Fragment

Luigi Gelsomino zat in de stoel tegenover het bureau aan het plastic lepeltje te likken. Hij was heel vroeg uit Lecce vertrokken. Zich concentreren vroeg van hem een inspanning waar hij geen zin in had.
“Oké brigadier, wat kunt u me vertellen?”
“Had u nog koffie gewild, commissaris?”
“Ja graag. Wat was uw naam ook alweer?”
“Renna. Aldo Renna.”
“Dat klinkt niet echt als Bond, James Bond, maar we doen het ermee. Ga door, Renna.”
De brigadier deed een poging om te glimlachen, zonder succes. De agent die achter zijn rug stond had zich minder in de hand en keek hem met een geamuseerde en uitdagende blik aan.
“Het komt erop neer, commissaris, dat om 18.32 uur twee dagen geleden, op 5 september, de brandweerkazerne in Lecce dit telefoontje ontving.”
Hij klikte met zijn muis en de twee luidsprekers aan weerszijden van het beeldscherm kwamen tot leven.

“Brandweerkazerne. Hallo? Hallo?”
“Het is weer gebeurd...”
“Meneer? Kunt u me horen?”
“Ja.”
“Wat is er dan weer gebeurd?”
“Mijn vrouw...”
“Meneer, blijft u kalm en vertel me wat er met uw vrouw is gebeurd.”
“Dit is de politie, toch?”
“Nee, meneer, U spreekt met de brandweer. Maakt u geen zorgen, indien nodig informeren we hen, maar vertelt u me nu waar u vandaan belt en wat er is gebeurd.”
“Ze is dood.”
“Vertelt u me dat uw vrouw dood is, meneer?”
“Ja. Ik denk... Ja...”
“Loopt u gevaar, meneer? Kunt u me zeggen hoe u heet?”
“Bernini.”
"Signor Bernini, weest u alstublieft kalm. Vertel me of u gevaar loopt en waar u vandaan belt.”
“Ik sta midden in haar bloed..."
“Probeer kalm te blijven, signor Bernini. Waar belt u vandaan?”
“Vanuit de B&B Capperi! in Morciano.”
“Bed & Breakfast Capperi! in Morciano di Leuca? Kunt u dat bevestigen?”
“Ja.”
“Oké signor Bernini, blijf waar u bent. Een patrouille van de politie komt eraan.”

“Een patrouillewagen vertrok van het bureau in Salve om 18.50 uur en ging naar de plaats delict.”
“Twintig minuten later?”
“Commissaris, we zijn hier met z'n zessen met twee auto's. Slechts twee mensen hadden dienst. Die waren in Presicce om iets te controleren”
Gelsomino dacht aan het grote witte gebouw waar hij een paar minuten eerder naar binnen was gelopen. Het had drie verdiepingen en van buitenaf duurde het even om je te overtuigen dat het toch het politiebureau van zo'n klein dorpje was.
“Zes mensen maar? Er zijn hier minstens dertig kamers...”
“Als u uit Noord-Italië kwam, commissaris, zou ik zelfs proberen u het waarom uit te leggen. Maar omdat u uit Lecce komt, wat kan ik erover zeggen?”
Gelsomino knikte lichtjes. Hij was erg gehecht aan zijn geboortegrond, al wist hij ook dat hij niet de meest representatieve zoon was.
“Ga verder.”
“We arriveerden ongeveer om 19.00 uur bij B&B Capperi!”
“We?”
Renna wees op zijn collega die nog steeds achter zijn stoel stond.
“Ja, agent Colazzo en ik. We hebben aangebeld, even gewacht en toen opende Bernini de voordeur voor ons. Hij had niks gezegd via de intercom, dus klopten we op de deuren van de kamers op de begane grond. Het waren de gasten die ons naar zijn appartement op de eerste verdieping stuurden. Daarna zijn we naar boven gegaan.”
De commissaris keek de brigadier eens goed aan.
“Hadden jullie voldoende middelen om de plaats delict niet te verstoren?”
“Min of meer. Er gebeuren hier niet veel van dat soort dingen.”
