Fragment
Uit Fantasia per il mio Liuto
Chiarina herkent hem. Savonarola, die vervloekte Dominicano, de duivel hale hem! Onder De Medici was het hier een stuk beter…
Een andere man in de menigte komt haar bekend voor. Een schok gaat door haar heen. Pietro! Hij maait met zijn armen, duwt alsof hij zich op de brandstapel wil storten. Soldaten houden hem in bedwang en lachen hem uit om zijn schreeuwen van wanhoop.
Uit Tendresse
“Geen sprake van! Je weet dat jouw spaargeld ook nodig is voor dingen die we voor je aanschaffen voor school. Iedereen levert hier zijn bijdrage, dus jij ook!” Zijn vader slaat met zijn vuist op tafel. Einde discussie, signaleert Frank in zijn hoofd.
Uit Don’t Give Up
Zweet loopt over zijn rug. Het verhaal dat hij als zestienjarige in het stuk had herkend is plots onbegrijpelijk gecodeerd in noten die hij niet kan pakken. De bitterheid van verdriet kruipt in zijn vingers en verzuurt zijn spieren.
Ik dacht dat ik er weer aan toe was…! Dat ik weer durfde…!
Hij haalt diep adem. Door de glazen deur ziet hij de verkoper met de klanten praten, ze pakken gitaren en proberen wat uit. Sans gêne. De tonen klinken gedempt. Frank kalmeert en begint opnieuw. Het eerste deel lukt aardig, maar nog lang niet zo goed als vroeger… Hij begrijpt het niet, hij was volkomen thuis op dat ding. Hij speelde vroeger met de ogen dicht. Nu voelt hij zich blind met zijn ogen open.
Uit D-tune
Brigid beweegt tussen de mensen, omhelzingen volgen. Flarden: "Hee leuk, lang niet gezien... geweldige workshop... wat drinken.... " Frank weet niets beters te doen dan Brigid te volgen. Ze stelt hem aan enkele mensen voor.
"Speel je mee?" vraagt een vrouw met kort blauw haar, ze wijst op zijn gitaarkoffer.
Spelen? Is dat de bedoeling? Een druppel zweet loopt over zijn rug. Zijn adem komt steeds hoger in zijn keel. Het stemmen van instrumenten, woorden, klanken ... hij moet hier weg en meteen. De deur... uitgang... ik moet....
Uit Close Friends
"Conservatorium... aha, nu snap ik dat je de tunes zo snel kon meespelen." Brigids lach klinkt over het strand. "Het tegenovergestelde is ook niet alles. Ik heb op drie middelbare scholen gezeten omdat we verhuisden. Mijn vader bedacht niet hoe lastig het als puber is om steeds de nieuweling te zijn op school. Ik wist totaal niet wat ik daarna wilde doen, mijn vader had niets voor mij uitgestippeld, maar vroeg ook niet wat mijn gedachtes waren... of ik wel verder wilde leren. Dat boeide hem totaal niet."
Ze zwijgen allebei. Een golf rolt over hun voeten. Bij het terugrollen trekt het water het zand onder Brigid’s voeten mee.
Uit Final Grip
Sylvia lacht, neemt een slok van haar wijn. "Het deed mij zeer om te zien hoe je eraan toe was."
"Ik heb zelfs folk gespeeld, Iers. In een pub." Frank glimlacht bij de herinnering. Hij ziet weer de verbazing op Brigids gezicht op het moment dat hij de pub binnenstapte met gitaar. Hij vertelt over de folk; de kroeg die hem aan Els deed denken, het slagritme en zijn gehannes met een plectrum en uiteindelijk over Brigid. "Bijzonder, ik voelde mij meteen op mijn gemak bij haar. Grappig, ik heb haar precies een jaar geleden ontmoet."
×
Thuiswinkel Waarborg