog honderd vijftig euro op zak.
Ik voelde me bang en gebroken, want dit herinnerde me aan mijn vorige scheiding toen ik ook rondreed in mijn auto met mijn kinderen, mijn twee katten en al mijn spullen.
Hoe was ik weer in zo’n situatie beland? Hoeveel kan een mens meemaken? En wat doet dit met je eigenwaarde? Ik heb een aantal keer gedacht, ik piep er tussen uit, dan hebben ze geen last meer van me.
Maar dit keer was het anders, ik voelde me sterk en wist precies waar ik naar toe wilde. Ik wist opeens wat mijn missie was en wat ik hier te doen heb op aarde.
×