“Dat kan ik me voorstellen.”
Gelsomino keek naar een vergeeld papier dat met plakband op de muur was bevestigd. Het liet in grote lijnen zien welke soorten bloedvlekken je op een plaats delict kunt vinden.
“Dus jullie zijn naar binnen gegaan en…?”
“En Bernini zat op een divan op de begane grond. Vlak bij de intercom.”
“Maar zei je daarnet niet dat jullie al op de begane grond waren en daarna naar boven gingen naar het appartement? Hoe kan het dat jullie hem op de begane grond aantroffen als jullie de trap op waren gegaan?”
“Sorry commissaris, ik leg het verkeerd uit. Het appartement heeft twee verdiepingen. De onderste is feitelijk de eerste verdieping van het gebouw.”
“Ik heb het begrepen, ga maar door.”
“Hij zat op de divan vlak bij de voordeur. Vandaaruit heb je goed zicht op de trap die naar de slaapkamer loopt. Op de traptreden en op de grond voor de divan kon je bloederige schoenafdrukken zien.”
“Zijn jullie naar boven gegaan?”
“Ik ben naar boven gegaan. Ik heb eerst beschermhoesjes over mijn schoenen aangetrokken. Ik heb ook mijn voeten gefilmd met mijn mobiel zodat ze naderhand mijn passen kunnen reconstrueren. Ik heb ook agent Colazzo gevraagd om mij te filmen terwijl ik naar boven liep. Nou ja, zelfs als de trap vol met sporen zat, moest iemand gaan kijken of de vrouw nog leefde.”
“De Stasi heeft school gemaakt, begrijp ik.”
“Heb ik iets verkeerds gedaan?”
“Nee hoor. Wat zal ik zeggen. Het was briljant amateuristisch…”
Renna liet zijn blik enkele ogenblikken zakken om een uitdrukking van schaamte te verbergen en ging daarna door met zijn verhaal.
“Toen ik bij de laatste trede kwam, werd ik nog voorzichtiger omdat het bloed daar al vanaf de vloer naar beneden was gedruppeld. De vrouw lag op bed, in haar badjas en op haar buik. De ader van de rechterarm was doorgesneden en de arm bungelde uit bed, heel dicht bij de bovenkant van de trap. U zult het wel zien, de kamer is op een vreemde manier vormgegeven.”
Gelsomino schudde alleen maar zijn hoofd.
“Wat bedoel je met ‘vreemd’?”
“Dat er geen echte deur is, maar slechts een opening in een laag muurtje, zodat ik vanaf de tree de hele slaapkamer goed kon overzien. Ik stak mijn hand uit om haar pols te voelen zonder op de vloer van de kamer te hoeven staan. Er was geen pols. Haar arm was niet koud, maar ook niet zo warm meer. Kortom, ik begreep dat ik er niets meer aan kon doen en ben weer naar beneden gelopen. Ik heb Bernini zijn schoenen uit laten trekken, ze in een plastic zak gestopt en daarna heb ik hem naar buiten laten gaan.”
“Op blote voeten?”
“Hè, commissaris, wat kon ik anders doen?”
“Je had hem kunnen dragen, brigadier.”
“Hoe?”
Gelsomino deed zijn best om niet te lachen.
“Dit zijn de foto’s van het plaats delict?”
“Ja, daarna is de forensische dienst gekomen, maar toen was het al negen uur. Zij hebben de foto’s genomen.”
“Welke forensische dienst was het?”
“Het waren die uit Lecce.”
“Oké, het is me duidelijk. Wat kun je me over die Bernini vertellen?”
Renna pakte zijn blocnote met aantekeningen van het bureau, likte aan zijn vinger en bladerde door de pagina’s.
“Paolo Bernini is een schrijver uit Carpi in de provincie Modena. Ik zou u niet kunnen zeggen of hij erg bekend is. Hij woont, of beter gezegd woonde samen, in Morciano met zijn vrouw die deze B&B Capperi! beheerde. Ze hebben die een paar jaar geleden geopend. Een paar kamers en wat vakantieappartementen. Er zijn geen problemen of klachten. De buren spreken er vol lof over.”
“En van haar daarentegen, wat weten we daarvan?”
“Valentina Medici. Ook uit Carpi. Ze was architect maar voor zover ik het goed heb begrepen, hield ze zich voornamelijk bezig met de B&B. We zijn nog op zoek naar haar cliënten. Opdrachtgevers van haar als architect bedoel ik, om te zien of er iemand tussen zit die we kennen. U weet hoe het is, in de bouw is er altijd wat.”
“De autopsie?”
“Ze hebben het lijk gistermorgen opgehaald. Verder weet ik er nog niets van.”
“Hebben ze haar naar Lecce gebracht?”
“Nee, naar Bari, naar het Instituut voor Forensische Geneeskunst.”
“Ah, dat van dokter Frisco, prima. En waar is hij nu?”
“Wie, die Frisco? Ik weet niet wie dat is.”
“Nee, haar man, Bernini.”
“Thuis. Trouwens… nee, hij verblijft in een van de appartementen die ze verhuren in dat gebouw. De gasten zijn allemaal vertrokken.”
“Vreemd. Was er geen enkele morbide bemoeial die op de plaats van het misdrijf wilde blijven?”
“Signora Valentina was degene die kookte en het ontbijt verzorgde, en daarom…”
“Ik maakte een grapje, brigadier. Als ze niet uit zichzelf waren vertrokken, had u ze weggestuurd, toch?”
“Zeker, commissaris.”
“Precies. Laten we een programma maken. Ik wil Bernini vandaag na de lunch hier hebben.”
“Oké, ik zal kijken of ik hem kan oproepen.”
“Nee, niets formeels, maar ik wil hem wel zo snel mogelijk spreken.”
“Oké, ik zal hem gewoon vragen of hij dan langs kan komen.”
“Luister eens brigadier, in Morciano is er geen politiebureau, of wel soms?”
“Nee, commissaris, waarom?”
“Het zou me goed uitkomen om een kantoor te hebben in de buurt waar alles heeft plaats gevonden. Een gewoonte van een oude straatagent.”
“Er was ooit een politiepost. Die is weliswaar nu gesloten maar we hebben het wel aangehouden. De telefoonlijn werkt nog. We hoeven alleen maar een beetje op te ruimen.”
“We hebben twee of drie bureaus nodig, met telefoon en computer, zou dat lukken?”
“Ik denk van wel. Komt er nog iemand met u mee uit Lecce?”
“Ik zal iemand nodig hebben die me een handje helpt. Maar ik denk niet dat het nodig is om daarvoor iemand uit Lecce te laten komen, tenminste als u beschikbaar bent.”
Renna keek hem met open ogen verbaasd aan.
“Ik? Mag dat wel?”
“We bellen wel even naar de bazen hogerop en dan vragen we het. Dat wil zeggen, als u het niet vervelend vindt om met een politiecommissaris samen te werken.”
“Of ik het vervelend vind? Nee, absoluut niet.”
“Prima. O ja, iets anders, ik ben niet van plan op en neer te reizen van en naar Lecce, tenminste niet de eerste paar dagen. Kunt u me helpen een onderdak te vinden?”
“U kunt slapen in de B&B van Bernini.”
“Wat zegt u nou?”
“Dit keer maakte ik een grapje, commissaris.”
Gelsomino keek Renna streng aan.
“Brigadier... het is beter dat u nu met Bernini gaat praten. Ondertussen kan ik even bellen.”
Gelsomino wachtte totdat Renna en de agent de gang op waren gegaan en koos daarna het telefoonnummer van zijn vrouw. Ze waren vijfentwintig jaar geleden getrouwd. Haar te moeten melden dat hij een paar nachten wegbleef zou geen probleem opleveren.
“Hoi... Ja, ik ben aangekomen. Ik heb nog niemand gezien behalve de brigadier die me gaat assisteren... Maar ja, hij is wel in orde. Een beetje simpel misschien, maar oké. Weet je, ik mag de mensen in de provincie wel. Ik plaag ze een beetje, maar diep van binnen ben ik jaloers op ze. En jij...? Ah, oké. Prima... Dat is precies waarom ik je bel. Tenminste de eerste paar dagen totdat ik me een beeld heb gevormd van de betrokken personen en van wat er precies is gebeurd. Denk je dat je zonder mij kunt slapen? Grappig... probeer het als je wilt.”
Iemand klopte op de deur.
“Ik moet gaan... Ja, ik ook. Veel plezier nog.”
Het was agent Colazzo.
“Commissaris, wilt u een kop koffie? Heeft u iets anders nodig?”
“Alles is oké zo, dank je wel. Hoewel..., nee. Kun je even hier komen alsjeblieft. Renna heeft me die opname van het telefoontje van Bernini laten horen. Het stond hier ergens op het beeldscherm, maar ik zou niet weten...”
“De screensaver is opgestart, u heeft het wachtwoord nodig. Zo, hij doet het weer. Als het nog een keer gebeurt, moet u ‘KloteLecce’ als wachtwoord invullen.”
“Logisch, ik had het zelf kunnen bedenken...”

Renna was een half uur later terug. Hij kwam agent Colazzo op de gang tegen.
“De commissaris is er nog steeds?”
“Jawel.”
“Wat denk je ervan?”
Colazzo trok zijn kin op en Renna liep langs hem heen. Voordat hij de kamer binnenging waar Gelsomino zat, hoopte hij dat de koffie hem wat minder kribbig had gemaakt.
“Ik heb voor u een kamer gereserveerd bij de bar in de hoofdstraat. Ze hebben er een aantal kamers en aan de voorzijde kun je er eten. Is dat goed voor u?”
“Perfect.”
“Ik ben ook bij Bernini langs geweest. Hij komt hier om 4 uur vanmiddag.”
“En wat gaan we doen totdat het 4 uur is?”
“Wilt u niet een poosje rusten na de lunch?”
“Brigadier, hoe eerder we klaar zijn, hoe eerder ik naar mijn bed kan. In plaats daarvan heb ik opnieuw de opname van het telefoongesprek beluisterd, hier op uw computer. Er is iets wat hij in het begin zegt... Luister.”
“Brandweerkazerne. Hallo? Hallo?”
“Het is weer gebeurd...”
“Meneer? Kunt u me horen?”
“Ja.”
“Wat is er dan weer gebeurd?”
“Hij antwoordde niet op die vraag. Heeft u een idee wat hij bedoelde?”
“Als hij zegt dat het weer is gebeurd? Nee, ik heb geen idee, maar ik heb op een website gelezen dat hij weduwnaar was, misschien bedoelde hij dat.”
“Op een website?”
“Toen ik hoorde dat Lecce een commissaris stuurde, en ik dus geen toestemming kreeg om hem te ondervragen, heb ik wat gegoogeld.”
“Dat begrijp ik. Kijk of u wat meer informatie kunt krijgen van bronnen die we kunnen controleren, alstublieft. In de tussentijd ga ik naar de B&B om de kamer te bekijken waar het slachtoffer is gevonden. Tref ik daar dan Bernini aan?”
“Nee, toen ik u zei dat hij in een ander appartement van de B&B was ingetrokken, vergiste ik me. Bij de poort hing een briefje met de mededeling dat we hem konden vinden in hotel Lido Venere of op het strand bij Posto Vecchio. Daarom heb ik hem gebeld en hij zei me dat hij liever niet in de B&B bleef. Hij zei ook dat hij vandaag een lijst zal brengen met de dingen en kleren die hij nodig heeft uit zijn huis, zo snel als mogelijk is.
“Prima, dan ga ik er nu heen. O ja, ik moet ook met die lui van de forensische dienst overleggen. En ik moet bovendien hun rapport hebben. Informeer eens wanneer ze denken dat ze ons iets kunnen laten weten.”
Hij stond op, vroeg om de sleutels van de B&B en ging naar buiten. Renna vroeg zich af of het wel zo’n goed idee van hem was geweest om ermee in te stemmen de commissaris in deze zaak te helpen. ×